27 Αυγούστου 2017, 11:30 πμ
του Λουκή Λουκαΐδη
Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν ο προβληματισμός που μου προκάλεσε το άρθρο της κ. Ανδρούλας Ταραμουντά στην έκδοση της περασμένης Τετάρτης με τίτλο «Αναζητείται πίστη στην Κυπριακή Δημοκρατία». Ένα σύντομο επίκαιρο και σαφές άρθρο που εγείρει το θέμα των αισθημάτων μας έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι καιρός πράγματι να προβληματιστούμε ως προς τη θεώρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως στόχου μας, ιδιαίτερα εφόσον συζητείται συνέχεια λύσης του κυπριακού προβλήματος που συνεπάγεται αλλοίωση της διατήρησης του κράτους μας κάτω από την παρούσα στέγη. Για να αντιληφθεί κάποιος το θέμα πρέπει βεβαίως να ανατρέξει στην κυπριακή ιστορία του προβλήματός μας που ξεκίνησε με τον αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα για να καταλήξει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ενός κράτους που συνοδευόταν από ένα προβληματικό εσωτερικό πολίτευμα δικοινοτικής διακυβέρνησης που γενικά οι Ελληνοκύπριοι όταν το αντιλήφθηκαν και όταν άρχισε να λειτουργεί με τις τουρκικές αντιδράσεις το αποστράφηκαν. Δηλαδή, δεν έφτανε που δεν επετεύχθη μετά από αγώνες και ηρωικούς θανάτους η ένωση με την Ελλάδα, επιβλήθηκε στην Κύπρο και ένα μη λειτουργίσιμο κρατικό σύστημα με στοιχεία ρατσισμού και πόλωσης μεταξύ κοινοτικών ομάδων που ενεθάρρυνε τις συγκρούσεις. Λένε ότι αν υπήρχε καλή θέληση από τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους θα μπορούσε να λειτουργήσει το νέο κρατικό δημιούργημα. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι την άποψη αυτή διότι εκ των πραγμάτων και εξ αντικειμένου το σύστημα ήταν άδικο και μη λειτουργικό. Αν προσθέσει δε ένας και την πολιτική της Τουρκίας, που διοχετευόταν μέσω των Τουρκοκυπρίων τύπου Ντενκτάς, και την επιθυμία των Ελληνοκυπρίων να αυτοκυβερνώνται δημοκρατικά, δεν βλέπω τις προϋποθέσεις για μια δυνατότητα να λειτουργήσει το σύστημα αποτελεσματικά. Εκτός βεβαίως εάν υπήρχε μια θέληση που είχε στόχο την ευθυγράμμιση του κρατικού συστήματος με τις αρχές και τα ανθρώπινα δικαιώματα που εξελίχθηκαν στην Ευρώπη, γεγονός αδύνατο υπό τις περιστάσεις.
Τονίζω ότι ιδιαίτερη σημασία δίνω για τη γενικότερή μου προσέγγιση στο γεγονός ότι το σύστημα ήταν άδικο. Δεν κυβερνούσε η πλειοψηφία και οι διάφοροι ζωτικοί θεσμοί για να αποδώσουν θα έπρεπε να συμφωνούν οι Έλληνες με τους Τούρκους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προστριβές, ανυπέρβλητες δυσκολίες και δυσλειτουργία του κράτους. Το όραμα της ένωσης ήταν πρόσφατο, αλλά και να μην υπήρχε, το σύστημα του νέου κρατικού κατασκευάσματος ήταν πάλι ανεπαρκές και οπωσδήποτε άδικο. Όταν εφαρμόζεις άδικες λύσεις, όπως αυτή που δημιουργήθηκε με τη Συνθήκη της Ζυρίχης, οι άνθρωποι που θα υποστούν τη λύση αυτή θα αντιδράσουν. Η ανθρώπινη φύση απεχθάνεται την αδικία και, σε κάποιο στάδιο, με τον έναν ή άλλο τρόπο, θα προσπαθήσει να την απωθήσει. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ουδέποτε πίστεψε ο κυπριακός λαός στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπως ένας λαός πιστεύει σε ένα φυσιολογικό κράτος. Μετά τη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν άργησαν να φανούν οι αντιδράσεις και τα προβλήματα που δημιουργούσε το σύστημα.
Είναι εύκολο να λες «με καλή θέληση θα ξεπερνιούνταν». Κατ’ αρχάς, τέτοια καλή θέληση δεν μπορούσες να αναμένεις με τα δεδομένα της Κύπρου, εφόσον μάλιστα η Συνθήκη που δημιουργούσε το νέο κράτος είχε στερεώσει σφικτά τις σκληρές πρόνοιές της σε βαθμό που ο λαός δεν είχε την ανάλογη άνεση να προβεί σε μεταρρυθμίσεις του είδους που θα καθιστούσαν το κράτος δίκαιο. Έπειτα υπήρξαν τα γνωστά επεισόδια το 1963-1964 με αποκορύφωμα το πραξικόπημα, το οποίο ήταν μεν κατακριτέο και προδοτικό, αλλά υποβοηθήθηκε και από τις στρεβλώσεις της πολιτειακής μας διευθέτησης. Έκτοτε επιδιώκουμε την απελευθέρωσή μας από την τουρκική κατοχή. Μακάρι να το καταφέρουμε. Αλλά και να το καταφέρουμε δεν προβλέπω νέο κρατικό σύστημα που να είναι δίκαιο. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι από όλη αυτή την περιπέτεια της Κύπρου από το 1960 διατηρήθηκε ο θεσμός της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός κράτους αναγνωρισμένου διεθνώς, που λειτούργησε και λειτουργεί σαν ασπίδα για την επιβίωση του Ελληνισμού. Φταστήκατε τι θα γινόταν αν δεν ήμασταν κράτος. Αυτή λοιπόν την Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να τη διατηρήσουμε πάσει θυσία. Για να το πετύχουμε, όμως, πρέπει να πιστέψουμε σ’ αυτήν.
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/425006/pisti-stin-kypriaki-dimokratia
