03.10.2017 13:05
Κωστάκης Αντωνίου
Υπνώττει η ηγεσία ενόψει του
τελευταίου τετελεσμένου
Όταν το 1991 ξεκινούσε η διάλυση των ομοσπονδιών του ανατολικού μπλοκ και όχι μόνο, Σοβιετικής Ένωσης, Τσεχοσλοβακίας, Γιουγκοσλαβίας κ.α., οι ηγέτες μας εδώ δεν εκδήλωσαν καμιάν ανησυχία. Δεν κάθισαν να προβληματισθούν για τους κινδύνους διάλυσης που διέτρεχαν ομοσπονδιακά κράτη, τα οποία αποτελούντο από διαφορετικές εθνότητες και από τον άνεμο απόσχισης που έπνεε στην Ανατολική Ευρώπη. Συνέχιζαν να επιμένουν στη λύση ομοσπονδίας και μάλιστα διζωνικής, με συνιστώντα μέρη τους Ελληνοκυπρίους και την Τουρκία. Διότι Τουρκοκύπριοι σημαίνει, σε τελευταία ανάλυση, Τουρκία. Είτε με τη θέλησή τους είτε με τα μουρμουρητά τους.
Εχάθη τότε η ευκαιρία για την προβολή αδιάσειστων επιχειρημάτων προς εγκατάλειψη της διζωνικής ομοσπονδίας και απαίτηση για ενιαίο κράτος, βασισμένο σε δημοκρατικές αρχές.
Οι τάσεις απόσχισης είχαν συνέχεια και σε δυτικές δημοκρατίες καθώς οι εθνικιστικές τάσεις και το αίσθημα ανεξαρτητοποίησης, μεταξύ λαών, βρίσκονται σε έξαρση. Αυτές οι τάσεις λαμβάνουν πλέον νέα διάσταση με τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, στα οποία, λαοί, όπως οι Κούρδοι στο Ιράκ και οι κάτοικοι της Καταλωνίας, στην Ισπανία, εκφράζουν την αποφασιστικότητά τους για απόσχιση και ανεξαρτησία.
Ούτε και αυτήν τη φορά η ηγεσία δεν ανησυχεί και προβληματίζεται εκ του γεγονότος ότι ένα από τα «κρυφά» όπλα της Τουρκίας είναι και η διεξαγωγή δημοψηφίσματος μεταξύ των Τουρκοκυπρίων, με αίτημα την απόσχιση, τη δημιουργία δικού τους κράτους, ή την ενσωμάτωση στην Τουρκία. Το “πλάνο απόσχισης” περιλαμβάνεται, άλλωστε, στο στρατηγικό σχέδιο Νιχάτ Ερίμ. Υπό τις τότε συνθήκες, ο Τούρκος συνταγματολόγος σχεδίαζε διεξαγωγή δημοψηφισμάτων μεταξύ των “δύο λαών”, με αίτημα τη διατήρηση της βρετανικής κυριαρχίας, ή την ανεξαρτησία, είτε την ένωση με τη μητέρα πατρίδα. Αυτό προϋπόθετε την αύξηση του πληθυσμού των Τουρκοκυπρίων, αύξηση η οποία σήμερα ήδη υπάρχει, με τον εποικισμό. Αν προσθέσουμε σε αυτόν και την αποδοχή από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη των τεσσάρων βασικών ελευθεριών για τους Τούρκους υπηκόους, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι οι προϋποθέσεις διεξαγωγής δημοψηφίσματος στις κατεχόμενες περιοχές εκπληρούνται σχεδόν πλήρως.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης κακών για να αντιληφθεί ότι η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τους Τουρκοκυπρίους, θα επιχειρήσει, όταν κρίνει πρόσφορη τη στιγμή, τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, με αίτημα την απόσχιση, ή την ενσωμάτωση. Τέτοια πρόσφορη στιγμή, μπορεί να είναι η άρνηση της ελληνοκυπριακής πλευράς για αποδοχή τουρκικής λύσης, ή η συναίνεσή της σε υπογραφή διζωνικής λύσης, η οποία προώρισται να καταρρεύσει.
Οι δομές και οι προϋποθέσεις διεξαγωγής δημοψηφίσματος μεταξύ των Τουρκοκυπρίων υπάρχουν και εκπληρώνονται πλήρως. Υπάρχει ένα “κράτος”, το οποίο μπορεί να μην αναγνωρίζεται διεθνώς, αλλά έχει τα χαρακτηριστικά και είναι πλήρως δομημένο στις βάσεις κράτους. Διαθέτει θεσμικά όργανα, υπηρεσίες, νομοθεσίες. Κατέχει έδαφος, με αμιγώς τουρκικό πληθυσμό, έχει ένοπλες δυνάμεις, οικονομικές δομές, Κυβέρνηση, Βουλή και όλα όσα του προσδίδουν την ταυτότητα κράτους.
Αντί η κυπριακή ηγεσία να επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου και άλλων, οι οποίοι δημιουργούνται, αντί να δει έξω από τον στενό περίγυρο της Κύπρου και τι συμβαίνει αλλού, απασχολείται με τα μικρά και τα ασήμαντα. Και κυρίως επιμένει σε μία λαθροβίωση του ψευδοδιαλόγου, η οποία, ακόμη και να επιτευχθεί, θα ναυαγήσει εκ νέου και θα δημιουργήσει νέες προϋποθέσεις για την προέλαση των Τούρκων στο τελικό στάδιο του σχεδίου Νιχάτ Ερίμ.
Η πολιτική που ασκείται είναι κωμωδία. Αντί να επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση των κινδύνων, επικεντρώνεται στη λαθροβίωση, στη συνέχιση μίας χρεοκοπημένης πολιτικής και στην αλίευση ψήφων.
Τα μακρά μίας νέας τραγωδίας πλησιάζουν. Ο λαός κοιμάται και τρέφεται με ψεύδη, αυταπάτες και πράσινα άλογα…
