27.05.2018 08:23
του Σάββα Ιακωβίδη
Η ύψιστη ευθύνη και υποχρέωση μιας σοβαρής κυβέρνησης είναι να δημιουργεί και να επιβάλλει συνθήκες ασφάλειας για το κράτος και τους πολίτες και να υπερασπίζεται δι’ όλων των μέσων τα συμφέροντα του λαού. Οι άλλες ύψιστες προτεραιότητές της είναι η παιδεία και η υγεία. Η παιδεία είναι το πανίσχυρο δόρυ, με το οποίο εξοντώνεται το τέρας της αμάθειας, της ημιμάθειας και του σκοταδισμού και ανοίγει τους δρόμους της φωτοδοσίας, της αυτογνωσίας και της αξιοπρέπειας. Η υγεία είναι ο ατίμητος πλούτος των εθνών. Λαός υγιής, με υψηλή κατά κεφαλήν πνευματική καλλιέργεια, δημιουργεί, αναπτύσσεται και εκτινάσσεται προς την πρόοδο και την προκοπή.
Σκεφτείτε: Ο πληθυσμός της Κύπρου είναι τόσος, όσοι οι κάτοικοι μιας συνοικίας του Παρισιού, του Βερολίνου ή της Νέας Υόρκης.
Γιατί, λοιπόν, παρατηρείται αυτή η κραυγαλέα, διαχρονικά, παταγώδης και ασύγγνωστη αποτυχία του κράτους στην αντιμετώπιση και επίλυση προβλημάτων, τα οποία αφήνονται να πυορροούν δυσωδώς για δεκαετίες; Διότι απουσιάζει βροντωδώς η σοβαρή, στιβαρή και υπεύθυνη, αποφασιστική πολιτική για την αντιμετώπισή τους. Από κτίσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο τόπος υποφέρει από δέκα σημαντικές πληγές, οι οποίες, ως ανίατα πυορροούντα αποστήματα, κακοφορμίζουν και βρομίζουν την κοινωνία. Ιδού:
Πληγή πρώτη: Η ολέθρια ανεπάρκεια των ηγητόρων. Σπιθαμιαίοι το πολιτικό δέμας, άσχετοι και αδιάβαστοι, ανεύθυνοι και αδιάφοροι, αλλά λαοπλάνοι και δημαγωγοί, επιβιώνουν μέσα στον κομματικό μικρόκοσμό τους. Παντογνώστες και πανεπιστήμονες, δεν έχουν ανάγκη κανενός τη συμβουλή ή τη συμβολή και υπόδειξη. Θυμηθείτε, ενδεικτικά, τον Γ. Βασιλείου και τον μ. Γλ. Κληρίδη, τον αλήστου μνήμης Δ. Χριστόφια ή τον Μακάριο («εγώ είμαι η Κύπρος»…).
Πληγή δεύτερη: Η αδίστακτη και ισοπεδωτική κομματοκρατία: Θυμηθείτε την παρότρυνση του θλιβερού Χριστόφια προς τις ΑΚΕΛικές μάζες: «Το κόμμαν τζιαι τα μμάθκια σας». Παντοδύναμο, ρουσφετοπράττον, αδίστακτο και ευνοιοκρατούν, το κόμμα ισοπεδώνει άξιους και συντρίβει ικανούς, ενταφιάζει ειδικούς, αναδεικνύει κομματικούς φελλούς και επιβάλλει κομματόσκυλα, τα οποία γαβγίζουν γελοιωδώς τα κομματικά θέσφατα.
Πληγή τρίτη: Η αναξιοκρατία, η ανικανοκρατία, η κακιστοκρατία, η μετριοκρατία, η ημετεροκρατία και η ρουσφετοκρατία. Όποιος είναι «δικός μας» προάγεται, προωθείται, επιβάλλεται, προηγείται. Όποιος αξίζει, απλώς θάβεται στο περιθώριο ή δραπετεύει στο εξωτερικό.
Πληγή τέταρτη: Η αήττητη γραφειοκρατία. Πόσες φορές ακούσαμε για διοικητική μεταρρύθμιση; Και σήμερα επιχειρείται ξανά αυτή η περιώνυμη μεταρρύθμιση. Δεν είναι μόνο οι δομές και η τεχνολογία. Είναι η σάπια και δυσώδης νοοτροπία δημόσιων λειτουργών, οι οποίοι αρνούνται να απαλλαγούν από κατεστημένες αντιλήψεις και συμπεριφέρονται ως ακαταδίωκτοι δυνάστες και σατράπες έναντι των πολιτών και της προκοπής του τόπου.
Πληγή πέμπτη: Η ατιμωρησία. Πόσα σκάνδαλα, πόσες λεηλασίες δημόσιου χρήματος, πόσες ανομίες, πόσες ανεπάρκειες και πόσα εγκλήματα σε βάρος του κράτους και του δημόσιου συμφέροντος. Ουδείς, σχεδόν, τιμωρείται Ουδείς, σχεδόν, λογοδοτεί. Κυρίως, ουδείς αναμέλπει ένα εδαφιαίο mea culpa. Ουδείς απολογείται. Ουδείς παραιτείται.
Πληγή έκτη: Ευθυνοφοβία. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν οι «εύθυνοι» (δημόσιοι ελεγκτές) και τα «εύθυνα» (δημόσια τελετή απόδοσης ευθύνης για τους υπόλογους) σε συνάρτηση προς τα σημερινά «ανεύθυνα» και «φτηνά», τους σημερινούς ανεύθυνους, φτηνούς και ατιμώρητους αλλά… κομματικά θωρακισμένους.
Πληγή έβδομη: Ο αναρχοσυνδικαλισμός. Πέρασε η χρυσή εποχή του σοβαρού και μετρημένου, υπεύθυνου συνδικαλισμού ενός Μιχαλάκη Ιωάννου και ενός Ανδρέα Ζιαρτίδη. Σήμερα έχουμε τον αναρχοσυνδικαλισμό κομματόσκυλων, τα οποία υλακτούν προκλητικά κατ’ εναντίον ενός εξοργισμένου λαού και μιας ανεπρόκοπης κυβέρνησης. Την περ. Τετάρτη, ο Πρόεδρος εξεμάνη κατά των αναρχοσυνδικαλιστών στην Παιδεία και στην Υγεία. Ερώτηση: Τολμά να ενεργήσει ως Θάτσερ και ως Ρίγκαν;
Πληγή όγδοη: Η διαφθορά. Αυτό το αδηφάγο τέρας δεν χορταίνει να κατασπαράσσει το σώμα της κυπριακής κοινωνίας. Όλοι το βλέπουν αλλά… πού είναι ο τολμηρός Ηρακλής, να αποκόψει και να κάψει τα κεφάλια αυτής της Λερναίας Ύδρας;
Πληγή ένατη: Η αναξιοπιστία. Πολιτικοί και πολιτειακοί ταγοί είναι σχεδόν όλοι αναξιόπιστοι, αφερέγγυοι, επιπόλαιοι και παιδαριώδεις. Μικροί και ανεπαρκείς, επισύρουν τη χλεύη και την απόρριψη από τους πολίτες, οι οποίοι βδελύσσονται την πολιτική και αποστρέφονται με οργή τέτοιους γελοίους πολιτικάντηδες.
Πληγή δέκατη: Κρύψε να περάσουμε! Είναι το βολικό καταφύγιο όλων των πιο πάνω ανεύθυνων, ανεπαρκών, ανάξιων, άχρηστων, εγκληματικά ανίκανων αλλ’ επιτήδειων, οι οποίοι παραχώνουν τις ανικανότητες, τις ευθυνοφοβίες, τις ατολμίες και τις αναξιότητές τους κάτω από το χαλί της αήττητης ανεπάρκειάς τους.
Η κυπριακή είναι μία κοινωνία, η οποία παραπαίει. Βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Χωρίς πυξίδα. Χωρίς αρχές και αξίες. Χωρίς προοπτική. Χωρίς ηγεσία.
Όπως ο ποιητής, Παντελής Μηχανικός, επισημαίνει πικρά: «Κι αν βάλουν πάλι τον λαό να κάνει συλλαλητήριο/ για το χρωματιστό μπαλόνι/ σημαίνει πως ο λαός προετοιμάζεται./ Γυμνάζεται./ Καθοδηγείται./ Δουλεύεται./ Εκμαυλίζεται./ Για να δεχθεί/ και πάλιν/ ντόπιους ή ξένους/ ταχύτερους του ουρανίου Αγγέλου/ επιβήτορες».
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/opinions/savvas-iakovidis/2451/ta-10-diaxronika-pyorroounta-kai-aniata-apostimata-enos-mi-sovarou-kratous
