02.04 2017
του Δρ. Γιάννου Χαραλαμπίδη
Η γαστρονομική διάσταση του Κυπριακού, το θερμό επεισόδιο και το αντάλλαγμα των εταίρων
Πώς εκβιάζει τον Πρόεδρο ο Ακιντζί και γιατί η διόρθωση θα πρέπει να γίνει επί της εξευμενιστικής πολιτικής αντί επί του Ενωτικού Δημοψηφίσματος
· Ποιος τροφοδοτεί τα σενάρια για θερμό επεισόδιο και γιατί;
· Μπορεί να αποτραπεί το χειρότερο σενάριο και πώς;
· Γιατί επλήγη η διαπραγματευτική αξιοπιστία με την αλλαγή του νόμου για το Ενωτικό Δημοψήφισμα;
· Πώς οι Τούρκοι προχωρούν από τη διχοτόμηση στην τουρκοποίηση;
· Η συμφιλίωση Γερμανίας – Γαλλίας και η περίπτωση της Κύπρου
Το Κυπριακό κινείται από δείπνο σε δείπνο. Το πρόβλημα δεν είναι γαστρονομικό, είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Νομικό, γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό. Δεν είναι ζήτημα αστρολογικό, όπως πίστευε ο κ. Έιντε, που ήθελε μαζί με τον κ. Μαυρογιάννη να βάλουν τα άστρα στη σειρά. Αυτό το γνωρίζουν ακόμη και οι καφετζούδες, των οποίων οι εκτιμήσεις στο Κυπριακό είναι πιο αξιόπιστες από εκείνες της ηγεσίας μας. Διότι κατανοούν ότι όσα δείπνα και αν γίνουν, ακόμη και αν ξαναρχίσει ο διάλογος, το μέλλον του, όπως και της δημοκρατικής λύσης, είναι δυσοίωνο.
Η ωμή πραγματικότητα
Βεβαίως, η πραγματικότητα είναι τόσο ξεκάθαρη, που δεν χρειάζεται κανείς ούτε αστρολόγους ούτε τις συμπαθείς καφετζούδες. Αποτυπώνεται στα εξής γεγονότα:
1. Πριν από λίγες μέρες, κατά τη συνάντηση εκπροσώπων του ψευδοκράτους με συνεργάτες του Πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ καταγγέλθηκε η ελληνοκυπριακή πλευρά για το θέμα του Ενωτικού Δημοψηφίσματος ως υπαίτια για τη διακοπή των συνομιλιών και ζητήθηκε η άσκηση πιέσεων για την αλλαγή της σχετικής νομοθεσίας από την Κυπριακή Βουλή, ώστε να επαναρχίσει ο διάλογος.
Ταυτοχρόνως, διευθετήθηκε συνάντηση των κ. Γιούνκερ και Ακιντζί για τις 6 Απριλίου, ενώ στο επίκεντρο των συζητήσεων βρέθηκε και το θέμα των εγγυήσεων, καθώς και της παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων. Η τουρκοκυπριακή πλευρά διεμήνυσε ότι δεν απορρίπτει πλήρως την πρόταση της πρώην Υφυπουργού των Εξωτερικών, Βικτόριας Νούλαντ, για μια δύναμη τουρκικών και ελληνικών στρατευμάτων.
Η τουρκοκυπριακή πλευρά αναφέρθηκε σε ΝΑΤΟϊκή Δύναμη και Βάση στην Κύπρο, στην οποία θα συμμετέχουν τα τουρκικά στρατεύματα μέχρις ότου η λύση να αποδειχθεί βιώσιμη. Στο θέμα της Βάσης γίνεται λόγος είτε για μια καθαρά τουρκική, στο πρότυπο των Βρετανικών, είτε ΝΑΤΟϊκής με τουρκικό έλεγχο. Με την προσέγγιση αυτή δεν φαίνεται να είναι σύμφωνοι οι Βρετανοί, ενώ ταυτοχρόνως δεν μπορεί να γίνει δεκτή από το ΑΚΕΛ.
Το θέμα αυτό θα είναι ένα από τα θέματα συζήτησης μεταξύ Γιούνκερ και Ακιντζί. Εκτιμάται, δε, ότι το ζήτημα αυτό επαναφέρεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιρριφθούν με διπλωματικό τρόπο ευθύνες προς την ελληνοκυπριακή πλευρά. Η Άγκυρα και οι Τουρκοκύπριοι ισχυρίζονται ότι ο Πρόεδρος δεν αποδέχθηκε την πρόταση Νούλαντ. Από την πλευρά του το Προεδρικό ισχυρίζεται ότι στο τραπέζι υπάρχει μόνο μια πρόταση. Αυτή του Προέδρου και ότι δεν υπάρχει πρόταση Νούλαντ.
2. Όταν η Τουρκία και ο Ακιντζί μιλούν για λύση, εννοούν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αρχική τριχοτόμηση και εν συνεχεία πολυτεμαχισμό της κυπριακής ΑΟΖ. Αυτά διδάσκουν στη Σχολή Πολέμου της Τουρκίας και οι θέσεις αυτές περνούν στην πολιτική ηγεσία ως επιταγές του βαθέως κράτους.
3. Το κόστος της λύσης θα πληρωθεί από το φυσικό αέριο. Η Τουρκία δεν θα δώσει μία. Θα χαρίσει, ισχυρίζεται, τα χρέη του ψευδοκράτους. Χωρίς και αυτό να είναι σίγουρο. Δηλαδή θα πληρώσουμε, για να προκύψει στον Βορρά εκτός από πληθυσμιακή και εδαφική πλειοψηφία. Για να παραμείνει εσαεί τουρκικός.
4. Η τουρκική πλευρά επιμένει στην παραμονή στρατού με τη μορφή κυρίαρχων Βάσεων και εγγυήσεων που θα αλλάξουν ορολογία και θα ονομαστούν διασφαλίσεις.
5. Η Άγκυρα και ο Ακιντζί επιμένουν στην εκ περιτροπής Προεδρία. Τη θεωρούν κόκκινη γραμμή, διότι αποτυπώνει τη διχοτόμηση της εκτελεστικής εξουσίας και την καθεστωτική ισοτιμία μεταξύ των δυο συνιστώντων κρατών του νέου συνεταιρισμού. Επί τούτου, δε, η τουρκική πλευρά έχει τη στήριξη του ΑΚΕΛ, χωρίς να λέει «όχι» η ηγεσία του ΔΗΣΥ, η οποία, άλλωστε, όπως ελέχθη και δημοσίως, είναι έτοιμη να συμμαχήσει ακόμη και με τον διάβολο για το καλό της Κύπρου. Και ποιο είναι το καλό της Κύπρου;
Η νομιμοποίηση του ψευδοκράτους ως ισότιμου συνιστώντος κράτους; Η διεκδίκηση; Και πώς να διεκδικήσει κάποιος, όταν υποκύπτει σε απειλές και εκβιασμούς, προτείνοντας αλλαγή του νόμου για τη διδασκαλία του Ενωτικού Δημοψηφίσματος ως του νομικού και διπλωματικού σκέλους του αγώνα της ΕΟΚΑ; Γιατί να εορτάζεται και να διδάσκεται ο αγώνας της ΕΟΚΑ και όχι το Δημοψήφισμα;
Ενοχλεί και το δημοψήφισμα και η ΕΟΚΑ, διότι υπηρέτησαν τη δημοκρατία και τις αρχές και αξίες της. Στηρίξαν την προσπάθειά τους στο άρθρο 1, παράγραφος 2, του Χάρτη των Ην. Εθνών για την αυτοδιάθεση των λαών. Πού διαφωνεί η ηγεσία του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ; Με τον ίδιο τρόπο θα μας πουν να μην εορτάζουμε και τη μέρα των Ην. Εθνών και της ΕΕ. Η μεν πρώτη αναφέρεται στην αυτοδιάθεση, όπως και το Ενωτικό Δημοψήφισμα και ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η δε δεύτερη είναι σύνθετη ονομασία, περιλαμβάνουσα την Ένωση!
Ας μην ξεχνούμε ότι ο ΔΗΣΥ οικοδομήθηκε επί των αρχών κα αξιών της Ενωτικής Παρατάξεως. Και το ΑΚΕΛ ήταν εναντίον κάθε μορφής ιμπεριαλισμού. Τώρα πώς αποδέχεται την επιβολή μιας ιμπεριαλιστικής λύσης στο Κυπριακό; Κάποτε το σύνθημά του ήταν «Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη». Πώς συμβαδίζει η αριστερή ιδεολογία από τη μια ή η φιλελεύθερη του ΔΗΣΥ από την άλλη με την επιβολή μας διχοτομικής ομοσπονδίας, όπως την είχαν επινοήσει οι Τούρκοι με τους Βρετανούς από το 1956;
Πού θα στηρίξουν μια τέτοια λύση; Στην αλλαγή της ιστορίας και την απόκρυψη της αλήθειας; Ορθώς είπε ο Πρόεδρος, αναφερόμενος στο Ενωτικό Δημοψήφισμα, ότι αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα και δεν αλλάζει. Αυτήν την αλλαγή επεχείρησαν οι κομμουνιστές επί Τίτο στη Γιουγκοσλαβία, αλλά απέτυχαν. Και ήρθαν μετά από 50 χρόνια τα εγγόνια να λύσουν τα προβλήματα των παππούδων τους.
Τα ίδια συνέβησαν και με τους Γάλλους σε πιο ήπια μορφή, όταν οι νεότερες γενιές ανακάλυψαν ότι οι προηγούμενες δεν τους είχαν πει όλη την αλήθεια για την Κυβέρνηση του Βισύ, η οποία είχε συνεργαστεί με τους Γερμανούς.
Βεβαίως, θα ισχυριστεί κάποιος ότι οι Γερμανοί με τους Γάλλους συμφιλιώθηκαν. Ορθόν. Αλλά πότε; Όταν η φασιστική Γερμανία, που είχε εισβάλει στη Γαλλία, ηττήθηκε από τους δημοκρατικούς συμμάχους και τέθηκε υπό κηδεμονία μέχρι να αποδειχθεί ότι έχει απαλλαγεί από τα σύνδρομα του στρατιωτικού ιμπεριαλισμού. Όταν πλήρωσε ακριβό κόστος.
Στη δική μας περίπτωση είναι το αντίθετο που συμβαίνει. Η Άγκυρα εισέβαλε στην Κύπρο, εφάρμοσε ένα μοντέλο υποτελές και ανάλογο με εκείνο του Ματσούκουο των Ιαπώνων στη Μαντζουρία και του Βισύ στη Γαλλία και τώρα συζητείται στις συνομιλίες η νομιμοποίησή του και η επέκτασή του, από τον Βορρά στον Νότο μέσω της ομοσπονδίας. Και ας μη μας πει κάποιος, όπως έλεγαν παλιά τα στελέχη του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, τι καλός που είναι ο Ερντογάν και τι εκσυγχρονιστής, διότι οι κανονιές του στόλου του εντός της κυπριακής ΑΟΖ ακούγονται στην Πάφο. Και η κατοχή συνεχίζεται.
Πλώρη για τουρκοποίηση
Υπό αυτές τις συνθήκες και με χειρότερες σχεδιάστηκε η επανέναρξη των συνομιλιών. Πρώτον, ο Ερντογάν που είναι ο κλειδοκράτορας της λύσης, είναι εκτός ελέγχου. Απειλεί Θεούς και δαίμονες. Κανείς δεν τον εμπιστεύεται. Επί τη βάσει ποιας λογικής μπορεί να υπογραφεί συμφωνία μαζί του; Εκτός και αν είναι πλήρους παράδοσης.
Πώς μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι θα θελήσει τον τερματισμό της προτεκταροποίησης του ψευδοκράτους και της Κύπρου γενικότερα από την Τουρκία, όταν θέλει να επεμβαίνει, όπως πράττει σήμερα στα κατεχόμενα, στην Ολλανδία, την Αυστρία ακόμη και στη Γερμανία ως να είναι τσιφλίκια του;
Δεύτερον, οι Τούρκοι αφού με την ομοσπονδία επιτυγχάνουν τη διχοτόμηση, έχουν βάλει πλώρη για άλλα. Ενώ εμείς θέσαμε όλα τα νομικά και πολιτικά όπλα της ΕΕ στο ράφι, όπως είναι η αναγνώριση από την Άγκυρα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Τουρκία χρησιμοποιεί την ΕΕ για την πλήρη τουρκοποίηση. Εγείρει ζήτημα όπως παραχωρηθούν σε Τούρκους υπηκόους οι τέσσερεις βασικές ελευθερίες. Να γίνουν, δηλαδή, Ευρωπαίοι πολίτες.
Ανάλογο καθεστώς αξιώνουν οι Τούρκοι και για τις εταιρείες τους. Ο στόχος τους είναι σαφής: Να νομιμοποιήσουν τα νέα εποικιστικά ρεύματα και να μας αγοράσουν οικονομικά. Και να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Ίμβρου και της Τενέδου. Όσοι δεν θα φύγουν θα είναι μια θλιβερή μειονότητα.
Τρίτον, ο κ. Ακιντζί απεκάλυψε την περασμένη Τρίτη ότι σε επιστολή του καθορίζει νέο χρονοδιάγραμμα λύσης ώς τον Μάιο.
Όπως λέει, η λύση θα πρέπει να υπογραφεί πριν από την έναρξη των ερευνών από την ΤΟΤΑL τον Ιούνιο. Στην ουσία εκβιάζει και απειλεί ότι, εάν δεν λυθεί το Κυπριακό, είναι ανοικτή η πόρτα για κρίση και το θερμό επεισόδιο, για το οποίο δημοσίως είπε ο Πρόεδρος ότι φοβάται. Τα όσα λέει ο κατοχικός ηγέτης ήταν στην ίδια γραμμή με τη δήλωση του τουρκικού Υπουργείου των Εξωτερικών, όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας βρισκόταν στις ΗΠΑ και είχε στην ατζέντα των επαφών του το φυσικό αέριο.
Τι είπε, λοιπόν, το τουρκικό ΥΠΕΞ; «Μην αγγίξετε το φυσικό αέριο προ της λύσης». Και πότε απειλεί ο Ακιντζί και το τουρκικό ΥΠΕΞ; Απειλεί, όταν υπέκυψαν στον εκβιασμό του για το Ενωτικό Δημοψήφισμα οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Πού μας οδηγεί η πολιτική του εξευμενισμού; Είτε σε νέες υποχωρήσεις, είτε σε κρίση, είτε σε αδιέξοδο στο πλαίσιο, όμως, του οποίου η τουρκική πλευρά θα κατοχυρώσει τις διχοτομικές συγκλίσεις και θα λέει ό,τι τονίζει σήμερα ο Ακιτνζί:
Θα ξεκινήσουμε από εκεί όπου μείναμε. Με στόχο να τους δώσουμε και τα υπόλοιπα. Διότι, όπως επεσήμανε ο κατοχικός ηγέτης, θα πρέπει στο επόμενο δίμηνο να διεξαχθεί ένα πάρε δώσε σε όλους τους τομείς. Εμείς τι θα δώσουμε; Ακόμη και αυτήν την αξιοπρέπεια της Βουλής την έδωσαν οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Τι θα πουν στον Πρόεδρο να δώσει; Τα κλειδιά του κράτους;
Η κερκόπορτα και η σημαία της ΕΕ
Όλοι απεύχονται την κρίση. Ας μη μας πουν, λοιπόν, ότι για να αποφύγουμε την κρίση και το θερμό επεισόδιο θα πρέπει να υποχωρήσουμε εκ νέου και να βάλουμε τη θηλιά στον λαιμό του κράτους και του σβέρκου μας. Συνεπώς, για να μη φτάσουμε στα χειρότερα, θα πρέπει να γίνει διόρθωση. Και η διόρθωση δεν αφορά στην αλλαγή του νόμου για το Ενωτικό Δημοψήφισμα, αλλά στη διόρθωση της λανθασμένης εξευμενιστικής πολιτικής του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ που τροφοδοτεί μαζί με την τουρκική επεκτατική πολιτική, εφόσον υποκύπτει στους εκβιασμούς της, τα σενάρια για θερμό επεισόδιο.
Η ελάχιστη αποτρεπτική πρακτική είναι η διεθνής καταγγελία της Τουρκίας στην ΕΕ και στον ΟΗΕ ότι η πολεμική της μηχανή όχι μόνο κατέχει το βόρειο τμήμα της Κύπρου, αλλά τώρα προκαλεί και εντός της ΑΟΖ. Τραβά το σχοινί. Και υπάρχει μάλιστα πρόσφορο έδαφος στην ΕΕ και διεθνώς. Τώρα πρέπει να πούμε ότι η Τουρκία δεν θέλει λύση. Αλλιώς, θα βρίσκει άλλοθι μέσω των συνομιλιών. Και προσέξτε, δεν αποκλείεται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, για να γλιτώσουν τον μπελά, εφόσον εμείς δεν βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, να μας δώσουν, μέσω της λύσης, ως αντάλλαγμα στον Ερντογάν, για να βρουν την ησυχία τους.
Και δεν θα φταίνε μόνο αυτοί, εάν προδώσουν τις αρχές τους, αλλά και εμείς που ανοίξαμε τον δρόμο με την κερκόπορτα της ομοσπονδίας, η οποία, εάν επαναρχίσουν οι συνομιλίες, πού θα καταλήξουν; Είτε σε αδιέξοδο, είτε σε λαθροβίωση, είτε σε μια λύση που στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελεί ένα τουρκικό Βισύ σε πρώτη φάση, ώς την πλήρη κατάληψη με τα νέα κύματα εποίκων, που θα έχουν στο ένα χέρι την τουρκική σημαία και στο άλλο για κάλυψη εκείνη της ΕΕ, του Ευρωπαίου πολίτη…
