25/7/2023
γράφει η Νικολέττα Κουρούσιη
«Φιέστα Ερντογάν πάνω σε ομαδικούς τάφους» τιτλοφορείται το πρωτοσέλιδο του «Φ» ανήμερα της 49ης επετείου της τουρκικής εισβολής, πληροφορώντας μας πως ομαδικοί τάφοι Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων φαίνεται να υπάρχουν στην περιοχή του παράνομου αεροδρομίου της κατεχόμενης Τύμπου, του οποίου τα εγκαίνια τέλεσε, προκαλώντας, ο ηγέτης της κατοχικής δύναμης, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Διαβάζοντας το ρεπορτάζ του συναδέλφου Κώστα Βενιζέλου, μου ήρθαν συνειρμικά στο μυαλό εικόνες Ελληνοκυπρίων να ταξιδεύουν από το παράνομο αεροδρόμιο, από έναν χώρο στα θεμέλια του οποίου κείτονται θαμμένοι συμπατριώτες μας – για κάποιους χωριανοί και συγγενείς – και διερωτήθηκα πώς καταντήσαμε έτσι. Πώς γίναμε τόσο ιδιοτελείς και αναίσθητοι; Πώς μπορούμε να σκεφτόμαστε πλέον μόνο την τσέπη και τη βολή μας; Πώς το χρήμα έγινε το απόλυτο «ιδανικό», αντικαθιστώντας αρχές και αξίες; Πώς χάσαμε κάθε αίσθηση της αξιοπρέπειας; Πώς γίναμε τόσο παχύδερμα;
Kάποιοι συμπατριώτες μας προσπαθούν να κατευνάσουν τις έστω αμυδρές τύψεις της συνείδησής τους, προβάλλοντας αστείες δικαιολογίες, πρωτίστως στον εαυτό τους. Υπάρχουν, βέβαια και αυτοί που δεν αισθάνονται καμιά ντροπή, καμιά τύψη. Υπάρχουν κι οι άλλοι, που όσο σκληρό κι αν ακούγεται, έχουν αποδεχθεί την τουρκοποίηση των κατεχομένων και τα επισκέπτονται με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο μεταβαίνουν για διακοπές σε άλλα μέρη.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στους Ελληνοκύπριους, που μεταβαίνουν στο βόρειο μέρος της Κύπρου, επιθυμώντας να επισκεφθούν τον τόπο μας, τα χωριά μας και να διατηρήσουν σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Γιατί άλλο είναι να περνάς τη γραμμή, γιατί επιθυμείς να κρατήσεις επαφή με τα κατεχόμενα εδάφη μας και άλλο πράγμα είναι να περνάς τη γραμμή «για μια πόρνη φθηνή, για καζίνο και πούρα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο στίχος του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο συγκλονιστικό τραγούδι «Πατρίδα». Στo καζίνο, βέβαια, και τα πούρα προστέθηκαν στην πορεία και άλλα λογής λογής αγαθά…
Όσον αφορά τις ευθύνες των πολιτικών μας, τόσο για τη μη εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό μετά από σχεδόν 50 χρόνια, αφού κάποιοι φρόντισαν να στήσουν καριέρες πάνω στις πλάτες των προσφύγων, όσο και για τη διαφθορά και την εκτόξευση του κόστους ζωής στις ελεύθερες περιοχές, αδιαμφισβήτητα είναι τεράστιες. Ωστόσο αυτές δε μας απαλλάσσουν από τις δικές μας ευθύνες ως πολίτες και δεν αποτελούν άλλοθι για τις επιλογές μας. Άλλωστε, οι πολιτικοί μας εκλέγονται από εμάς, από τον λαό και αποτελούν κατά κάποιο τρόπο ομοίωμα της κοινωνίας και του εαυτού μας.
Σκοπός της στήλης δεν είναι να κουνήσει το δάχτυλο σε κανένα, αλλά να προβληματίσει για το πού βαίνουμε και πώς καταλήξαμε σχεδόν 50 χρόνια μετά την εισβολή να ενισχύουμε οικονομικά εμείς οι ίδιοι τον Τούρκο εισβολέα και να συμβάλουμε στη συντήρηση της κατοχής στον τόπο μας. Όταν ο Ραούφ Ντενκτάς άνοιγε τα οδοφράγματα πριν από 20 χρόνια, υπό το φως των εξελίξεων στην ελληνοκυπριακή πλευρά με την έγκριση της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, ούτε ο ίδιος δεν θα περίμενε ότι θα γινόμασταν σε τέτοιο βαθμό οι καλύτεροι σύμμαχοί του στην προσπάθειά για εδραίωση της κατοχής. Τόσο λυπηρό, τόσο τραγικό, μα και πλέον τόσο δύσκολα αναστρέψιμο…
ΠΗΓΗ:ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 25/7/2023
