3/9/2019
του Άριστου Μιχαηλίδη
Αυτούς τους «όρους αναφοράς» θα τους εγκρίνει κι ο Ερντογάν ή αυτό είναι άλλη ιστορία; Μάλλον όχι. Το είπε κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Είναι όροι που θα συμφωνηθούν μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί, δεν έχει σχέση ο Ερντογάν. Και είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα συμφωνηθούν αυτοί οι όροι. Εδώ συμφωνήθηκαν με τον Έρογλου το 2014, δεν θα συμφωνηθούν με τον Ακιντζί; Φτάνει, βέβαια, να μένουν έξω από αυτούς όσα ενδιαφέρουν τον Ερντογάν. Ο οποίος, την ώρα που είναι εδώ η απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα, κάνει ομιλίες για να διαμηνύσει ότι «η Τουρκία δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί τα γεγονότα της Ανατολικής Μεσογείου από την κερκίδα» και «δεν γίνεται να είσαι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς επίδειξη παρουσίας στο πεδίο της μάχης». Κατανοητό το μήνυμα: Θα κάνουμε διαπραγματεύσεις, αλλά στη σκιά επιδείξεων που θα κάνει ο Ερντογάν στο πεδίο της μάχης.
Τι να καταλάβουμε τώρα; Το δούλεμα πήρε πια επίσημη μορφή, σχεδόν θεσμοθετήθηκε. Θα συμφωνηθούν όροι αναφοράς που θα μας οδηγήσουν σε «ουσιαστικές διαπραγματεύσεις», αλλά μόνο με τον Ακιντζί. Την ώρα που όλοι και όλα φωνάζουν ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Ακιντζί, αλλά η Άγκυρα. Και την ώρα που ο Ακιντζί βρίσκεται ήδη στο περιθώριο και θεωρείται βέβαιο ότι αντικαθίσταται τον Απρίλιο. Φυσικά, τους όρους θα τους εγκρίνει η Άγκυρα, αλλιώς ούτε ο Ακιντζί θα τους συμφωνήσει. Αλλά, θα τους εγκρίνει στο παρασκήνιο, χωρίς καμιά δέσμευση ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών, ώστε να συνεχίζει παράλληλα τις γεωτρήσεις και τις μπίζνες στα κατεχόμενα και να δημιουργεί τετελεσμένα.
Το ερώτημα, που θα έπρεπε να απασχολεί την ηγεσία μας, είναι κατά πόσο εξυπηρετεί πράγματι τον στόχο της λύσης αυτή η οδός ή αν τελικά το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να διευκολύνει τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Κι αυτό με δεδομένο ότι στο Κραν Μοντάνα εκείνο που οδήγησε στο αδιέξοδο δεν είναι οι διαφωνίες με τον Ακιντζί σε όσα αφορούν τη λεγόμενη εσωτερική πτυχή, αλλά η επιμονή της Άγκυρας στην εσαεί ομηρία της Κύπρου, με νομιμοποίηση του ρόλου της στο νησί. Εκτός αν δεν ήταν αυτός ο λόγος του αδιεξόδου, οπότε ο Πρόεδρος όντως έχει να λογοδοτήσει σε όσα τον κατηγορεί το ΑΚΕΛ. Για το ότι, δηλαδή, ήταν ο ίδιος που έκανε πίσω στο Κραν Μοντάνα, ενώ ο Τσαβούσογλου πήγε εκεί για να φτάσει στη λύση. Εμείς θεωρούμε δεδομένο ότι η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στην Άγκυρα και ότι, αν ο Πρόεδρος εξασφάλιζε την ελάχιστη υποχωρητικότητά της ώστε να μπορέσει να περάσει μια συμφωνία από τον λαό, θα το έπραττε. Διερωτόμαστε, όμως, τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα για να επιστρέψουμε στο τραπέζι με προσδοκίες. Το μόνο που άλλαξε είναι η ακόμα περισσότερο σκλήρυνση των τουρκικών θέσεων, η επέμβαση στην κυπριακή ΑΟΖ, οι προκλητικές ενέργειες στην Αμμόχωστο, η περιθωριοποίηση του διαλλακτικού Ακιντζί και η προώθηση των αδιάλλακτων Οζερσάι και Τατάρ, και οι καθημερινές πλέον απειλές ότι αν δεν υποκύψουμε στους τουρκικούς όρους δεν θα διστάσουν να ξανακάνουν αυτό που έκαναν το 1974. Αυτά είναι τα νέα δεδομένα. Ούτε ένα θετικό. Ούτε ένα να δίνει ελπίδα για αίσια κατάληξη.
Επομένως, αν στους όρους αναφοράς, που θα αποτελέσουν τη βάση της νέας διαπραγμάτευσης, περιλαμβάνονται μόνο όσα υπήρχαν και πριν από τα νέα αυτά δεδομένα, είναι φανερό ότι θα πάμε στις συνομιλίες για να διαπραγματευτούμε ξανά την «πολιτική ισότητα», τα βέτο, την εκ περιτροπής προεδρία, τα δικαιώματα των χρηστών, τα δικαιώματα των εποίκων… Και μάλιστα με κίνδυνο αυτή τη φορά να έχουμε ένα ακόμα πιστόλι στον κρόταφο, αυτό των τουρκικών γεωτρήσεων, που θέτουν σε απόλυτη αμφισβήτηση την Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά, και με δεδομένο τον δεύτερο κίνδυνο να φτάσουμε στο τραπέζι των συνομιλιών και εκεί να βρεθούμε μπροστά στη διαπραγμάτευση της συνδιαχείρισης και του διαμοιρασμού του φυσικού αερίου, κάτι που απορρίπτει όλη η ηγεσία, αλλά θα επιβάλει η Τουρκία.
Αν για τον Ερντογάν «τα γεγονότα στη Συρία και την ανατολική Μεσόγειο αποτελούν ζήτημα επιβίωσης» για την Τουρκία, όπως έλεγε προχτές, για εμάς είναι ζήτημα φυσικής επιβίωσης. Γι΄ αυτό ο Πρόεδρος οφείλει να θέσει προϋποθέσεις πριν από το επόμενο βήμα. Όχι μόνο τον τερματισμό των παράνομων γεωτρήσεων, αλλά τη διαπραγμάτευση σε διεθνή διάσκεψη της απαλλαγής από την κατοχή, από τις εγγυήσεις, από τον εποικισμό. Είμαστε σε θέση να βάζουμε όρους; Είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε το δίκαιο και την επιβίωσή μας.
aristosm@phileleftheros.com
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/772882/echoyme-tora-kalyteres-synthikes-diapragatefsis
