28/10/2018
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Οσονούπω θα ανοίξουν και τα οδοφράγματα στη Δερύνεια και στο Απλίκι. Θα ενταχθεί και το γεγονός αυτό στα «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης». Και θα χαιρετιστεί ως ακόμη «ένα» βήμα προς την «επανένωση» (την «reunification», όπως μας τη μάθανε) της Κύπρου. Όσα πιο πολλά «ανοίγματα», λοιπόν, τόσο πιο καλά. Ή μήπως όχι και γιατί;
Μάλλον όχι, διότι αν έτσι έχουν τα πράγματα, έπρεπε να είχε ανοίξει προ πολλού οδόφραγμα και στο χωριό Πυρόι, στον κύριο δρόμο μεταξύ Λάρνακας και Λευκωσίας, που αποκόπηκε με την τουρκική εισβολή. Και έπρεπε να ήταν από τα πρώτα, μαζί με τα οδοφράγματα στο Λήδρα Πάλας και στον Άγιο Δομέτιο, που θα έπρεπε να είχε ανοίξει.
Όμως δεν άνοιξε. Και δεν πρόκειται να ανοίξει. Και αυτό διότι κανένας από τη ελληνική πλευρά- αρχίζοντας από το ΑΚΕΛ που έχει ως σημαία του την πολιτική των «ανοιγμάτων»- δεν έθεσε το θέμα. Ούτε όμως και το ΔΗΣΥ. Ούτε και αυτοί που πραγματικά ανιδιοτελώς ενδιαφέρονται, αλλά ούτε και οι επαγγελματίες «ειρηνιστές» που πηγαινοέρχονται στα κατεχόμενα και συναγελάζονται με τους εκεί αντίστοιχούς τους.
Είναι αδιανόητο, λένε, να ανοίξει οδόφραγμα στο Πυρόι διότι ποτέ δεν πρόκειται να δεχτούν οι Τούρκοι να «αποκοπεί» η Λουρουτζίνα- το τουρκικό χωριό που βρίσκεται στο νοτιότερο όριο των τουρκοκρατούμενων περιοχών της Κύπρου. Και για τον λόγο αυτό δεν τίθεται καν το θέμα. Θα ήταν χάσιμο χρόνου, λένε. Αλλά γιατί, πώς και ποιος είναι που θα «αποκόψει» τη Λουρουτζίνα; Γιατί θα «αποκοπεί» η Λουρουτζίνα με άνοιγμα οδοφράγματος στο Πυρόι; Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης δεν θα είναι και το άνοιγμα του συγκεκριμένου οδοφράγματος; Πώς θα διαφέρει από τα άλλα τύπου ΜΟΕ οδοφράγματα; Μήπως έχει παύσει να λειτουργεί κανένα από αυτά, από τότε που άρχισε η λειτουργία τους;
Μήπως η αποκοπή θα προκύψει «εκ του φυσικού», αφού η αυτή καθαυτή κατασκευή του – που θα ενώνει Λάρνακα και Λευκωσία- θα «αποκόπτει» τη Λουρουτζίνα; Μα εδώ είναι το πρόβλημα; Ας φτιαχτεί μια ή περισσότερες αερογέφυρες σαν αυτές που υπάρχουν στον αυτοκινητοδρόμο ο οποίος ενώνει Λευκωσία, Λάρνακα και Πάφο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όσοι θέλουν «αποφεύγουν» τη Λεμεσό και την προσπερνούν μέσω των αερογεφυρών. Και επειδή κάποιοι θα επικαλεστούν «ιδιαιτερότητες» ασφάλειας στην προκειμένη περίπτωση, ας μην αφεθούν έξοδοι στην αερογέφυρα/ρες που θα ενώνουν Λάρνακα και Λευκωσία. Ας περνούν εναέρια, πάνω από το Πυρόι, ώστε να περνούν ανενόχλητα οι Λουρουτζιάτες από κάτω. Αν έχουν πρόβλημα ας δουν τι κάνουν οι Ισραηλινοί στη Δυτική Όχθη. Όσο δε για τα έξοδα κατασκευής, αυτά μπορεί άνετα να τα επωμιστεί το κυπριακό κράτος. (Θα είναι πολύ λιγότερα από τη χρεωκοπία της αεροπορικής εταιρίας Cobalt, για παράδειγμα!). Ας προστεθούν σε αυτά που πληρώνει για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, που δεν είναι καθόλου λίγα και για τα οποία κανείς δεν παραπονιέται.
Τέλος ποιος είναι που θα «αποκόψει» τη Λουρουτζίνα; Εννοώ, εφόσον λειτουργήσει οδόφραγμα, ποιος είναι από την ελληνική πλευρά που θα λάβει την απόφαση να τερματίσει τη λειτουργία του και να έχει και την ικανότητα να την εφαρμόσει; Κανένας.
Ο λόγος που δεν τέθηκε ποτέ το θέμα ανοίγματος οδοφράγματος στο Πυρόι, είναι ο ίδιος που για τόσες δεκαετίες η ελληνική πλευρά δεν έθετε το θέμα των εγγυήσεων και των τουρκικών στρατευμάτων. «Αποκλείεται» οι Τούρκοι να δεχτούν να συζητήσουν κάτι τέτοιο, έλεγαν. Και κατηγορούσαν όσους πρότασσαν το θέμα πως, στη καλύτερη περίπτωση «δεν θέλουν λύση» και στη χειρότερη πως ήταν … ακροδεξιοί και φασίστες.
Και όμως το θέμα των εγγυήσεων και των στρατευμάτων τέθηκε- έστω και μετά από δεκαετίες- από τον Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά, με σιδεροκέφαλο αλλά απλό επιχείρημα. Καμία λύση δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί χωρίς τη συναίνεση της Ελλάδας. Και η Ελλάδα δεν θα υπογράψει νέες δουλειές για το εαυτό της και για την Κύπρο.
Σήμερα η θέση αυτή βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι δε και το μόνο επιχείρημα που έχει απήχηση διεθνώς και το οποίο γίνεται κατανοητό από τρίτους. Αποτελεί, επιπλέον και απαραίτητη προϋπόθεση λύσης για το ΑΚΕΛ, τουλάχιστον από ό,τι δημόσια διακηρύττουν οι εντεταλμένοι εκπρόσωποί του: δηλώνουν πως δεν νοείται λύση με την Τουρκία, καβάλα εσαεί, πάνω στην Κύπρο. Και ίσως, πιο ουσιώδης, αυτή είναι η θέση της Ελλάδας. Ο Νίκος Κοτζιάς έφυγε, αλλά η ελληνική δέσμευση έχει «τσιμεντωθεί». Λανθασμένη είναι η εκτίμηση όποιων πιστεύουν πως η Ελλάδα θα συρθεί σε νέες περιπέτειες, επειδή θα βρεθεί η όποια λύση στην Κύπρο.
Η πρόσκληση πρόκληση είναι εκεί
Η ειρωνεία είναι πως σήμερα οι θιασώτες της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας επικαλούνται κάτι το οποίο απέκλειαν ως αδιανόητο πριν: επικαλούνται πως η Τουρκία έχει αποδεχτεί να συζητήσει εγγυήσεις και στρατεύματα, πως υπάρχει στο πλαίσιο Γκουτέρες τέτοια συγκεκριμένη αναφορά, αλλά και πως η ευκαιρία αυτή υποσκάπτεται από τον Αναστασιάδη και όλο το συνονθύλευμα των απορριπτικών. Επικαλούνται δηλαδή κάτι το οποίο όλοι, σε συγχορδία, αποκαλούσαν πριν, ως «ανεδαφικό», «εξωπραγματικό», «μη ρεαλιστικό», κ.λπ.. Όπως δηλαδή και στην περίπτωση με το Πυρόι. Τα δυο μπορεί να είναι διαφορετικού «μεγέθους» ζητήματα. Όμως δεν διαφέρουν ποσώς ως προς τη νοοτροπία που τα συνδέει και τα χαρακτηρίζει. Και αυτή είναι η νοοτροπία της μοιρολατρίας και του «τι να κάνουμε… δεν δέχονται οι Τούρκοι…. είμαστε μικροί … δεν μπορούμε να τους αναγκάσουμε…».
Ιδού λοιπόν, η πρόσκληση και πρόκληση για το ΑΚΕΛ, κυρίως, αλλά και προσωπικά για τον ηγέτη του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, που τελευταία πηγαινοέρχεται στα κατεχόμενα. Αφού αυτή την πολιτική επέλεξαν, γιατί δεν θέτουν επιτακτικά θέμα για άνοιγμα οδοφράγματος και στο Πυρόι;
ΠΗΓΗ:https://www.apopseis.com/xefevgontas-apo-ti-mirolatria-bike-stin-atzenta-to-thema-ton-engyiseon/
