20 Ιανουαρίου 2018, 10:25 πμ
του Ανδρέα Αγγελίδη*
Το 1977 με την τότε συμφωνία Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και Ντενκτάς και στη συνέχεια το 1979 με τη συμφωνία Σπύρου Κυπριανού και Ντενκτάς η ηγεσία μας χωρίς λαϊκή περί τούτου εντολή ή εξουσιοδότηση προέβη σε έναν ιστορικό συμβιβασμό με το να αποδεχθεί την εγκατάλειψη του ενιαίου κράτους. Έκτοτε διαμορφώθηκε το καταστρεπτικό σκηνικό με τις δύο συνομιλούσες «Κοινότητες» όπου η μία μόνο, η ελληνοκυπριακή, ένιωθε δεσμευμένη και λειτουργούσε με βάση ό,τι συμφώνησε.
Η τουρκοκυπριακή πλευρά, καθοδηγούμενη από την Τουρκία, αντίθετα και σε ανατροπή των συμφωνιών αυτών προχώρησε το 1983 στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Ήταν η πρώτη ευκαιρία για τη δική μας πλευρά, μετά τη διεθνή καταδίκη της αποσχιστικής αυτής στάσης στο να καταγγείλει τις συμφωνίες του 1977 και 1979 και παράλληλα να αναδείξει τον ρόλο της Τουρκίας, η οποία ως εισβολέας και κατακτητής σε βάρος ανεξάρτητου, κυρίαρχου Κράτους δημιούργησε με το ψευδοκράτος νέα παράνομα δεδομένα ενώ η ίδια παρέμεινε στο απρόβλεπτο. Δεν το πράξαμε τότε και παραμείναμε δέσμιοι του ιστορικού συμβιβασμού. Μάλιστα έκτοτε και μέχρι το Σχέδιο Ανάν, αποδεχτήκαμε και προτείναμε νέες υποχωρήσεις.
Το δημοψήφισμα του 2004 με το οποίο ο λαός κυριαρχικά αποφάσισε για πρώτη φορά και διαμόρφωσε με την ψήφο του σαφή εντολή για μη αποδοχή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (καθότι το ίδιο το Σχέδιο Ανάν αυτοπροσδιορίζεται στο κείμενό του ως ΔΔΟ), έδωσε μια δεύτερη εξαιρετική ευκαιρία για να απεγκλωβιστούμε από τα όσα αρνητικά μέχρι τότε οι διακοινοτικές συνομιλίες διαμόρφωσαν. Σε τούτο προφανώς βοηθούσε η ένταξή μας, αμέσως μετά το δημοψήφισμα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν το πράξαμε. Παραμείναμε και πάλι δέσμιοι στις τότε συμφωνίες τις οποίες παραβίασε κατ’ επανάληψη η τουρκοκυπριακή πλευρά που συνέχιζε να προωθεί την αναβάθμισή της από ψευδοκράτους σε ισότιμο «εταίρο» με την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία. Παρά τη σαφή αυτή εντολή του λαού κατά της διζωνικής δικοινοτικής, ακολούθησε νέα μακρά περίοδος συνομιλιών με δικές μας νέες υποχωρήσεις.
Θεωρώ ότι βρισκόμαστε τώρα στην τρίτη ευκαιρία για να πετύχουμε απεγκλωβισμό από τον «ιστορικό συμβιβασμό» και να διεκδικήσουμε ό,τι πραγματικά δικαιούται ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είμαστε λίγες μόνο μέρες πριν από την ανάδειξη Προέδρου σε μια περίοδο που η Τουρκία διαταράσσει δεσμούς με τη Δύση. Ήδη η Κυπριακή Δημοκρατία έχει επιτύχει ως η χώρα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο ανατολικό της άκρο, πολυμερείς σχέσεις με Ελλάδα, Αίγυπτο, Ισραήλ, Λίβανο και Ιορδανία. Παράλληλα φρόντισε, με κάποια καθυστέρηση, την προώθηση των συμφωνιών με διεθνείς οικονομικούς κολοσσούς στα θέματα της έρευνας και της αξιοποίησης του υποθαλάσσιου πλούτου, με άμεσο ενδιαφέρον των χωρών στις οποίες ανήκουν αυτοί οι κολοσσοί, δημιουργώντας σύγκλιση συμφερόντων. Η διάσκεψη των χωρών του Νότου της Ε.Ε. (και ενώ η Τουρκία απειλεί και δρα σε βάρος της ΑΟΖ μας), έλαβε θέση στον προσδιορισμό της ανάγκης λύσης κατά το ευρωπαϊκό δίκαιο.
Άρα χρειάζεται η ανάδειξη τώρα, επιτέλους, της αναγκαίας αυτοπεποίθησης της ηγεσίας ενός κυρίαρχου κράτους, το οποίο έχει υποστεί πολλαπλές και συνεχείς από το 1974 καταστροφικές συνέπειες και καταπάτηση του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, να αντιδράσει. Δεν χωρούν άλλες υποχωρήσεις. Ας αναζητηθεί πλέον αποτελεσματικά, σταθερά και διεκδικητικά μια συνταγματική λύση που να συμπίπτει απόλυτα με το κοινοτικό κεκτημένο και με τον πλήρη σεβασμό όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι εξαγγελίες περί τούτου ας μη μείνουν την επ’ αύριο της εκλογής, μια ακόμη διακήρυξη κενή ουσίας. Απαιτείται να υπάρξει αυτή η αλλαγή στη νοοτροπία και δράση μας. Ας μη χαθεί και αυτή η ευκαιρία. Τα όσα συμφωνήθηκαν και οι όσες συναντιλήψεις έχουν πραγματωθεί στον «ενδοκυπριακό διάλογο», δεν διαμορφώνουν ένα μέλλον ειρηνικό και λειτουργικό. Ανάγκη για αλλαγή των διεκδικήσεων.
*Δικηγόρος.
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/479672/nai-yparchei-diafyg-apo-tin-toyrkiki-epikyriarchia
