Γ. Καλλινίκου
29 Δεκ 2016
Ποσοστό 89,4% των Τουρκοκυπρίων θεωρεί ότι αριθμός τουρκικών στρατευμάτων πρέπει να παραμείνει στην Κύπρο και μετά από μια ενδεχόμενη λύση. Ποσοστό 88,8% των Τ/κ θεωρεί ότι οι τουρκικές εγγυήσεις πρέπει να παραμείνουν ως έχουν. Είναι ό,τι πιο απογοητευτικό είδε το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό. Πολύ πιο απογοητευτικό και από τις κατά ριπάς εμπρηστικές δηλώσεις του Ακιντζί. Που αγωνίζεται νυχθημερόν να φτάσει σε απέχθεια ακόμη και τον εφιάλτη Ραούφ Ντενκτάς. Διότι οι δηλώσεις του «βεζίρη» του Σουλτάνου της Άγκυρας, επιτρέπουν ακόμη σε κάποιους να επενδύουν στο ενδεχόμενο να πρόκειται για διαπραγματευτική τακτική της τουρκικής πλευράς. Και ότι στην καυτή ώρα των συνομιλιών της Γενεύης θα εμφανιστεί με διαλλακτικότερες θέσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, πρόκειται για τοποθετήσεις των απλών Τουρκοκυπρίων. Πρόκειται για αυθόρμητες απαντήσεις σε έρευνα που διεξήγαγε η εταιρεία Γκεζιτσί για λογαριασμό της τ/κ εφημερίδας Ντιαλόγκ (Διάλογος). Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρόκειται, απλώς, για μια δημοσκόπηση. Και ότι η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων έχει πληγεί ανεπανόρθωτα τόσο στις ελεύθερες περιοχές όσο και στα κατεχόμενα. Πλην, όμως, η αξιοπιστία των ερευνών έχει τρωθεί σε περιπτώσεις εκλογικών αναμετρήσεων, όπου είναι πασιφανές ότι η γενικότερη αδιαφορία των ψηφοφόρων επηρεάζει. Σημειώνεται, πάντως, ότι η τ/κ εφημερίδα που δημοσιεύει την εν λόγω έρευνα, τονίζει ότι η συγκεκριμένη εταιρεία ήταν η μόνη η οποία είχε προβλέψει σωστά την εκλογή Ακιντζί το 2015.
Τα ποσοστά σε αυτά τα δύο κεφαλαιώδους σημασίας για λύση του Κυπριακού θέματα είναι τόσο ψηλά, που λειτουργούν σαν μαχαιριά στην καρδιά. Δικαιολογούν σε μεγάλο βαθμό γιατί ο Ακιντζί, ο οποίος έγινε δεκτός μετά βαίων και κλάδων από πολλούς στην ε/κ πλευρά όταν εκλέγηκε, παρουσιάζεται άτεγκτος στα δύο αυτά θέματα. Ακόμη και αν θεωρηθεί ότι η έρευνα έχει κάποιο στατιστικό λάθος, και πάλι είναι τόσο ψηλά τα ποσοστά, που τα συμπεράσματα δεν αλλοιώνονται.
Όση καλή θέληση και αν διαθέτει κάποιος, μόνο αν αρέσκεται να ζει στον κόσμο των ψευδαισθήσεων θα κλείσει τα μάτια στην ωμή πραγματικότητα. Που πονάει. Πολύ. Διότι τώρα, που για πρώτη φορά στα 42 χρόνια της τουρκικής κατοχής τίθενται επί τάπητος τα δύο πιο καυτά θέματα μιας ενδεχόμενης λύσης, αυτά των εγγυήσεων και της ασφάλειας, αναδύεται η ωμή πραγματικότητα. Πως είναι εντελώς διαφορετική η λύση την οποία οραματίζονται Ε/κ και Τ/κ. Ορθότερα, είναι διαφορετικός ο ύστατος συμβιβασμός ο οποίος, ένθεν και ένθεν, μπορεί να γίνει αποδεκτός. Αδιανόητο για τους Ε/κ να υπάρξει λύση με συνέχιση της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων στο νησί. Αδιανόητο για τους Τ/κ να υπάρξει λύση χωρίς την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων.
Είναι αναμενόμενο πως όσοι επιμένουν να κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα και να πορεύονται στη βάση συναισθηματικών ευσεβοποθισμών, θα αντιτάξουν ότι πρόκειται, απλώς, για μια έρευνα. Και ότι στη Γενεύη όλα μπορεί να αλλάξουν. Πώς όμως; Αυτή είναι η θέση του Σουλτάνου. Υπήρχε ελπίδα να άλλαζε αν οι Τ/κ το απαιτούσαν. Τώρα που δηλώνουν ταυτόσημη θέση… Είναι από τις περιπτώσεις που οι ρεαλιστές εύχονται να διαψευσθούν… Ωστόσο, πώς να μην γίνουν συνειρμοί; Πώς να μην αναρωτηθεί κάποιος τι απέφερε τελικά όλη εκείνη η σπουδαία επαναπροσέγγιση; Χιλιάδες άτομα με πίστη στον σκοπό εκείνο, θυσίασαν ώρες και προσωπικές στιγμές. Και σήμερα αποδεικνύεται ότι το αποτέλεσμα είναι μηδενικό.
Ο γράφων ήταν ένας από εκείνους που πίστευαν στον μεγάλο αυτό στόχο. Διότι πίστευε και πιστεύει στην ειρήνη και στην αρμονική συνύπαρξη σ’ αυτό το λιλιπούτιο νησάκι. Πλην όμως, η πικρή αλήθεια βοά. Αν μετά που η επαναπροσέγγιση λειτούργησε επί δεκαετίες, αν μετά που δαπανήθηκαν από κάποιους πάμπολλα εκατομμύρια για ένα σωρό επαναπροσεγγιστικά προγράμματα, το 90% των Τ/κ θέλουν λύση με τουρκικές εγγυήσεις και τουρκικά στρατεύματα, τότε απλώς αποτύχαμε.
Προφανώς, δεν ήθελαν ποτέ να πεισθούν ότι μπορούμε να συμβιώσουμε με αλληλοσεβασμό και χωρίς κηδεμονίες. Δεν ήθελαν ποτέ να πεισθούν ότι πλέον η ευρωπαϊκή Κύπρος δεν είναι η Κύπρος του 1963-64 ή η Κύπρος του 1974. καλή γειτονία οραματίζονταν, όχι καλή συμβίωση.
Σήμερα που για πρώτη φορά αγγίζουμε την ουσία, γίνεται αντιληπτό ότι τα φεστιβάλ, οι χοροί, τα θέατρα, τα τραγούδια δεν ξεπερνούν την ουσία. Δεν νικάνε τον φόβο. Δεν ακυρώνουν πολιτικές και στόχους… Και είναι τόσο οδυνηρό…
