05 Νοέμβριος 2017, 18:00
Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη
Η μεταξική φιλοσοφία της ομοσπονδίας και το παράδειγμα της Ισπανίας
Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΧΙΣΤΩΝ
ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
· Πώς η ομοσπονδιακή πολιτική τροφοδοτεί την απόσχιση
· Οι λόγοι για τους οποίους η ηγεσία είναι παγιδευμένη στην ουτοπία
Το Κυπριακό όπως και τα άλλα ζητήματα έχουν υπεισέλθει σε μια προεκλογική τροχιά με αρκετή δόση λαϊκισμού. Εξ ου και το γεγονός ότι παρατηρείται μια αποστροφή των πολιτών, που δίνει όμως το δικαίωμα στους κομματικούς στρατούς να διογκώνουν τα δημοκρατικά ελλείματα του συστήματος και να μην δύνανται να δώσουν επαρκείς λύσεις στα προβλήματα του κόσμου. Είναι, μάλιστα, εμφανές ότι, κυρίως στο Κυπριακό, διαπιστώνεται δημοκρατικό έλλειμμα, δηλαδή διαφορά μεταξύ των όσων πιστεύει ο λαός, από τη μια, και των όσων θέλει να επιβάλλει το κομματικό κατεστημένο και η λεγόμενη άρχουσα τάξη των μεγάλων κυρίως κομμάτων, από την άλλη.
Το έλλειμμα και η ομοσπονδία
Με άλλα λόγια, ενώ από τη μια έχουμε μια κοινή γνώμη που απαντά στο σχετικό ερώτημα ότι δεν θέλει τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία ως λύση, κατανοώντας, πλέον, ότι πρόκειται για τον τουρκικό στόχο της διάλυσης και το προηγούμενο στάδιο της τουρκοποίησης, από την άλλη έχουμε τη συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων για την Προεδρία της Δημοκρατίας να θέτουν ως στόχο λύσης τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, η οποία όχι απλώς αποτελεί τον τουρκικό στόχο από το 1956, αλλά, τώρα, που έχει κατοχυρωθεί μέσα από το κεκτημένο των συνομιλιών, η Άγκυρα βάζει πλώρη για άλλα: Για την πλήρη τουρκοποίηση. Και αυτό επιδιώκει να το πετύχει μέσα από το δικαίωμα των Τούρκων πολιτών και των τουρκικών εταιρειών να έχουν στην Κύπρο καθεστώς ευρωπαϊκό. Θα έχουμε, δηλαδή, μια πληθυσμιακή και οικονομική εισβολή. Μια κατάληψη της Κύπρου, με άλλα μέσα, πέραν των στρατιωτικών, αυτήν τη φορά.
Πέραν τούτων, υπάρχει ένα δεύτερο δημοκρατικό έλλειμμα, συναφές του πρώτου: Ενώ η πλειοψηφία θέλει λύση στη βάση του ενιαίου κράτους, αυτό δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, η ηγεσία προτείνει την ομοσπονδία. Και ας έχει αποτύχει. Ως εκ τούτου, αδυνατεί να αντιληφθεί ότι, εάν φέρει μια ομοσπονδιακή λύση – καλή, κακή ή άσχημη – η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι ένα νέο όχι αντί ένα ναι, που θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες για τη νομιμοποίηση της υφιστάμενης de facto διχοτόμησης. Την οποία, δηλαδή, θα μετατρέψει σε de jure.
Οι σοφοί και ολίγοι…
Το φαινόμενο του δημοκρατικού ελλείμματος έχει τις εξής ερμηνείες:
1. Η ηγεσία που είναι ορκισμένη στην ομοσπονδία, ακόμη και αν κατανοεί, δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί, διότι φοβάται το κομματικό κόστος. Και είναι πρόδηλον ότι αυτή είναι η κύρια αιτία των αδιεξόδων του Κυπριακού. Ενώ δεν βγαίνει η μαθηματική πρόταση της ομοσπονδιακής λύσης, η ηγεσία του τόπου προτιμά να ζει στην ουτοπία. Ότι, δηλαδή, μπορεί να τα καταφέρει με την ομοσπονδία, αρνούμενη να δράσει ρεαλιστικά και να δει πώς θα αντιμετωπιστεί η τουρκική επεκτατική πολιτική.
2. Η αντίληψη της ηγεσίας ότι διαθέτει την απόλυτη σοφία ή περίπου ότι κατέχει την απόλυτη σοφία και, ως εκ τούτου, μπορεί να μας επιβάλλει τη λύση της ομοσπονδίας, συνιστά αντιγραφή της μεταξικής πολιτικής λογικής που λέει το εξής: Η άποψη των ολίγων και ενδεχομένως των αυτοθεωρούμενων ως σοφών είναι ορθότερη από εκείνη των πολλών, οπότε έχουν σαφές πρόβλημα δημοκρατικής λειτουργίας ή ακόμη και κατάργησής της, όπως είχε συμβεί με την 4η Αυγούστου. Στην περίπτωση της Κύπρου η μεταξική αντίληψη δεν υιοθετείται μέσω της κατάργησης της δημοκρατίας, αλλά μέσω του δημοκρατικού ελλείμματος.
Με τη φόρμουλα αυτήν, οι ηγεσίες στερούν από τον λαό επιλογές άλλες από εκείνη της ομοσπονδίας. Ταυτοχρόνως, δεν προχωρούν σε εκείνο το οποίο επί μακρόν γράφουμε και θα συνεχίζουμε να γράφουμε: Τι πιο απλό, να προχωρήσουμε στην προκήρυξη δημοψηφίσματος για να καταλήξουμε στη λύση την οποία θέλει ο λαός και επ’ αυτής να οικοδομηθεί στρατηγική και να γίνει σεβαστεί από όλους.
Ειδικώς μετά το Κρανς Μοντανά: Πρώτον, είτε θα έπρεπε να ανακοινωθεί μια νέα στρατηγική, της οποίας ο στόχος θα έπρεπε να ήταν η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι τρόποι επανεσωμάτωσης των κατεχομένων στις ελεύθερες περιοχές επί τη βάσει των όσων προβλέπουν το πρωτόκολλο 10 και η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 περί των υποχρεώσεων της Τουρκίας ως προϋποθέσεων της ενταξιακής της πορείας στην ΕΕ για ομαλοποίηση των σχέσεών της με την Κυπριακή Δημοκρατία και για την αναγνώρισή της.
Δεύτερον, είτε θα έπρεπε προ των εκλογών να προκηρυχθεί δημοψήφισμα, για να αποφασίσει ο λαός ποια λύση θέλει και πώς αυτή, επί τη βάσει, δηλαδή, ποιας στρατηγικής, θα επιτευχθεί. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Και συνέχισαν τα τρία μεγάλα κόμματα με τους υποψηφίους τους ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ να αναφέρονται σε λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας ως συνέχειας και μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η αυτοδιάθεση και το κεκτημένο
Αυτό που έπρεπε να κάνει η δική μας ηγεσία υπόσχεται να το πράξει η τουρκική, στα κατεχόμενα. Να θέσει, δηλαδή, το ερώτημα: Ομοσπονδία ή μια άλλη λύση που θα προέλθει με τη σύμφωνη γνώμη ή θα προταθεί και θα στηριχθεί από την Άγκυρα. Η τουρκική κίνηση δεν μπορεί να καθαγιάσει για τους Ελληνοκυπρίους την τουρκική θέση της ομοσπονδίας. Διότι, η αντίληψη της τουρκοκυπριακής ηγεσίας και της Άγκυρας είναι ενταγμένη στην πάγια τουρκική στρατηγική, που λειτουργεί στην εξής βάση: Εφόσον κατοχυρώνει μια τουρκική θέση, προχωρεί στα επόμενα βήματα.
Και η ελληνοκυπριακή πλευρά, για να συνεχιστεί ο διάλογος, υιοθετεί την προηγούμενη τουρκοκυπριακή θέση και διαπραγματεύεται για την επόμενη! Μετά, λοιπόν, το Κραν Μοντανά, η τουρκική πλευρά έχει κατοχυρώσει, μέσα από το κεκτημένο, όπως λέγεται, των συνομιλιών, μια ομοσπονδία συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, και τώρα, μέσα από ένα νέο γύρο συνομιλιών, θα μας κάνει το χατίρι να συζητήσει για τον τρόπο με τον οποίο θα προκύψει η σταδιακή και πλήρης τουρκοποίηση.
Εάν δεν δεχθούμε τους όρους της Άγκυρας, η τουρκική πλευρά δεν θα συνομιλεί ή θα συνομιλεί για να ροκανίζει τον χρόνο και μετά να μας πει ό,τι λέει πάντα: Ότι θα τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο Β, το οποίο θα εγκριθεί μέσω δημοψηφίσματος και θα συνιστά μια οιονεί μορφή αυτοδιαθέσεως, παρότι η τουρκοκυπριακή πλευρά δεν έχει τέτοιο δικαίωμα, αφού δεν συνιστά λαό που κατοικεί σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο ασκώντας νόμιμα εξουσία.
Ο νόμιμος πληθυσμός στον βορρά είναι οι Ελληνοκύπριοι εκτοπισθέντες και οι απόγονοί τους, οι οποίοι έχουν και την πλειοψηφία νόμιμης κατοχής της γης, ενώ η εξουσία που ασκεί το ψευδοκράτος είναι παράνομη, αφού:
1. Τα ψηφίσματα 540 και 541 του Συμβουλίου Ασφαλείας καθορίζουν ρητώς ότι το ψευδοκράτος δεν ισχύει, δεν αναγνωρίζεται και δεν δύναται να παράγει δίκαιο.
Συνεπώς, καμιά από τις αποφάσεις του που αφορούν παραχώρηση γης ή τίτλους ιδιοκτησίας μπορούν να ισχύσουν εκτός και αν υπάρχει η υπογραφή του έχοντος δικαιώματα κυριότητας και έννομο συμφέρον.
2. Το ψήφισμα 168 του 64 καθορίζει ρητώς ότι η μόνη Κυβέρνηση που αναγνωρίζεται στην Κύπρο είναι αυτή του Προέδρου Μακαρίου και βεβαίως οι επόμενες και ότι εν ολίγοις οι Τουρκοκύπριοι ήταν και είναι αποσχιστές.
3. Η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε ως ενιαίο κράτος στην ΕΕ επί τη βάσει του πρωτοκόλλου 10 και επί τη βάσει της αντιδήλωσης της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, με την οποία η ΕΕ αναγνωρίζει στην νήσο Κύπρο ως μόνο κράτος αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ποινικός κώδικας και απόσχιση
Η δική μας ηγεσία δεν προχωρεί στην υλοποίηση των απλών, πόσο μάλλον στην εφαρμογή των σύνθετων. Αφορμής δοθείσης με τα όσα συμβαίνουν στην Καταλωνία, πολύ ορθά η Κυβέρνηση έδωσε στήριξη στον Πρωθυπουργό Ραχόι, ο οποίος, όμως, δεν μπήκε στην λογική να συζητά, αν θα μετεξελιχθεί το κράτος του – παρότι αποκεντρωτικό, αλλά ενιαίο – σε ομόσπονδο. Άλλωστε, εάν η Ισπανία ήταν ομοσπονδία, ο Ραχόι δεν θα είχε το πλεονέκτημα να αφαιρέσει επί τη βάσει του άρθρου 155 του Συντάγματος τις εξουσίες που απολάμβανε η ηγεσία του τοπικού Κοινοβουλίου της Καταλωνίας. Τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα. Πιο δύσκολα απ’ ό,τι είναι σήμερα.
Όμως, ο Ραχόι, αντί να μπει σε διάλογο με τους αποσχιστές, πράττει κάτι άλλο: Ενεργοποιεί τα άρθρα εκείνα του Συντάγματος που προστατεύουν το κράτος του και τη συνοχή του και επί τη βάσει της εννόμου τάξεως κινεί τις νομικές διαδικασίες για να τεθούν οι στασιαστές ενώπιον της δικαιοσύνης και να δικαστούν και να τιμωρηθούν ή να αθωωθούν. Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για την δική μας ηγεσία να δράσει, όχι μόνο σε επίπεδο κυβερνητικό, αλλά και Εθνικού Συμβουλίου, στην παρουσία του Γενικού Εισαγγελέα.
Στη βάση αυτής της λογικής θα πρέπει: Πρώτον, να εξεταστεί η ενεργοποίηση εκείνων των άρθρων του Συντάγματος για εσχάτη προδοσία, ως αποτέλεσμα στάσης και απόσχισης και έλλειψης σεβασμού προς τις νόμιμες Αρχές τους κράτους, τις οποίες οι στασιαστές επιδιώκουν να καταργήσουν. Εδώ έχουμε τα εξής επίπεδα:
1. Την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, που είναι ενέργεια αποσχιστική και επέφερε τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας 541 και 550, που καθορίζουν ότι ο αποσχιστική δράση των Τουρκοκυπρίων δεν μπορεί να γίνει δεκτή από τη Διεθνή Κοινότητα και δη τα Ην. ΄Εθνη.
2. Επί τη βάσει του άρθρου 36 κεφάλαιο 154 του Ποινικού Κώδικα. Οι λεγόμενες τουρκοκυπριακές αρχές διενεργούν εσχάτη προδοσία, αφού παρέχουν βοήθεια σε χώρα που τελεί σε εμπόλεμη κατάσταση με την Κυπριακή Δημοκρατίας ή παρέχουν βοήθεια στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας των οποίων οι ένοπλες δυνάμεις στρέφονται σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο αρχικός ισχυρισμός της Τουρκίας ότι επενέβη για να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη, λόγω πραξικοπήματος, δεν ισχύει, διότι προχώρησε στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους, ενώ η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Τέταρτη Διακρατική Προσφυγή καθορίζει ότι οι όποιες αρχές στα κατεχόμενα είναι υποτελείς στην Τουρκία. Συνεπώς, οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί με δική τους βούληση συνεργάζονται μαζί με τον τουρκικό στρατό που κατέχει εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας και προωθούν την νομιμοποίηση της απόσχισης.
Αφαίρεση διαβατηρίων
Με βάση τα ανωτέρω, θα ήταν δυνατό να υιοθετηθεί το μοντέλο της Ισπανίας. Δηλαδή, να τεθούν όλες οι νόμιμες διαδικασίες επί τη βάσει της Κυπριακής Συνταγματικής Εννόμου Τάξεως, κράτους μέλους των Ην. Εθνών και της ΕΕ, για διώξεις σε βάρος των στασιαστών ή/και αποσχιστών. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί το εξής: Καλά, τόσον καιρό ο νυν Πρόεδρος και ο εκάστοτε Πρόεδρος έτρωγαν και έπιναν και συζητούσαν με τους στασιαστές Τουρκοκύπριους ηγέτες και τώρα θυμήθηκαν την ενεργοποίηση της Κυπριακής Δικαιοσύνης; Ορθή η παρατήρηση από πολιτικής άποψης. Όμως, πλέον έχουμε τρεις βασικές συγκυρίες:
1. Κατέρρευσαν οι συνομιλίες στο Κραν Μοντανά. Η καλή πρόθεση της τουρκικής πλευράς αποδείχθηκε κάλπικη και της Λευκωσίας ως αδυναμία.
2. Η τουρκοκυπριακή ηγεσία απειλεί να προχωρήσει σε νέα τετελεσμένα μέσω δημοψηφίσματος, ενεργώντας ως αποσχιστική οντότητα.
3. Υπάρχουν αφενός τα μοντέλα της Ισπανίας και ως επιπρόσθετο της Υπερδνειστερίας. Εκείνο της Ισπανίας προνοεί την ενεργοποίηση του Συντάγματος και των νόμων σε βάρος των στασιαστών και αποσχιστών. Μάλιστα, στη δική μας περίπτωση, έχουμε, εκτός από την ανακήρυξη χωριστού κράτους, και συνεχή κατοχή. Εκείνο της Υπεδνειστερίας προβλέπει απαγόρευση εισόδου μεταξύ των κρατών της ΕΕ σε πολιτικούς οι οποίοι εμπόδισαν το εκπαιδευτικό σύστημα με λατινικό χαρακτήρα στην Υπερδνειστερία και αυτούς που ήταν υπεύθυνοι για την αποτυχία επίλυσης του προβλήματος με τη Ρουμανία.
Σε περίπτωση επιβολής μέτρων σε βάρος της αποσχισθείσας τουρκοκυπριακής ηγεσίας, τι θα μας πει η ΕΕ; Ότι αποδέχεται τα όσα πράττει η Ισπανία επί τη βάσει της δικής της έννομης τάξης και δεν αποδέχεται ό,τι εμείς πράττουμε, που, στο κάτω – κάτω, έχουμε εμπλακεί σε συνομιλίες που απέτυχαν, επειδή οι Τούρκοι θέλουν να έχουν μόνιμη στρατιωτική παρουσία σε κράτος μέλος της ΕΕ; Οι δε Ισπανοί, όπως και άλλοι, τι θα μας πουν; ΄
Οτι δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τους νόμους του κράτους μας, αρχίζοντας από τα απλά; Ποια είναι τα απλά; Α. Αφαίρεση των διαβατηρίων και άλλων ταξιδιωτικών εγγραφών από τους Τουρκοκύπριους πολιτικούς, που εφαρμόζουν την απόσχιση. Β. Απαγόρευση της διακίνησής τους στην ΕΕ με τουρκικά διαβατήρια.
Αυτά, βεβαίως, μπορούν να συμβούν, εάν αποφασιστεί μια άλλη νέα στρατηγική, πέραν της ομοσπονδιακής, που ενισχύει τις αποσχιστικές τάσεις και τις νομιμοποιεί. Η νέα στρατηγικής θα έχει ως στόχο τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας επί τη βάσει πρόκλησης κόστους, για να καταστεί η τουρκική πολιτική πιο λογική και να αυξηθούν οι πιθανότητες λύσης και ουχί διάλυσης.
Βεβαίως, για να συμβούν αυτά, πρώτο, θα πρέπει να απεγκλωβιστεί η ηγεσία μας από τη μεταξική αντίληψη και να περάσει στην κάλυψη του υφιστάμενου δημοκρατικού ελλείμματος σεβόμενη το κράτος που ορκίστηκε να υπηρετεί. Εάν δεν υπάρξει νέα αντιομοσπονδιακή στρατηγική με σαφή πρόταση λύσης, όπως π.χ. το ενιαίο αποκεντρωτικό μοντέλο, λ.χ. της Ισπανίας, δεν μπορεί να διασωθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Σε αντίθετη περίπτωση, είτε με την καλή είτε με την κακή ομοσπονδία, είτε de facto είτε de jure, η Κύπρος θα παραμείνει διχοτομημένη. Δηλαδή, η όποια ομοσπονδιακή πολιτική δεν μας απαλλάσσει από τη διχοτόμηση… Και όχι μόνο. Μας φέρνει πιο κοντά σε νέες περιπέτειες.
ΓΙΑΝΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Δρ Διεθνών Σχέσεων
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/politics/466649/i-metaksiki-filosofia-tis-omospondias-kai-to-paradeigma-tis-i