28.08.2017
Του Ανδρέα Μορφίτη
Όταν στις 23/4/2003 άνοιξε το πρώτο οδόφραγμα, ο Τ/κ τότε κατοχικός ηγέτης, Ραούφ Ντενκτάς, αποκάλυψε ότι το θέμα αυτό απετέλεσε αντικείμενο βαθιάς μελέτης και αξιολόγησης από Τούρκους πολιτικούς επιστήμονες, οικονομολόγους, διεθνολόγους, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους κτλ. οι οποίοι και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η διάνοιξη των οδοφραγμάτων θα απέβαινε προς όφελος του στρατηγικού σχεδιασμού του βαθέος τουρκικού κράτους.
Και οι λόγοι ήσαν προφανείς τότε και έχουν επιβεβαιωθεί ώς σήμερα.
Ανάμεσα σε άλλους μπορούν να σταχυολογηθούν οι πιο κάτω:
Πρώτο: Απαμβλύνεται η ούτω καλούμενη «απομόνωση» των Τ/κ. Η ελεύθερη διακίνηση ενίσχυσε την ψυχολογία τους που τους καταδίκαζε σε κάποιου είδους αυτο-εγκλωβισμό σε ένα ακρωτηριασμένο παράνομο κρατικό μόρφωμα και εγκαθίδρυσε μέσα τους την αντίληψη της μονιμότητας της κατάστασης: Ότι δηλαδή το βόρειο τμήμα της Κύπρου τούς ανήκει, και ταυτόχρονα το νότιο γειτονικό τους «κράτος» τούς παρέχει όλες τις ελευθερίες διακίνησης και απόλαυσης, όπως συμβαίνει με όλα… τα κράτη στην υφήλιο.
Δεύτερο: Φυσιολογικό συνακόλουθο της ελεύθερης διακίνησής τους υπήρξε και η διεκδίκηση και απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων, ελευθεριών και προνομίων όπως η προσφορά εργασίας, η ένταξή τους στο σχέδιο κοινωνικών ασφαλίσεων, η απόκτηση διαβατηρίων «πολιτών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ.τ.λ.
Τρίτο: Η δυνατότητα διακίνησης των Ε/κ πολιτών προς το κατοχικό μόρφωμα αιμοδότησε σημαντικά το τ/κ καθεστώς αφού οι συμπολίτες μας, μετά το αρχικό σοκ ενός «προσκυνήματος» και μιας γνωριμίας με τις κατεχόμενες περιοχές μας, θεώρησαν τις ομορφιές της σκλαβωμένης πατρίδας μας ως μια ακόμα καλή ευκαιρία εκδρομών και μάλιστα σε… συμφέρουσες τιμές. Οι επισκέψεις αυτές μετατρέπονται σε αρκετές περιπτώσεις ως καλή ευκαιρία για… διανυκτέρευση αλλά και για φθηνά ψώνια και υπηρεσίες!
Τέταρτο: Η επίδειξη διαβατηρίου παλαιότερα και ταυτότητας μεταγενέστερα, η υπογραφή σχετικών εγγράφων του καθεστώτος, η έκδοση ειδικής ασφάλειας οδήγησης κτλ. συνιστούν αφ’ εαυτών οιονεί αναγνώριση του κρατικού μορφώματος που ονομάζουμε ψευδοκράτος αλλά στην ουσία μετατρέπουμε σε κράτος και… μάλιστα μετά «βαϊων και κλάδων».
Πέμπτο: Η χρησιμοποίηση του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου από Ε/κ συμπατριώτες μας για ταξίδια στην Τουρκία αλλά και σε άλλες χώρες του εξωτερικού αποτελεί ίσως την πιο κραυγαλέα αναγνώριση του τ/κ μορφώματος αφού το F.Ι.R. που τους αρνείται επίμονα η Κυπριακή Δημοκρατία τούς το παρέχουν οι ίδιοι οι πολίτες της!!!
Έκτο: Η σημαντικότερη, ίσως, παράμετρος της ούτω καλούμενης διακίνησης είναι η «κοινωνικοποίηση της κατοχής». Μια φράση την οποία εφεύρε και χρησιμοποιεί πολύ συχνά -και δικαιολογημένα- ο υποψήφιος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νικόλας Παπαδόπουλος. Έχουμε δηλαδή μετατρέψει την κατεχόμενη γη μας σε χώρο και τόπο συναλλαγών σαν να μη συμβαίνει τίποτα απολύτως.
Η κρατική επιχορήγηση διά του ΘΟΚ της παράστασης της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας τον Σεπτέμβριο του 2016, στην οποία παρέστη και η… πολιτική μας ηγεσία, υπήρξε όχι μόνο η κορύφωση της κοινωνικοποίησης της κατοχής αλλά και η πιο ανάγλυφη απεικόνιση του εξευτελισμού, της εθελούσιας υποταγής αλλά και της αυτοαναίρεσής μας.
(Υπενθυμίζω ότι υπήρξαν και προσπάθειες των διοργανωτών να μετονομαστεί το θέατρο σε «θέατρο Αμμοχώστου», έτσι για να αφαιρεθεί και η… ελληνική καταγωγή του και να γίνει δικοινοτικό!).
Το θέμα των οδοφραγμάτων επανήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα με την επικείμενη διάνοιξη του οδοφράγματος της Δερύνειας, ένα οδόφραγμα που θα ανοίξει μια μεγάλη τρύπα και μια χαίνουσα πληγή στο ακρωτηριασμένο κορμί της κατεχόμενης μαρτυρικής Αμμοχώστου.
Μια δίοδο που θα τη μετατρέψει σε ένα περίεργο αξιοθέατο των επισκεπτών της, αρκετοί από τους οποίους -ντόπιοι και ξένοι- θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν τα θέλγητρά της και μάλιστα σε τιμές ευκαιρίας.
Κατά τα άλλα πολλοί ανώνυμοι και επώνυμοι, Ε/κ πολίτες και πολιτικοί, διατείνονται ότι το νέο οδόφραγμα θα φέρει πιο κοντά τους Ε/κ και Τ/κ συμπατριώτες μας για να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο καλύτερα για να… επανενώσουν τη μοιρασμένη πατρίδα τους.
Και ερωτώ εγώ ο αφελής και ανίδεος: Πόσο πιο κοντά στη συμφιλίωση και την επανένωση βρεθήκαμε τα τελευταία δεκατέσσερα συναπτά έτη με τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων της κατοχής και της υποτέλειας;
Η μεγάλη πρόκληση αλλά και η πιο εύγλωττη αποτυχία των πολιτικών χειρισμών μας αποτυπώνεται ειδικά στο οδόφραγμα της Δερύνειας για τον εξής απλούστατο λόγο:
Υπάρχει σωρεία ψηφισμάτων και αποφάσεων του ΟΗΕ και της ΕΕ που προνοούν και επιτάσσουν την επιστροφή της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της.
Το ίδιο επιτάσσουν και οι συμφωνίες υψηλού επιπέδου Κυπριανού – Ντενκτάς από το 1979 που έθεσαν το θέμα της επιστροφής της Αμμοχώστου ως πρώτη προτεραιότητα μεταξύ όλων των άλλων μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, και καταλήξαμε να υλοποιούμε ένα Μ.Ο.Ε. ασήμαντης προτεραιότητας και αμφίβολου οφέλους επειδή αυτό μας επέβαλε ο κατακτητής και ο εγκάθετός τους στην Κύπρο!
Ταυτόχρονα όμως η Αμμόχωστος παραμένει ακρωτηριασμένη, σκλαβωμένη και κουρσεμένη.
Είναι χαρακτηριστικό της διαχρονικά κοντόφθαλμης πολιτικής μας το γεγονός ότι, ενώ ο Ντενκτάς και η Τουρκία μελετούσαν για δεκαετίες το θέμα της διάνοιξης των οδοφραγμάτων, εμείς δεν έχουμε κάνει -τουλάχιστον αυτό διαφαίνεται- ούτε μια σελίδα μελέτης του θέματος από το 2003 μέχρι των ημερών μας.
Όποιος γνωρίζει το αντίθετο -και εννοώ τους κρατικούς αξιωματούχους των τελευταίων 14 ετών- ας δώσει στη δημοσιότητα ή ας μας πει τα αποτελέσματα της μελέτης!
Νομίζω πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που βαίνουμε από το κακό στο χειρότερο, έστω και αν μας βολεύει να επικαλούμαστε μονίμως… την τουρκική αδιαλλαξία.
*Μέλος της πολιτικής επιτροπής Κινήματος Αλληλεγγύη
