20/10/2018
του Κώστα Βενιζέλου
Στο Κυπριακό δεν υπήρξαν ποτέ συζητήσεις για μια συμφωνία στην οποία θα ίσχυε ο… αγγλιστί διαπραγματευτικός όρος, win-win. Ίσχυσε τούτο διακηρυκτικά και χρησιμοποιείτο ως καραμέλα από τους εν δυνάμει μεσολαβητές για να δελεαστεί- ουσιαστικά για να παραπλανηθεί-ο γηγενής πληθυσμός. Ίσχυε για την ακρίβεια εξ αρχής αυτό που έμαθε εσχάτως να το λέγει δημόσια ο Ερντογάν, το kazan-kazan ( τουρκική μετάφραση του win-win) και εννοεί αυτό που όλοι αντιλαμβανόμαστε. «Δικό μου το 50% και θέλω ( μεγάλο) μερίδιο και από το άλλο 50%».
Για όλα αυτά ασφαλώς φταίει η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, η αλαζονική συμπεριφορά του καθεστώτος Ερντογάν. Φταίνε, όμως, από μια άλλη οπτική γωνία και οι εκάστοτε διαχειριστές του Κυπριακού. Ακόμη και όταν ανέβαζαν τον πήχη ψηλά, για εσωτερικούς, κυρίως, λόγους, περνούσαν με άνεση από κάτω. Δεν έθεσαν ποτέ το αυτονόητο καθώς το θεωρούσαν μαξιμαλισμό. Υπενθυμίζεται συναφώς, ότι και ο παραιτηθέντας ΥΠΕΞ της Ελλάδος, Νίκος Κοτζιάς, κατηγορήθηκε από τους συνήθεις ύποπτους, εντός και εκτός Κύπρου, για μαξιμαλισμό όταν κατέθεσε την πρότασή του για Ασφάλεια και Εγγυήσεις. Του είχαν προσάψει την κατηγορία- άκουσον-άκουσον- ότι τορπίλισε συμφωνία για το Κυπριακό! Γι’ αυτό και διακρίνουμε χαμόγελα από κάποιους τώρα που έφυγε από ΥΠΕΞ. Όπως και κροκοδείλια δάκρυα από τους… εξυπνότερους της ίδιας συνομοταξίας.
Όταν λοιπόν συνειδητοποιείται από διαχειριστές πως το win-win ότι τελικώς είναι kazan-kazan, αναζητούνται νεοφανείς και μη ιδέες. Ιδέες που στόχο έχουν να δελεάσουν το… θηρίο. Να το ενθαρρύνουν να συνεργαστεί. Σαράντα τέσσερα χρόνια δεν μαθαίνει τελικά κανείς. Υποχωρήσεις επί υποχωρήσεων για να πεισθεί η Τουρκία και στο τέλος αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Μόνο οι υποχωρήσεις κλειδώνονται από τουρκικής πλευράς. Και το έργο επαναλαμβάνεται. Γι’ αυτό και προκαλούν έκπληξη και επανάσταση οι δηλώσεις του Ιταλού υπουργού Εσωτερικών, Ματέο Σαλβίνι, η πολιτική του οποίου μου προκαλεί αλλεργία, ότι ως Ε.Ε. «χρηματοδοτούμε, τρέχουμε από πίσω και προσπαθούμε να πείσουμε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ξένη χώρα, η οποία έχει θέσει υπό στρατιωτική κατοχή μία από τις 27 χώρες μέλη της Ε.Ε.».
Πότε εγέρθηκε αυτό το ζήτημα από εμάς;
Πότε, άραγε, ζητήσαμε μέτρα και κυρώσεις για την Τουρκία για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου;
Από τα πολλά χρόνια, από την προσαρμοστικότητα δεν μπορούν ούτε καν να αρθρώσουν τη λέξη κυρώσεις, μέτρα. Να το πουν δεν μπορούν, πώς να το επιδιώξουν;
Είμαστε κράτος-μέλος της Ε.Ε. και προτιμούν οι διαχειριστές τη γωνία της τιμωρίας και με αυτομαζοχιστικές τάσεις να δεχόμαστε τις πιέσεις αντί να μην πιεστεί η Άγκυρα. Ούτε και τώρα που υπάρχει ευνοϊκό κλίμα δεν εγείρονται ζητήματα για την Τουρκία. Ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. για το Κυπριακό, την ασφάλειά μας και συζητούν όρους που συζητούσαν από τη δεκαετία του ΄70. Το κοινοτικό κεκτημένο χρησιμοποιείται ενίοτε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και στα κομματικά προγράμματα, αλλά όλοι αυτοί κλείνουν το μάτι σε όσους θεωρούν πως μπορούν να τετραγωνίσουν τον τροχό για να υπάρξουν στην Κύπρο εξαιρέσεις, οι οποίες έχουν αποποιηθεί και τριτοκοσμικές χώρες. Τώρα που η κατοχική δύναμη δέησε να δώσει σημασία στο θύμα, να μιλήσει έστω και ατύπως μαζί του, ούτε λόγος για να στριμωχθεί η Τουρκία. Δεν το επιτρέπει ο αρχοντοχωριατισμός του μικρού χωριού. «Ντροπή δεν είναι; Τώρα που μας μιλούν να ζητούμε να τους τιμωρήσουν;» Τώρα που χρειάζονται οι Τούρκοι διέξοδο μέσα από την τελειωνειακή ένωση με την Ε.Ε., αντί το στρίμωγμα ζητούν τη διευκόλυνση και επενδύουν στην κυπριακή… ευγένεια και φιλοξενία.
Αυτό που ενίοτε πράττουν οι διαχειριστές είναι ο ρόλος των τροχονόμων για ενίσχυση της κατοχής. Είτε με εδραίωσή της μέσα από το άνοιγμα οδοφραγμάτων, που είναι ομαλοποίηση με την κατοχή είτε με διευκολύνσεις για επαφές που θα έχει ο κατοχικός ηγέτης.
costas.venizelos@phileleftheros.com
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/597621/apo-to-win-win-sto-kazan-kazan