Αιμίλιος Κωστόπουλος από το κατεχόμενο Δκιόριος

Print Friendly, PDF & Email

26/6/2022

γράφει η Φανούλα Αργυρού

Ο Αιμίλιος στο πόστο του στην είσοδο του σταθμού.

Είναι με μεγάλη λύπη που άκουσα τον θάνατο του αγαπητού συμπατριώτη μας Αιμίλιου Κωστόπουλου και ακόμα πιο πολύ λυπήθηκα που μένοντας κατά 3,000 μίλια μακριά δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στη κηδεία του.

Τον γνώρισα και εγώ πριν χρόνια κατά τις έντονες μας τότε διαμαρτυρίες την δεκαετία του 1990 και μετά, σε διάφορες περιόδους διαμαρτυριών κατά της κατοχής των Τούρκων Αττίλων, στα οδοφράγματα της κατοχής που μας χωρίσουν από τη καταπατημένη μας γη.

Ο Αιμίλιος εργαζόταν στον σταθμό «Λόγος» μετέπειτα «ΟMEGA», και τον συναντούσα κάθε φορά που επισκεπτόμουν την ημέτερη μου πατρίδα, όταν σε κάθε μου ταξίδι σχεδόν ο αγαπητός Χρήστος Ιακώβου με καλούσε για ραδιοφωνικές συζητήσεις για το Κυπριακό κτλ. Επί τω πλείστον πάντοτε έφθανα ενωρίτερα και ανταλλάσσαμε κουβέντες με τον αγαπητό Αιμίλιο και την αγαπητή του σύζυγο Σοφία για τα παλαιά και νέα… Δυστυχώς ο κορωνοϊός μας κράτησε για δύο χρόνια μακριά.

Όσα λέχθηκαν γι’ αυτόν (από τις αγαπητές Χαρίτα Μάντολες, Ελένη Φωκά και αγαπητό Άρη Χατζηπαναγιώτου) είναι λίγα να χαρακτηρίσουν ικανοποιητικά την καλοσύνη του, την αγάπη του για την μικρή μας πατρίδα Κύπρο και τον αγώνα για απελευθέρωση και όχι νέο διζωνικό ή άλλου τέτοιου είδους ξεπούλημα. Ειδικά τους καιρούς που φθάσαμε να γινόμαστε μάρτυρες μυθοποίησης της πραγματικής μας ιστορίας μαζί με τους αγώνες, τα βιώματα και τις κακουχίες, που υπέστη ο τόπος μας από τους Τούρκους κατακτητές…

Ως μικρό φόρο τιμής στον συναγωνιστή πρόσφυγα Αιμίλιο, παραθέτω ένα γεμάτο νόημα, πόνο και αγάπη για το κατεχόμενο χωριό του, ποίημα που έγραψε ο μ. Αιμίλιος το 2005, (ευχαριστώ τον ξάδελφο του Μίλτο που μου τα έστειλε) και τον Επικήδειο Λόγο από τον Πρόεδρο του Παγκύπριου Αντικατοχικού Κινήματος κ. Άρη Χατζηπαναγιώτου κατά την εξόδιο ακολουθία του μακαριστού Αιμίλιου Κωστόπουλου στις 22 Ιουνίου 2022.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε, Αιμίλιε.

Φανούλα Αργυρού – Λονδίνο 26.6.2022

Ο Αιμίλιος σε μια διαμαρτυρία με εσταυρωμένη την Κύπρο, τον σταυρό στο χέρι.

ΔΚΙΟΡΙΟΣ

Με σαλεμένα λογικά

Με μάτια δακρυσμένα

Και θολωμένα τα μυαλά

Έχουμε φύγει μακριά

Χωριό μου Δκιόριος από σένα

Μες την πλημμύρα σαν πουλιά

Χάσαμε την πατρίδα

Πρόσφυγες μες τα μέρη μας

Τσιγγάνοι δίχως μοίρα

Αγαπημένο μου χωριό

Θα σ’ εχω στην καρδιά μου

Ολόδροσο μου Δκιόριος

Μέσα στα σωθικά μου

Γλυκιά Μαρίνα μας Κυρά

Κορώνα στο χωριό μας

Κάνε να γίνει Λευτεριά

Φανέρωστο όνοιρό μας

Κι όταν θα γίνει Λευτεριά

Μαρίνα παινεμένη

Θάναι η εκκλησιά σου

Μερσίνια στολισμένη

Αιμίλιος Κωστόπουλος – Νοέμβριος 2005

Επικήδειος Άρη Χατζηπαναγιώτου

«Οι Αρχαίοι Έλληνες, ύμνησαν την πατρίδα και την ανέδειξαν ως κυρίαρχη ιδεολογία και υπέρτατη αξία, με την παραινετική φράση του Ομήρου: «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πατρης».

Στην κλασσική και Ελληνιστική εποχή, οι Έλληνες ανέδειξαν την έννοια της πατρίδας ως υπέρτατη ιδεολογία και ως «τιμιότερον, σεμνότερον και αγιότερον όλων».

Ο φιλόσοφος Σωκράτης, μας διδάσκει «… μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρις και σεμνότερον και αγιότερον εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις, τοις τον νουν έχουσιν».

Ακριβώς με αυτά τα νάματα και με αυτές τις ιδεολογίες και αρετές γαλουχήθηκε ο αείμνηστος Αιμίλιος Κωστόπουλος, από την οικογένειά του και κάτω από αυτές τις αρετές αγωνίζετο μέχρι και την τελευταία του πνοή.

Αγαπητέ φίλε, αδελφέ και συναγωνιστή Αιμίλιε,

Εδώ βρισκόμαστε εκείνοι που είχαμε την ευκαιρία, τη χαρά και την τιμή να σε γνωρίσουμε, για να αποτίσουμε φόρο τιμής και εκτίμησης σε σένα, αλησμόνητε συναγωνιστή της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω φίλε μου Αιμίλιε, στις δύσκολες και τραγικές εκείνες μέρες που διήρχετο η πατρίδα μας, μετά το διπλό έγκλημα της προδοσίας και της Τούρκικης Εισβολής του 1974.

Μαζί με εκατοντάδες συναγωνιστές που νοιάζονταν και αγωνιούσαν για το μέλλον της Κύπρου και του λαού μας, με πρωτοπόρο τον Αρχηγό της Αντίστασης συναγωνιστή Μίκη Τεμβριώτη, ιδρύσαμε το Παγκύπριο Εθνικολαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο ΠΕΑΜ και μαζί στην πρώτη γραμμή κρατήσαμε ψηλά τη σημαία του αγώνα για Απελευθέρωση της Πατρίδας.

Εσύ Αιμίλιε, πάντα πρώτος στη γραμμή, ποτέ δε δείλιασες, δε κουράστηκες και δεν γονάτισες. Πάντα όρθιος, ακούραστος και σημαιοφόρος.

Το 1990, μαζί με δεκάδες άλλους συναγωνιστές και συναγωνίστριες και ηρωικές Μάνες των αγνοουμένων, ιδρύσαμε το Παγκύπριο Αντικατοχικό Κίνημα ΠΑΚ, με την καθοδήγηση και συμπαράσταση του φλογερού μαχητή της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, του Αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου του Α’.

Εσύ ως Γενικός Οργανωτικός του Κινήματος, υπήρξες πάντα μεταξύ των πρώτων και στην πρώτη γραμμή, με όραμά σου την Απελευθέρωση της σκλαβωμένης μαρτυρικής μας Κύπρου και πάντα ψηλά στη σκέψη σου είχες την αγαπημένη γενέτειρά σου, το χωριό σου Διόριος και αγωνιζόσουν προσμένοντας την άγια εκείνη μέρα της απελευθέρωσης και της επιστροφής.

Όταν οι βάρβαροι Αττίλες το 1996 δολοφόνησαν άνανδρα τους Ισαάκ και Σολωμού ξεκινήσαμε μαζί και όλοι οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες Ηρωϊκές Μάνες των αγνοουμένων και μεταφέραμε τον αγώνα στο προμαχώνα της αντίστασης και απελευθέρωσης στο Οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας και από εκεί διαφωτίζαμε αδιάκοπα και άοκνα τους ξένους επισκέπτες αλλά και δικούς μας για το δίκαιο του απελευθερωτικού μας αγώνα και καταστήσουμε το χώρο τούτο, σημείο αναφοράς ως προμαχώνα της Αντίστασης στην Τούρκικη Κατοχή.

Εσύ Αιμίλιε δεν έλειψες ποτέ από την πρώτη γραμμή και συνεχίσαμε μαζί μέχρι και το 2006, επί καθημερινής σχεδόν βάσεως, χωρίς να υπολογίζουμεν την προσωπική και οικογενειακή μας ζωή και απόλαυση. Δυστυχώς όμως κάποιοι πίστεψαν ότι με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων θα έφερναν πιο κοντά τη λύση του Κυπριακού, πράγμα βέβαια που, δυστυχώς, αποδείχθηκε φοβερό σφάλμα και βλαπτικό για τους σκοπούς του αγώνα μας.

Συναγωνιστή Αιμίλιε, έφυγες από κοντά μας και η απουσία σου μας γέμισε ασήκωτο πόνο και θλίψη. Όμως σου υποσχόμαστε, εμείς οι συναγωνιστές και συναγωνίστριές σου, ότι θα συνεχίσουμε τον κοινό απελευθερωτικό αγώνα μέχρι την Άγια μέρα που θα κτυπήσουν οι καμπάνες των κατεχομένων εκκλησιών χαρμόσυνες και θα ξαναϋψώσουμε τη γαλανόλευκη σημαία που τόσο αγαπούσες, απ’ άκρη σε άκρη σ’ ολόκληρη την Κύπρο, από την Πάφο μέχρι και τον Απόστολο Ανδρέα.

Οι πρόγονοι μας, φίλε Αιμίλιε, από αρχαιοτάτων χρόνων πίστευαν ότι οι αρετές της τιμιότητας, της φιλοπατρίας και της προσφοράς, πρέπει να βραβεύονται, γιατί όπου βραβεύονται οι αρετές, ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι. Ο Περικλής στον επιτάφιο αναφέρει, «οίς γαρ αρετής άθλα μέγιστα κείνται τήδε και άριστοι άνδρες αναφύονται».

Υλοποιώντας και εμείς τους διαχρονικούς τούτους λόγους του Περικλή, βρεθήκαμε σήμερα εδώ, κάτω από τους θόλους του πάνσεπτου τούτου Ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας, μπροστά στο τιμημένο άψυχο σώμα σου, συγγενείς, φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, για να σε τιμήσουμε και να σε κατευοδώσουμε για την αιώνια κατοικία σου.

Εσείς, η αγαπημένη οικογένειά του, η χαροκαμένη σύζυγός του Σοφία, τα άξια τέκνα του, Μιχάλης και Δημήτρης και τα εγγόνια του, αλλά και οι συγγενείς του, θα πρέπει να αισθάνεστε περήφανοι για τον σύζυγο, πατέρα και παππού – Αείμνηστο Αιμίλιο, γιατί έφυγε από τούτη την προσωρινή εγκόσμια ζωή και σας άφησε πίσω του ένα τιμημένο όνομα και ιερή παρακαταθήκη.

Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί στον Πανάγαθο θεό να τον κατατάξει μεταξύ των δικαίων και να αναπαύσει την ψυχή του».

ΠΗΓΗ:https://simerini.sigmalive.com/article/2022/6/26/aimilios-kostopoulos-apo-to-katekhomeno-dkiorios/