4.12.2017
Του Δρ. Γιάννου Χαραλαμπίδη
Στις 7 με 8 Δεκεμβρίου ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν θα επισκεφθεί την Ελλάδα και ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε ρόλο διαμεσολαβητή για μια νέα Διεθνή Διάσκεψη για το Κυπριακό επί τη βάσει του εγγράφου Γκουντέρες. Προφανώς, για να δοθεί η χαριστική βολή στην Κυπριακή Δημοκρατία και στον ενιαίο πολιτειακό της χαρακτήρα, μετατρέποντας την σε μια ομοσπονδία, συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, που θα συνιστά το όχημα μεταφοράς για την πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου. Μια τουρκοποίηση, η οποία θα προκύψει μέσα από την παραχώρηση του καθεστώτος του Ευρωπαίου πολίτη στους Τούρκους που θα έρχονται στην Κύπρο και στις τουρκικές εταιρίες. Εάν δε, προχωρήσει η διαδικασία της εμβάθυνσης της τελωνειακής ένωσης ΕΕ – Τουρκίας, που έχει ως κεντρικό πυλώνα την λειτουργία τουρκικών εταιριών εντός της ΕΕ με καθεστώς ευρωπαϊκό – χωρίς να κοπεί από δικό μας βέτο – τότε είναι που θα χρησιμοποιηθεί από την Άγκυρα το κεκτημένο για την τουρκική οικονομική εισβολή στην Κύπρο.
Αυτές οι παράμετροι της λύσης είναι συναφείς με ό,τι ονομάζουν πλέον ως «κεκτημένο των συνομιλιών», που είναι, όμως, σε πλήρη αντίφαση με τις αρχές και αξίες της ΕΕ. Για να γίνει συμβατό θα πρέπει να περάσουμε στο πρωτογενές δίκαιο, που στηρίζεται στη διχοτόμηση και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο κρατίδια, ένα στο βορρά και ένα στο νότο, στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, είτε αυτή είναι καλή είτε κακή είτε άσχημη. Είτε αυτή έχει αποφασιστεί το 77 είτε το 79 είτε έχει υπογραφεί την 8η Ιουλίου είτε στις 23 Μαΐου είτε στις 11 Φεβρουαρίου. Στην περίπτωση της Κύπρου, η ομοσπονδία, όταν επινοήθηκε το 1956 από Βρετανούς και Τούρκους, δεν είχε ως στόχο για την επανένωση, αλλά για τη διχοτόμηση. Και εφόσον οι Τούρκοι έχουν σήμερα ως δεδομένη τη διχοτόμηση, προχωρούν για τουρκοποίηση. Αυτή τη φόρμουλα για νέα Διεθνή Διάσκεψη θα προωθήσει ο Έλληνας Πρωθυπουργός; Και επί τη βάσει ποιας λογικής θα δεσμεύσει μια νέα κυπριακή κυβέρνηση, η οποία, ενδέχεται να μην είναι του Ν. Αναστασιάδη;
Αλλά δεν είναι μόνο ο Έλληνας Πρωθυπουργός και η κυπριακή Κυβέρνηση στο παιγνίδι της νέας Διεθνούς Διάσκεψης. Είναι και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, τον οποίο ομάδα απορριπτικών, έχει περίπου μυθοποιήσει ως το σωτήρα της Κύπρου. Και, όμως, αυτός ήταν ο Ερμής τόσο του κ. Τσίπρα όσο και του κ. Αναστασιάδη στην Τουρκία για την προεργασία της επίσκεψης Ερντογάν και για την αποστολή μηνυμάτων, ώστε να στρωθεί ο δρόμος για μια νέα Διεθνή Διάσκεψη. Υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Κοτζιάς είναι:
- ένθερμος υποστηρικτής της κυπροκεντρικής συνείδησης ως εργαλείου λύσης στο Κυπριακό. Επί σχεδίου Ανάν δεν ήταν αντίθετος για τους λόγους, που εμείς είπαμε όχι, αλλά όπως ο ίδιος έχει γράψει, επειδή θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κρατίδιο πρότυπο, με κυπριακή συνείδηση, ως πηγή μεταλαμπάδευσής του και στα δυο άλλα κρατίδια! Η θέση Κοτζιά είναι η ίδια με τη πάγια βρετανική. ΄Οτι δηλαδή η βιωσιμότητα της ομοσπονδιακής λύσης περνά μέσα από την απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας. Οι αντιλήψεις αυτές βρίσκουν απήχηση κυρίως σε στελέχη του ΑΚΕΛ και σε νεοφιλελεύθερους του ΔΗΣΥ. Άλλωστε, για την κυπροκεντρική συνείδηση μίλησε και στην Βουλή των Ελλήνων όταν ενημέρωνε το Σώμα για την αποτυχία του Κρανς Μοντάνα. Ποτέ δεν υπαναχώρησε από τις θέσεις του όπως κάποιοι θέλουν να ισχυρίζονται.
- ένθερμος υποστηρικτής του εγγράφου Γκουντέρες. ΄Οσο δε, για το θέμα της ασφάλειας έχει όντως τοποθετηθεί επί τη βάσει του ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση με την παρουσία τουρκικού στρατού. ΄Ομως, δεν έχει διαφωνήσει με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη για τα χρονοδιαγράμματα; Δεν είναι εμπνευστής του Συμφώνου Φιλίας στη λογική, όπως πολλοί ισχυρίζονται, μιας άλλης μορφής εγγυήσεων;
Ο κ. Κοτζιάς είναι σαφής στις θέσεις του. Και είναι σεβαστές, όπως του καθενός, σε μια δημοκρατία. Κάποιος κατανοεί γιατί οι υποστηρικτές της ομοσπονδίας, καλής, κακής και άσχημης, να θέλουν να τον εκθειάσουν. Οι αντιομοσπονδιακοί όμως γιατί; Υπάρχει εξήγηση. Είναι μια γενιά, πατριώτες μεν, κουρασμένα παλικάρια δε, που έμαθαν να συμβιβάζονται με το μη χείρον και να φτιάχνουν είδωλα για να βρίσκουν στηρίγματα σε αριστερόστροφες, κυρίως, ελληνικές Κυβερνήσεις, καθιστώντας όμως εαυτούς, λόγω και του άδολου πατριωτισμού τους, σε αναλώσιμους του συστήματος. Του κάθε πολιτικού στην Κύπρο και στην Ελλάδα, που πατώντας στην πλάτη του λαού και παίζοντας μαζί του, με την ιδεολογία του, την ίδια την πατρίδα και τα πιστεύω του, αναρριχείται στην εξουσία.
Με αυτές τις πρακτικές δεν γλιτώνουμε από το έγγραφο Γκουντέρες. Και η λογική, που υιοθετείτο και ακούγεται, ακόμη και σήμερα, στύλλο – στύλλο άνεση, δεν οδηγεί σε θετικές εξελίξεις. Είναι υπεκφυγή. Πρόκειται για πολιτική αντίληψη που υιοθετείται εδώ και 43 στο κομματικό σκηνικό και αφορά κυβερνήσεις, άλλοτε «ενδοτικών» και άλλοτε «απορριπτικών». Αποχρώσεων της ομοσπονδίας. Έτσι, φτάσαμε στο Κρανς Μοντάνα και στο έγγραφο Γκουντέρες. Από το 1977 ως σήμερα. Από τις Συμφωνίες Κορυφής ως τις ομόφωνες αποφάσεις του 89 για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, την 8 Ιουλίου, την 23 Μαΐου και την 11 Φεβρουαρίου. Χωρίς εναλλακτική στρατηγική με σαφή στόχο. Μέσα από ομιχλώδεις κομματικές και πολιτικές αλχημείες, είδωλα και καταστάσεις ιδεοληψίας.
Επί μακρόν καταθέσαμε προτάσεις εναλλακτικής στρατηγικής. Ποιος ακούει… Το χείριστο είναι ότι κάποιες από τις θέσεις αυτές, κατά καιρούς, λεηλατούνται από το κομματικό κατεστημένο επειδή κρίνονται εύηχες. Χρησιμοποιούνται μακράν, όμως, της ουσίας και της εναλλακτικής στρατηγικής.
Έχουμε την υποχρέωση να λέμε την αλήθεια γυμνή. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Για να μένουν άλλωστε και οι βασιλείς του συστήματος γυμνοί. Για να τους βλέπει ο κόσμος και να αναλαμβάνει και αυτός τις όποιες ευθύνες του αναλογούν για τις επιλογές του. Αλλά και εμείς. Για να είμαστε εντάξει με όσους μας διαβάζουν, μας ακούν και μας παρακολουθούν. Για να σεβόμαστε τους εαυτούς μας και τους πολίτες.
ΠΗΓΗ: http://www.sigmalive.com/blog/charalambidesg/2017/12/2312/o-ermis-tou-anastasiadi-kai-oi-rizes-tou-eggrafou-gkounteres
