10 Σεπτέμβριος 2017, 18:00
Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη
Η ΑΓΚΥΡΑ ΑΠΟΜΟΝΩΝΕΤΑΙ, ΤΟΣΟ ΣΕ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ, ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΤΑΧΕΩΣ ΣΕ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ, ΣΤΟΝ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ Ο ΚΕΜΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΝΕΟΤΕΡΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για κρίση που ενδεχομένως ν’ αποτελεί και μια ευκαιρία κάλυψης από την Ελλάδα τού κενού που αφήνει η Τουρκία στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ισορροπιών
Η κρίση στην Τουρκία, που εκδηλώθηκε, πιο σωστά κορυφώθηκε, με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, επηρέασε ολοκληρωτικά, θα λέγαμε, το τουρκικό πολιτικό σύστημα, που μετατράπηκε από αυταρχικό σε ηγεμονικό σουλτανάτο με την πολιτική ηγεσία της χώρας να εκδηλώνει προς κάθε κατεύθυνση μια επιθετική ανασφάλεια, η οποία σαρώνει κυριολεκτικά το εσωτερικό του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συλλαμβάνονται οι πάντες, ύποπτοι και ανύποπτοι, διαλύεται το στράτευμα με σύλληψη και αποστράτευση της ηγεσίας του στο σύνολό της, όπως και οι λοιποί θεσμοί ασφάλειας και δημόσιας τάξης, οι οποίοι ανατρέπονται και ανασυγκροτούνται προχείρως και εκ των ενόντων.
Η σημερινή τουρκική κρίση είναι τόσο βαθιά και τόσο εκτεταμένη, που μετατρέπεται ταχέως σε συστημική, στον βαθμό που ο Κεμαλισμός με την αποκεφάλιση του στρατεύματος και την απαγόρευση λειτουργίας του παραδοσιακού κομματικού συστήματος, τίθεται εκτός πολιτικής τάξης για πρώτη φορά στη νεότερη τουρκική ιστορία.
Η Άγκυρα απομονώνεται, τόσο στο περιφερειακό επίπεδο, όσο και κυρίως διεθνώς, όπου εκδηλώνεται μια εμφανής κρίση αξιοπιστίας του τουρκικού κράτους, την οποία αγωνίζονται με κάθε τρόπο οι ΗΠΑ να περισώσουν. Πρόκειται για κρίση που ενδεχομένως να αποτελεί και μια ευκαιρία κάλυψης από την Ελλάδα τού κενού που αφήνει η Τουρκία στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ισορροπιών. Δεν είναι κανείς σε θέση να υπολογίσει με ασφάλεια το πού οδηγούνται τα πράγματα στην Τουρκία.
Αδυναμία του αντιπάλου
Επειδή όμως η διεθνής κοινότητα δεν απεικονίζει έναν κόσμο ειρήνης και ησυχίας του νεκροταφείου, αλλά ένα σκηνικό αντιτιθέμενων συμφερόντων και σύγκρουσης, Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν να εκμεταλλευθούν την αδυναμία του αντιπάλου, κινούμενες διεκδικητικά στην Κύπρο με απαίτηση την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής. Ταυτόχρονα, η Αθήνα είναι σε θέση, όχι μόνο διακηρυκτικά, αλλά και εμπράκτως, να προβεί σε εκείνες τις απαραίτητες κινήσεις που διασφαλίζουν τα θαλάσσια και εναέρια σύνορα της χώρας, δηλαδή της ελληνικής επικράτειας. Αυτό σημαίνει πως αξιοποιείται η αδυναμία του αντιπάλου για την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας, την οποία αυτός ο αντίπαλος, δηλαδή η Τουρκία, παρανόμως παραβίασε και διασάλευσε.
Σχεδιασμός κινήσεων
Η ικανότητα μιας πολιτικής ηγεσίας να προβλέπει και κυρίως να σχεδιάζει στρατηγική αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο επιβίωσης της χώρας και επικράτησης του υποκειμένου διεθνούς δικαίου σε ένα ομιχλώδες και συγκρουσιακό, ανασφαλές διεθνές πεδίο. Παράλληλα, η προβλεψιμότητα του τουρκικού χώρου επιτρέπει και στην κυπριακή ηγεσία, όχι μόνο να αντιστέκεται στις δόλιες προτάσεις που ο διεθνής παράγων κάθε τόσο παρουσιάζει για τη λύση του Κυπριακού, αλλά πολύ περισσότερο να σχεδιάσει εκείνες τις κινήσεις που θα οδηγήσουν σε ένα ελεύθερο μέλλον για τη Μεγαλόνησο.
Έχουμε εξοικειωθεί με μία στάση υποτελούς συμμόρφωσης στις υποδείξεις του διεθνούς παράγοντα, οι οποίες όχι μόνο δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας, τα οποία εκάστη ηγεσία οφείλει να υπηρετεί, αλλά αντιθέτως οι διαμορφούμενες συνθήκες οδηγούν την Κύπρο στην καλύτερη περίπτωση σε μια θέση προτεκτοροποίησης, χωρίς να αποκλείει κανείς την τουρκοποίησή της στο εγγύς ή απώτερο μέλλον. Επειδή, δε, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, κανείς δεν προστατεύει κανέναν, αλλά εμείς, ο καθένας είναι υποχρεωμένος να σχεδιάζει και να υπερασπίζεται τον εαυτό του, δηλαδή τη χώρα του, οφείλουμε να μελετούμε κάθε πρόταση που μας έρχεται ως προς τις επιπτώσεις της, όχι μόνο άμεσα, αλλά και μακροπολιτικά, για την επιβίωση της Κύπρου και του Ελληνισμού ευρύτερα.
Συνεργασία με Ισραήλ και Αίγυπτο
Η τουρκική κρίση επιβάλλει σ’ εμάς τον σχεδιασμό της αξιοποίησης αυτής της παθογένειας επ’ ωφελεία των εθνικών μας συμφερόντων. Αυτό θα σήμαινε συνεργασία με χώρες που βρίσκονται σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, σε τακτικό ή σε στρατηγικό επίπεδο, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, με στόχο την επίτευξη του μεγαλύτερου δυνατού κόστους για τον τουρκικό παράγοντα, έτσι ώστε, μέσα από την εσωτερική και διεθνή του αποδυνάμωση, να είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας μας. Είμαστε υποχρεωμένοι, ζώντας σε αυτήν τη διαπάλη του διεθνούς συστήματος, να σκεφτόμαστε, όχι μόνο σε όρους ειρήνης και κατευνασμού, αλλά και αντιλήψεων σύγκρουσης και αντιπαράθεσης στη στρατηγική ικανοποίηση του εθνικού συμφέροντος.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών για τον Πολιτισμό και την Επικοινωνία,
Πάντειο Πανεπιστήμιο
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/politics/454274/tourkikes-pathogeneies-kai-stratigiki-tou-ellinismou
