του Άριστου Μιχαηλίδη
30 Οκτ 2016
Παράξενη η προχτεσινή δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας. «Δεν μπορεί επειδή ανησυχούμε για κάτι να μας καταλάβει ο παραλυτικός φόβος και να μείνουμε αδρανείς για να εδραιωθεί η κατοχή», είπε. Αλλά, ποιος μίλησε για αδράνεια; Ασφαλώς δεν πρέπει να μείνουμε αδρανείς. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι η μόνη δράση που πρέπει να αναλάβουμε είναι αυτή που μας οδηγεί σε τοίχο ανυπέρβλητο για δεκαετίες ολόκληρες. Διότι, αυτό είναι χειρότερο από τον παραλυτικό φόβο, είναι συνειδητή επιλογή εδραίωσης της κατοχής.
Αυτές τις μέρες, προπάντων, κάποιες συμπτώσεις έδειξαν μια άλλη δράση, που δεν θα έπρεπε να υποτιμούμε τόσον καιρό, λέγοντας στους εαυτούς μας ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να ακολουθούμε την πεπατημένη ενώ βλέπουμε πού μας οδηγεί.
Η επίσκεψη του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών, με σαφείς αναφορές στην κατάργηση των εγγυήσεων και σαφέστατο μήνυμα ότι η Γαλλία επιθυμεί εμπλοκή της στο Κυπριακό. Η Γαλλία πάντα επιθυμούσε εμπλοκή και πάντα ήταν φιλική, αλλά εμείς είχαμε κολλήσει στη Βρετανία. Τώρα έχει περισσότερη επιθυμία λόγω φυσικού αερίου και γαλλικών επενδύσεων. Επίσης, μετά το Brexit θα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι ταυτόχρονα και μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Οι κατηγορηματικές δηλώσεις του Ρώσου πρέσβη για το ενδιαφέρον της Ρωσίας και τις εγγυήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας (στο οποίο η Ρωσία είναι μόνιμο μέλος), όπως και η επίσκεψη του Ιωάννη Κασουλίδη στη Μόσχα. «Νομίζω πως στον σύγχρονο κόσμο, ένα απολύτως ανεξάρτητο κράτος, να έχει εγγυήσεις άλλων χωρών, δεν είναι και τόσο σύγχρονο», είπε ο Στανισλάβ Οσάτσι.
Η διάφανη δήλωση της Φεντερίκα Μογκερίνι, επί της ουσίας υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ, ότι: «Προφανώς η καλύτερη εγγύηση για την ασφάλεια οποιασδήποτε χώρας στον κόσμο είναι ένα λειτουργικό κράτος, και ιδιαίτερα για οποιοδήποτε κράτος-μέλος της ΕΕ (η καλύτερη εγγύηση για την ασφάλεια) είναι το γεγονός ότι είναι κράτος-μέλος της ΕΕ».
Η αποκάλυψη ότι είναι έτοιμη η μελέτη, που έγινε υπό την αιγίδα και με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που λέει ότι το ενδεχόμενο κατασκευής αγωγού που θα μεταφέρει φυσικό αέριο του Ισραήλ και της Κύπρου προς την Ελλάδα και απ΄ εκεί προς την Ευρώπη, δεν είναι ανέφικτη. Αντίθετα, είναι οικονομικά εφικτό και συμφέρον. Αλλά, χρόνια τώρα διάφοροι «ειδικοί» λένε, και τους πιστεύουμε στην απελπισία μας, ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί τέτοια σκέψη διότι είναι ασύμφορη και ότι το μόνο εφικτό οικονομικά είναι να παραδώσουμε το φυσικό αέριο στον αγωγό της Τουρκίας. Ταυτόχρονα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα για τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης με ειδική αναφορά στα κυπριακά κοιτάσματα, που τα χαρακτηρίζει «εγχώριους πόρους» (δηλαδή ευρωπαϊκούς), που πρέπει να αναπτυχθούν (25/10/2016).
Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Το απλούστερο συμπέρασμα:
Ότι η πολιτική μας πρέπει να επενδύσει,
- πρώτο, στην εμπλοκή όλων των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, για να αφαιρεθεί η αποκλειστική αρμοδιότητα ΗΠΑ και Βρετανίας, που τόσα χρόνια βοηθούν την Άγκυρα και όχι το δίκαιο της Κύπρου. (Ρωσία, Γαλλία είναι έτοιμες, μένει η Κίνα, που επίσης δείχνει φιλική διάθεση.)
- Και δεύτερο, το φυσικό αέριο δεν μπορεί να περνά σε δεύτερη μοίρα, πρέπει να γίνει συνειδητά και μεθοδευμένα «εγχώριος πόρος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να προστατευθεί από την τουρκική βουλιμία και να αναπτυχθεί. Και όλα, με σκοπό ασφαλώς, την πίεση προς την Τουρκία για να απαλλαγούμε από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της.
Αντίθετα, λοιπόν, με τον τρόπο που το έθεσε ο Πρόεδρος, η πραγματικότητα είναι ότι ο παραλυτικός φόβος μάς κάνει να ακολουθούμε την επικίνδυνη πεπατημένη. Η δράση που θα μας απαλλάξει από την κατοχή είναι αλλού.
