του Νίκου Κατσουρίδη
24 Δεκ 2016
Ολες οι πληροφορίες που φθάνουν από την Τουρκία λένε ότι ο αστυνομικός δολοφόνος του άτυχου Ρώσσου Πρέσβη στην Αγκυρα υπήρξε ήρωας της αντίστασης στο αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου στην Τουρκία.
Ούτε γκιουλενιστής λοιπόν, ούτε τζιχαντιστής, ούτε φιλοκούρδος. Τι ήταν άραγε; Ποιόν μυαλό όπλισε το χέρι του ; Ποια αρρωστημένης έμπνευσης συνομωσία οδήγησε στη δολοφονία ενός Πρέσβη από όργανο της τάξης ο οποίος κανονικά έπρεπε να τον προστατεύσει; Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε.
Ένα είναι σίγουρο. Η Τουρκία είναι πλέον μια χώρα ανασφαλής. Δεκάδες χιλιάδες συλλήψεις όσων το καθεστώς Ερτογάν θεωρεί συνομότες. Άλλες δεκάδες χιλιάδες έχασαν τις δουλειές τους. Την ίδια ώρα διεξάγεται πογκρόμ κατά των Κούρδων. Μια συστηματική αργή προσπάθεια εθνοκάθαρσης. Μάταιη βέβαια γιατί ο αριθμός και η ισχύς των Κούρδων δεν το επιτρέπει.
Παράλληλα σιγά-σιγά η σύγκρουση του καθεστώτος Ερτογάν με τους Κούρδους και ειδικά με τα ένοπλα οργανωμένα τμήματα του Κουρδικού Λαού, εξελίσσεται σε ένα ιδιότυπο εμφύλιο. Η δε Τουρκία προσπαθεί ανεπιτυχώς να πλήξει αποφασιστικά και τους Κούρδους εκτός Τουρκίας. Τόσον στο Ιράκ όσον και κύρια στη Συρία. Στόχος, έγνοια και σκοπός της η αποτροπή της δημιουργίας ενός Κουρδικού Κράτους, που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα οδηγήσει σε απώλεια εδαφών πέραν του ότι θα γεννηθεί ένα νέο κράτος στα σύνορα της, φόβητρο για την ίδια για λόγους ιστορικούς, γεωστρατηγικούς και οικονομικούς.
Η Τουρκία ακολουθώντας εδώ και μερικές δεκαετίες μια σχεδιασμένη ιμπεριαλιστική, επεκτατική και ηγεμονική πολιτική έφερε τον εαυτο της σε δύσκολη θέση. Εσωτερική αναταραχή ύψιστου βαθμού από τη μια, κάκιστες εξωτερικές σχέσεις ιδιαίτερα με τους γείτονες της στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα έχει διασαλεύσει σοβαρότατα τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση λόγω προσφυγικού\μεταναστευτικού και έφερε τον εαυτό της στη θέση να ισορροπεί επικίνδυνα τις σχέσεις της μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Είναι επίσης ενώπιον της Τουρκίας ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα. Το οικονομικό. Μετά από μια εικοσαετία οικονομικής ανόδου παρουσιάζονται προβλήματα, παρουσιάζεται ανακοπή της ανόδου. Στην προσπάθεια συνέχιση της οικονομικής σταθερότητας και προόδου, φαινόμενο στο οποίο εν πολλοίς οφείλεται και η άνοδος του Ερτογάν, προήξε τις σχέσεις της με την Ρωσία. Γεγονός βέβαια το οποίο συμφέρει και την Ρωσία. Οικονομικά, πολιτικά, εμπορικά, ενεργειακά και γεωστρατηγικά σε ένα βαθμό όμως εξυπηρετείται και η Τουρκία.
Αυτό το γεγονός από την άλλη δημιουργεί πρόβλημα στις σχέσεις Τουρκίας – ΗΠΑ. Σε μια χώρα μάλιστα όπου το αντιδυτικό αίσθημα είναι εντονότατο και πλειοψηφικό. Η κατάσταση αυτή, στην οποία να προσθέσουμε και την ρήξη στις πάλαι ποτέ άρρηκτες φιλικές σχέσεις με τον Ισραήλ, θα έπρεπε να την οδηγήσει σε λογικές εξομάλυνση των σχέσεων της με την Ελλάδα. Χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και της Ευροζώνης. Χώρα μέλος και έταιρο της στο ΝΑΤΟ. Και την ίδια ώρα να την οδηγήσει σε λογικότερες θέσεις στο κυπριακό, έτσι ώστε να λυθεί το πρόβλημα και άνετα και νόμιμα η Τουρκία να γίνει συμμέτοχος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην αξιοποίηση των κοιτασμάτων Φυσικού Αερίου και πετρελαίου όχι μόνο στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και σε ολόκληρη τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.
Αντ΄ αυτού όμως στο μεν κυπριακό επιμένει στις αναχρονιστικές και αποικιοκρατικού χαρακτήρα εγγυήσεις επιμένει στην ιμπεριαλιστική αντίληψη περι παραμονής τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο και μετά τη λύση, επιμένει σε συνομοσπονδιακής αντίληψης θέσεις σε ότι αφορά τη δομή της μελλοντικής ομόσπονδης Κύπρου. Στις δε σχέσεις της με την Ελλάδα προωθεί ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης, διεκδικώντας χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, νησιά και άλλα τινά στο Αιγαίο. Γιατί; Λόγοι διάφοροι από την αλλαζονική νεοσουλτανικού τύπου πολιτική αντίληψη του καθεστώτος Ερτογάν ως θέματα ασφάλειας της, όπως βέβαια τα αντιλαμβάνεται η Αγκυρα, ως την σφοδρή επιθυμία του Ερτογάν να περιληβληθεί ο Πρόεδρος της χώρας με τέτοιες εξουσίες, που να τον καθιστούν απόλυτο άρχοντα.
Αυτός ο στόχος προϋποθέτει την στήριξη των εθνικιστών. Αυτός ο στόχος προϋποθέτει τουλάχιστον όχι λιγότερο διεκδικητικές θέσεις στο κυπριακό, από αυτές που ασπάζεται η αντιπολίτευση. Και δυστυχώς στο κυπριακό η τουρκική αντιπολίτευση δεν έχει καθόλου, μα καθόλου προοδευτικές θέσεις. Το αντίθετο ο κύριος κορμός της, το ρεπουμπλικανικό κόμμα, του πρωθυπουργού της εισβολής Ετσιεβίτ, μάλλον είναι ακόμα στην άποψη αυτού του κυρίου, ότι το κυπριακό λύθηκε το 1974 επι του εδάφους.
Είναι με όλα αυτά πίσω του, και όλα αυτά στο μυαλό του που θα προσέλθει ο Ερτογάν στη Γενεύη. Είναι με αυτά τα δεδομένα που διαπραγματεύεται το κυπριακό η Τουρκία. Προσοχή λοιπόν και επιμονή σε αρχές. Ο μόνος τρόπος να φθάσουμε κατ΄ ευχήν σε λύση αρχών ή τουλάχιστον να μην οδηγηθούμε σε νέες περιπέτειες.
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-n-katsoyridis/2344/345664/i-tourkia-kai-emeis
