30 Αυγούστου 2017, 12:01 μμ
του Άριστου Μιχαηλίδη
Ασφαλώς και προκύπτει μείζον πολιτικό θέμα, όπως έλεγε χτες το ΑΚΕΛ, με την αποστολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας απόρρητων εγγράφων «σε δημοσιογράφους και άλλους πολίτες που αμφισβήτησαν την ορθότητα των χειρισμών του στο Κυπριακό». Χρειάστηκε δυο μέρες να το καταλάβει το ΑΚΕΛ, αλλά έστω κι έτσι έχει δίκαιο. Προκύπτει μείζον πολιτικό θέμα, όχι μόνο λόγω της αψυχολόγητης αποστολής των εγγράφων, αλλά και λόγω των παραληπτών των εγγράφων. Διότι, απ΄ ό,τι φαίνεται παραλήπτες είναι και πολλοί από αυτούς που μετά από το Κραν Μοντάνα πήγαν στον Πρόεδρο Αναστασιάδη και ενημερώθηκαν, αλλά πήγαν και στον Μουσταφά Ακιντζί κι ενημερώθηκαν κι από αυτόν και μετά ξεκίνησαν να κάνουν αντιπολίτευση στον Αναστασιάδη δικαιώνοντας τον Ακιντζί, που θεώρησαν ότι είναι ειλικρινής και θέλει λύση, ενώ ο Αναστασιάδης, όπως λένε ακόμα, δεν θέλει λύση, διότι στράφηκε στην προεκλογική… Σε αυτούς, λοιπόν, δεξιούς κι αριστερούς, που τους ενώνει η ιδεολογία της όποιας λύσης και του δόγματος σφάξε με αγά ν’ αγιάσω, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο ανώτατος θεσμός του κυπριακού κράτους, απέστειλε μέχρι και τις σημειώσεις, τα πρακτικά δηλαδή, της ελληνοκυπριακής πλευράς από τις συνομιλίες του Κραν Μοντάνα, όπως αποκαλύπτει το ΑΚΕΛ, και επίσης: «Έχουμε επιβεβαιώσει ότι στα απόρρητα έγγραφα που έχουν αποσταλεί περιλαμβάνονται έγγραφα που δεν έχουν ποτέ δοθεί στα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου» (Γιώργος Λουκαΐδης, 29/8/2017). Κάποιοι από αυτούς μπορεί να νιώσουν την ανάγκη να πάρουν τα έγγραφα και να ξαναπάνε στον Ακιντζί για να σιγουρευτούν ποιος τους λέει ψέματα. Γι΄ αυτό ίσως και ρωτά το ΑΚΕΛ: «Πόση ζημιά θα προκληθεί αν διαρρεύσουν οι σημειώσεις της δικής μας πλευράς στο Κραν Μοντάνα;» Κάτι θα ξέρει.
Από την άλλη, αντί να απαντήσει σε αυτά η κυβέρνηση ως οφείλει, βγάζει τον Βίκτωρα Παπαδόπουλο να λέει άλλ΄ αντ΄ άλλων. Παρέλαβε, λέει, από το ΑΚΕΛ «ένα κράτος υπό κατάρρευση» κι έκανε τόσα πολλά θαύματα, που το έβγαλε σώο στις διεθνείς αγορές. Τι σχέση έχει αυτό με τα έγγραφα του Κυπριακού που μοίρασαν στους καμιά εξηνταριά με τους οποίους επέλεξε ο Πρόεδρος να επικοινωνήσει διά απορρήτων, είναι ανεξήγητο. Αλλά, δείχνει και το περιεχόμενο του διαλόγου, που θα έχουμε στην προεκλογική περίοδο. Θα μιλά ο ένας για το Κυπριακό και θα απαντά ο άλλος για την οικονομία, θα μιλά ο ένας για τους διορισμούς φίλων, θα απαντά ο άλλος για το Κραν Μοντάνα.
Η ουσία, πάντως, σε αυτή την ιστορία είναι ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επέλεξε για μια ακόμα φορά και με προκλητικό κι ανάρμοστο τρόπο, να γράψει στα παλιά του υποδήματα το Εθνικό Συμβούλιο (για το οποίο δεσμεύτηκε: «Το Εθνικό Συμβούλιο θα είναι το όργανο λήψης όλων των βασικών αποφάσεων», 28/2/2013) και τους αρχηγούς των κομμάτων και να προσδώσει βαρύτητα και λόγο για το μέλλον του τόπου σε ομάδες και ομαδούλες αμφιβόλου, ή και άνευ, πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση όσον αφορά τους στόχους τους για την Κύπρο του μέλλοντος. Στόχοι, που δεν ταυτίζονται με το όραμα και την αντίληψη δικαίου και βιωσιμότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων. Κι αυτό είναι άλλη μία πτυχή για την οποία προκύπτει μείζον πολιτικό θέμα, το οποίο δεν μπορεί ασφαλώς να εγείρει η ηγεσία του ΑΚΕΛ, που σε αυτό βρίσκεται στην ίδια μοίρα μαζί του. Αν δηλαδή, ο Πρόεδρος συνεχίζει τελικά να ταυτίζεται με αυτές τις αντιλήψεις και προσπαθεί τώρα να τις καθησυχάσει και στη δεύτερη πενταετία να συνεχίσει την προσπάθεια για να τις δικαιώσει.
