του Άριστου Μιχαηλίδη
29 Οκτ 2016
Στην κρίσιμη φάση προς τη λύση του Κυπριακού δεν θα έπρεπε να παρελθοντολογούμε. Για να βλέπουμε καθαρότερα το μέλλον. Ωστόσο, όλα τα επιχειρήματα που ακούμε από τον Μουσταφά Ακιντζί και τους εκπροσώπους του, βασίζονται και εστιάζονται στο παρελθόν. Διαστρεβλωμένο, μάλιστα, ώστε να δικαιολογεί απαιτήσεις, που δεν έχουν καμιά λογική και καμιά δημοκρατική βάση. Τίποτα για το παρόν ή το μέλλον, τίποτα για τις σημερινής συνθήκες της Κύπρου, της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής. Είναι μια συστηματική πλύση εγκεφάλου, που πέτυχε να εισβάλει και σε ελληνοκυπριακά κεφάλια, που σκέφτονται πια με την τουρκική λογική.
Όχι ότι έπρεπε να σκέφτονται με την ελληνική, ο καθείς με το νου του. Υπάρχει, όμως και η κοινή λογική η οποία εξαφανίστηκε από το κυπριακό περιβάλλον. Ακούμε θέσεις και ιδέες, που δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που επιδιώκουμε, υποτίθεται όλοι, και επιβάλλει η κοινή λογική της επιβίωσης, δηλαδή, μια συμφωνία για ένα κοινό κράτος, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό, όπου το παρελθόν θα είναι μακρινή ιστορία και θα επικρατεί ο σεβασμός και η κατανόηση. Ουτοπικό; Αν είναι, γιατί το επιδιώκουμε; Ή μήπως επιδιώκουμε κάτι άλλο και ντρεπόμαστε να το πούμε; Κι εμείς, αρκετοί από εμάς, αλλά και οι Τουρκοκύπριοι, ο Ακιντζί, ο Ταλάτ…
«Οι Τουρκοκύπριοι έχουν απαιτήσεις λόγω των όσων βίωσαν το 1960 και το 1974», έλεγε ο Ακιντζί για να δικαιολογήσει τον παραλογισμό: «Λόγω των εμπειριών εκείνων, οι Τούρκοι της Κύπρου θέλουν τις εγγυήσεις της Τουρκίας». Με αυτή τη λογική, λοιπόν, τι θα γίνει αν οι Ελληνοκύπριοι, λόγω των δικών τους εμπειριών αρχίσουν να φωνάζουν ότι θέλουν τις εγγυήσεις της Ελλάδας, ότι θέλουν μετά τη λύση να εγκατασταθεί εδώ μια ελληνική μεραρχία και να στήσουν ένα νέο αμυντικό σχέδιο Ακρίτας; Τι θα γίνει αν ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, αντί να μιλά συνέχεια για την κοινή πατρίδα Ε/κ και Τ/κ, όπως κάνει για να συντηρεί θετικό κλίμα, αρχίσει να μιλά για το 1958 και τις λεηλασίες που έκαναν οι Τουρκοκύπριοι σε βάρος περιουσιών Ελληνοκυπρίων; Για τους πρόσφυγες του Αγίου Κασσιανού πολύ πριν το 1960; Για τα πλοία που έρχονταν από την Τουρκία φορτωμένα με όπλα για να εξοπλιστούν οι Τ/κ, την ώρα που υπέγραφαν τις συμφωνίες Ζυρίχης; Πάμε έτσι μπροστά; Πάμε να δημιουργήσουμε ένα κράτος συμφιλίωσης ή πάμε ξανά στις συνθήκες της σκοτεινής δεκαετίας του 1960; Όπου καθόριζε τη ζωή και τον θάνατο ο αγώνας των Τουρκοκυπρίων να χωρίσουν γεωγραφικά, διοικητικά και οικονομικά τις δύο κοινότητες. Εκεί οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια, τόσο με τη στάση του Ακιντζί, όσο και με τις μέχρι τώρα συμφωνίες για τη διακυβέρνηση, που θα είναι έμπλεη από βέτο και ασάφειες, και θα κάνουν ένα κράτος να λειτουργεί ακροβατώντας σε μια κλωστή.
Το έγραψε ο Σενέρ Λεβέντ, απευθυνόμενος στην τ/κ κοινότητα και στον Ακιντζί: «Κοίτα που η άλλη πλευρά σου έδωσε τη μεγαλύτερη υποχώρηση που μπορούσε. Αποδέχτηκε το διζωνικό δικοινοτικό ομοσπονδιακό οικοδόμημα, κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχτεί. Άρπαξες αυτό το αγαθό, που κάποτε δεν θα μπορούσες καν να διανοηθείς και το τσέπωσες. Τι άλλο θέλεις; Μοιράστηκε το κράτος μαζί σου. Δεν αρκεί;» (29/9/2016).
Τι άλλος θέλεις, λοιπόν; Ειδικά εσύ Μουσταφά Ακιντζί. Που κάποτε ζητούσες να επιστρέψουν οι Τουρκοκύπριοι στα συνταγματικά όργανα του 1960, δηλαδή στη Βουλή και στο Υπουργικό Συμβούλιο, μέχρι την επίτευξη της λύσης. Είναι δυνατό να θεωρείς σήμερα λογικό ότι θα κτίσουμε κοινό μέλλον κάτω από την τρομακτική σκέπη της Τουρκίας; Και να έχεις παράπονο ότι αντιδρούν οι Ελληνοκύπριοι επειδή, δήθεν, δεν έχουν αποδεχθεί την ομοσπονδία; Είναι δυνατό να θέλει οποιοσδήποτε Κύπριος να ζήσει σε κράτος παραλογισμών και αδικίας; Επιτέλους, ας δούμε τι λέει η κοινή λογική, όχι τι λέει ένας ανισόρροπος στην Άγκυρα.
