2/12/2020
γράφει ο Ορέστης Νικολάου
Το να επιχειρηματολογείς, υπέρ ή κατά ενός υποψηφίου προέδρου της χώρας σου ή έστω του κράτους που γειτονεύεις, είναι ένα συχνό φαινόμενο. Το ότι όμως, ολόκληρη η κοινή γνώμη της μικρής Κύπρου και δη της νεολαίας, παίρνει θέση-φανατικά σχεδόν-για την εκλογική αναμέτρηση μίας χώρας, εννέα κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, την ίδια ώρα που αγνοεί γειτονικά ζητήματα μείζονος σημασίας, θα πρέπει να μας προξενεί αρκετά ερωτηματικά. Τι είναι όμως, αυτό, που μας εμποδίζει να κατανοήσουμε που βρίσκεται η ουσιαστική απειλή; Γιατί αδυνατούμε να μετριάσουμε τους συναισθηματισμούς μας και να φιλτράρουμε τα γεγονότα υπό το πρίσμα του σκληρού ρεαλισμού; Η απάντηση, ίσως, βρίσκεται κάπου, αναμεταξύ στα μεταψυχροπολεμικά σύνδρομα των λεγόμενων δυτικών κρατών και στον μιντιακό κοινωνικό πλανήτη που η νέα γενιά της τεχνολογίας(και όχι μόνο) ζει.
Παραδεχτή είναι δε, η διπολική και ιδιόρρυθμη περσόνα που προβάλλει ο τέως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τράμπ και ως εκ τούτου, θεμιτή καθορίζεται, η αντίδραση της αμερικανικής κοινωνίας και ο υποτροπιασμός της αντίδρασης αυτής, σε ξέσπασμα κοινωνικής κρίσης μετά την εγκληματικά λανθασμένη διαχείριση της πανδημίας και τη δολοφονία αφροαμερικανού ενήλικα από αρχές ασφαλείας. Η προβληματική που θέλουμε να θίξουμε εδώ όμως, δεν είναι το γιατί, οι νέοι της Κύπρου καταπιάστηκαν με την άδικη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, εξάλλου, το ερώτημα απαντάται στο πλαίσιο της δυτικό-αμερικανικής κουλτούρας που καλλιεργείται στους Κυπρίους, πλην όμως, το γιατί δεν αντιδρούν και στις εκατοντάδες άδικες δολοφονίες που συμβαίνουν στις γειτονικές χώρες της Κύπρου, πολλώ δε μάλλον, για τα εγκλήματα πολέμου και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διατηρούνται στην ίδια την Κύπρο. Το περιεχόμενο των αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ο αντικατοπτρισμός του, τι βλέπει, τι ακούει και τι διαβάζει, η κυπριακή κοινωνία.
Θετικό είναι, το γεγονός, ότι, σημειώνεται μία άνοδος ακτιβιστικής δραστηριότητας ανάμεσα στους νεολαίους, είτε αυτή αφορά περιβαλλοντικά ζητήματα, είτε ανθρωπιστικά. Δυστυχώς όμως, υπάρχει μία ακούσια υποκρισία όσον αφορά το ανθρωπιστικό εγχείρημα. Αυτό οφείλεται, στην κατευναστική πολιτική που ακολουθούν επί σειρά ετών οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου, με αποτέλεσμα, την νομιμοποίηση των εγκλημάτων που διαπράττει η Τουρκιά, επί τη διπλωματική λογική του τύπου «don’tpokethebear», ειδεμή, πρώτον, θα χαλάσει το καλό κλίμα συνομιλιών και δεύτερον, θα προκαλέσει την Τουρκία να προχωρήσει σε καινούργια τετελεσμένα, σάμπως και χρειάζεται να προκληθεί για διαπράξει εγκλήματα. Το μεγάλο στοίχημα, έγκειται, στο αν ποτέ, θα καταφέρουν οι κύπριοι να χειραφετηθούν από το αποχαυνωμένο φίλτρο αντίληψης, των όσων διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους, πεπεισμένοι, ότι πρόκειται για ζητήματα, δήθεν, υψηλής πολιτικής, με αποτέλεσμα να μένουν άπραγοι, διότι τελούν σε βαθιά ιστορική και υπαρξιακή πλάνη.
Πρέπει ν’ αποσαφηνιστεί δε, ότι σε καμία περίπτωση δεν στοχοποιούμε τον απλό τουρκικό πληθυσμό, ο οποίος αποτελεί αντικείμενο προπαγάνδας σε βαθμό εξίσου του γερμανικού λαού της δεκαετίας του 30’. Οι άδικες φυλακίσεις, οι εκ διωγμοί και πάσης φύσεως παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μεριάς τουρκικού καθεστώτος, είναι απόλυτα καταδικαστέες. Πλην όμως, αρκετοί από τους πολίτες της Τουρκίας-τη δεδομένη στιγμή- είναι υπαίτιοι του ευρύτερου προβλήματος.
Θα πρέπει λοιπόν, η κυπριακή κοινωνία, να μάθει να διακρίνει, να δάχτυλο-δείχνει και να καταδικάζει το άδικο. Με θάρρος. Χωρίς να το φοβάται. Όπως εκτιμάει, ότι μπορεί να διακρίνει τα οικονομικά, κοινωνικοπολιτικά και υγειονομικά προβλήματα των Αμερικανών, έτσι ακριβώς, θα πρέπει ν’ αναλογίζεται και για τα γειτονικά κράτη της Κύπρου. Θα πρέπει δηλαδή, να αποκτήσουμε και μια στοιχειώδη επίγνωση της πλαισίωσης, στον χώρο και στον χρόνο. Το τι λείπει, είναι μια πραγματική συμφιλίωση με την επιθετική πραγματικότητα που ζούμε. Δεν είναι κακό το να καταδικάζεις την αδικία, είτε είναι εννέα, είτε εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, κακό είναι, να μην καταδικάζεις την αδικία που εσύ βιώνεις ή βλέπεις, διότι μετατράπηκε, στη νέα κανονικότητα.
