Του Μάριου Ευρυβιάδη
«Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, και ούτε στην εσχάτη ημέρα και δεν απαγορεύουν αυτό που απαγόρευσε ο Αλλάχ κι ο Απόστολός του (Μουχάμμεντ), και ούτε αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία (ακόμη κι αν είναι) από το Λαό που του δόθηκε η Βίβλος μέχρι δώσουν φόρο υποτέλειας (τζίζγια) με εκούσια υποταγή, και (αισθανθούν) τον εαυτό τους ταπεινωμένο.” (Κορανική Σούρα ελ Τέμβπε -Εδάφιο κατά των Απίστων).
Το παραπάνω κορανικό απόσπασμα (Κεφάλαιο 9, εδάφιο 29) αποτελεί την κορανική επιταγή για την επιβολή στους λαούς της Βίβλου –Εβραίους, Χριστιανούς και Ζοροάστρες και στους οποίους αποκαλύφθηκε μέρος της Αλήθειας από τον Αβραάμ και τους Προφήτες– του φόρου υποτελείας προς τους μουσουλμάνους –του “τζίζγια”, καλύτερα γνωστού στη Δύση και ως “κεφαλικού φόρου”.
Με την κυριαρχία του Ισλάμ από τον 7ο αιώνα μ.χ., στους κατακτημένους λαούς προσφέρονταν τρεις επιλογές:
•Αποδοχή του Ισλάμ,
•Θάνατος, ή
•Ένα συμβόλαιο υποταγής στους μουσουλμάνους.
Η κορανική βάση της θέσης αυτής είναι η “Σούρα κατά των Απίστων” –Σούρα ελ Τέβμπε– που προαναφέρθηκε. Η θέση αυτή περιορίζεται στους “Λαούς της Βίβλου”. Οι υπόλοιποι είτε θα πρέπει να αποδέχονται τον μουσουλμανισμό, είτε θα σφαγιάζονται.
Στους μελετητές, η κορανική αυτή θέση είναι γνωστή ως dhimma και οι επηρεαζόμενοι ονομάζονται dhimmis, δηλαδή “υποταγμένοι” και υπό την “προστασία” των πιστών, εφόσον τηρούν τη συμφωνία υποταγής και πληρώνουν “τζίζγια”. Αν την αθετήσουν σφαγιάζονται, όπως έγινε με τους επαναστατημένους Χριστιανούς στον πρώτο Πόλεμο. Τότε το Οσμανλικό Χαλιφάτο κήρυξε όχι πόλεμο, αλλά τζιχάντ κατά των απίστων. Και έτσι “δικαιολογήθηκαν” και οι γενοκτονικές σφαγές των μή μουσουλμάνων κατοίκων της Μικράς Ασίας.
Ιστορείται πως η εφαρμογή της dhimma άρχισε επί Χαλιφείας του Ουμάρ. Υφίσταται και η λεγόμενη Συνθήκη του Umar (Χαλίφη Umar II, 727-720). H Συνθήκη, της οποίας η αυθεντικότητα αμφισβητείται, παραθέτει λεπτομέρειες για τη συνομολόγηση και εφαρμογή της.
Με την αποδοχή του συμβολαίου υποταγής, οι dhimmis αποδέχονταν -με “εκούσια υποταγή”-την “προστασία” των μουσουλμάνων ως “υποτελείς” τους. Απομονωμένοι, άοπλοι, συνεχώς ταπεινωμένοι και καταναγκασμένοι να αποδέχονται την κατωτερότητά τους μέσω της αυτοταπείνωσης, οι dhimmis όφειλαν να επιδεικνύουν συνεχώς την ευγνωμοσύνη τους προς στους μουσουλμάνους “προστάτες” τους. Και έπρεπε όλοι οι άνδρες άνω των 15 ετών να πληρώνουν ετησίως “τζίζγια”- τον κεφαλικό φόρο.
Τον ορισμό του “τζίζγια” ως “κεφαλικό φόρο” οφείλουμε στον Βρετανό ιστορικό William Eton που το 1799 αναφέρθηκε στον “τζίζγια” ως “Capitation tax” – ως τον φόρο που επέτρεπε στους dhimmis να “φορούν” το κεφάλι τους για ένα ακόμη έτος.
Πώς επιστρέφει ο “κεφαλικός φόρος” στην Κύπρο και ποια ακριβώς μορφή θα πάρει θα το δούμε την “επόμενη” μέρα της λύσης ή, αλλιώς της τουρκικής “ειρήνης” στην Κύπρο που εκκολάπτεται από τους Αναστασιάση της αμερικανικής δεξιάς και Κυπριανού, της αμερικανικής αριστεράς, εν κρυπτώ και παραβύστω, την περίοδο αυτή.
Είναι τότε που θα δούμε πώς θα αντιδράσουν και οι οπαδοί της “όποιας λύσης” –οι “πλατφορμίστες”, οι “δήθεν”, οι πρόθυμοι” και οι πολιτικά εξωνημένοι– και οι οποίοι έχουν μάθει μια ζωή να μην πληρώνουν τελωνείο ενώ πολλοί από αυτούς βιοπορίζονται από τον δημόσιο κορβανά, με τον αεί καφενειακά φωνασκούντα Τορναρίτη να αποτελεί το κατ’ εξοχήν παράδειγμα. Θα το κατανοήσουν, όμως, όταν θα αρχίσουν να βάζουν αυτοί, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονα τους το χέρι βαθειά στην τσέπη για να πληρώνουν “τζίζγια”.Τώρα, ανέξοδα προπαγανδίζουν πως από την “επόμενη” κιόλας μέρα, όλοι στον άμοιρο αυτό τόπο της υποκρισίας και του μοδάτου ψευδο-προοδευτισμού, θα πλουτίζουν!
Αντίθετα, μαζί με αυτούς, όλοι οι Έλληνες της Κύπρου θα πληρώνουν εσαεί τα “κερατιάτικα” του προδοτικού πραξικοπήματος, της εισβολής, της κατοχής, καθώς και τα μελλοντικά, για να ζουν και να βιώνουν την “προστασία” που θα προκύπτει από την Τουρκική “ειρήνη” στην Κύπρο. Κατά τον ειδήμονα δρ Στέλιο Πλατή (“Οικονομικές Πτυχές Ενός Σχεδίου Λύσης ΔΔΟ: τι θα πρέπει να προσέξει η διαπραγματευτική μας ομάδα”. Ομιλία δρ Στέλιου Πλατή στο Διήμερο Φόρουμ για τη λύση του Κυπριακού που διοργάνωσε το Δημοκρατικό Κόμμα 16-17 Οκτωβρίου 2015), το κόστος της λύσης είναι €35 δισ., ένα ποσό στο οποίο όμως δεν συμπεριλαμβάνει τις οφειλές των κατεχομένων προς την Άγκυρα που υπερβαίνουν τα δέκα δισεκατομμύρια. Στα ποσά αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται και τα καθημερινά έξοδα για να συντηρούνται δύο μηχανισμοί «διακυβέρνησης». Εκεί υπεισέρχεται ο «τζίζγια». Διότι δεν πρόκειται η λεγόμενη «Διεθνής Κοινότητα» να πληρώσει τα υπέρογκα αυτά ποσά, και ας λένε ό,τι θέλουν οι οπαδοί της «όποιας λύσης».
Η Κύπρος θα γίνει το πρώτο κράτος του 21ου αιώνα το οποίο θα επαναφέρει, εθελοντικά, τον κεφαλικό φόρο μετά την κατάρρευση του Οσμανλικού Χαλιφάτου, δηλ. της λεγόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1914! Αυτά θα πρέπει να τα κατανοήσει ο λαός και ειδικά εκείνη η μερίδα του που έχει «κουραστεί» και θέλει «λύση τώρα» για να «τελειώνουμε». Όχι μόνο δεν θα «τελειώνουμε» αλλά με τη λύση που μαγειρεύεται, τότε είναι που θα μας «τελειώσουν» για καλά!
Υστερόγραφο: Νομίζω, και απολογούμαι αν κάποιοι δικαιωματικά διαφωνούν, πως το ποίημα του Γερμανού Μπρεχτ, είναι σχετικό και άμεσο για τον αγώνα του αυτόχθονου κυπριακού ελληνισμού για επιβίωση, καθώς επίσης για όσους έχουν «κουραστεί» και περιμένουν άλλους να τους εξασφαλίσουν.
«Κουράστηκες»
του Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956)
Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.
Γονάτισες, δεν μπορείς άλλο να τρέχεις.
Κουράστηκες, δεν μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.
Ξόφλησες: Κανείς δεν μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.
Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.
Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει:
σήκω το φαΐ είναι έτοιμο.
Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ;
Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις, θα μείνεις ξαπλωμένος.
Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει: “έγινε επανάσταση, τα εργοστάσια σε περιμένουν”.
Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση;
Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν, είτε φταις που πέθανες, είτε όχι.
Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες, δεν μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι, σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.
Λες: πολύν καιρό ήλπιζες, δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις. Ήλπιζες τι;
Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;
Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο, δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει, θα χαθούμε.
Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.
Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.
ΠΗΓΗ:https://www.apopseis.com/o-kefalikos-foros-tzizgia-epistrefi-pos-tha-efarmosti-stin-kypro-tha-to-doume-amesos-meta-tin-efarmogi-tis-lysis/
