Η Ολγκίν, η περιβόητη ‘Κοινωνία των Πολιτών’ και η ΔΔΟ…

Η κα Ολγκίν θα συναντηθεί εκ νέου με τους δυο ηγέτες στις 13 Μαΐου, ημέρα κατά την οποία θα πραγματοποιηθεί και το κορυφαίο διπλωματικό γεγονός, που δεν είναι άλλο από την συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν. 

Οι όποιες εξελίξεις στο κυπριακό, αν θα υπάρξουν, θα διαφανούν εκείνη την ημέρα, αλλά η Στήλη θέλει να σταθεί σε κάτι άλλο σχετικό με το κυπριακό. Στις δηλώσεις της κα Ολγκίν Κουεγιάρ που έκανε στις 8 Μαΐου περί της Κοινωνίας των Πολιτών.

Είπε η προσωπική απεσταλμένη του ΓΓ ΟΗΕ: Η εντύπωση που αποκόμισα από τις συναντήσεις μου με την κοινωνία των πολιτών και τον ιδιωτικό τομέα, είναι ότι όλοι θέλουν να προχωρήσει η διαδικασία προς τα εμπρός και να συμβεί κάτι στο νησί. «Ελπίζω ότι οι ηγέτες ακούνε τον κόσμο, την κοινωνία των πολιτών, και νομίζω ότι είναι ευθύνη των ηγετών και για αυτό προσπαθώ, να συνεχίσω να εργάζομαι, γι’ αυτό το κοινό έδαφος», είπε συγκεκριμένα η κα. Ολγκίν. 

Σωστά η κα Ολγκίν υποστηρίζει ότι οι Ηγέτες πρέπει να ακούσουν τους πολίτες για το θέμα του Κυπριακού. Αλλά πώς; Και ποιους πολίτες; Η ίδια με ποιους πολίτες συνομίλησε και αντιλήφθηκε τι θέλουν; Αν η κα Ολγκίν εννοεί κάποια οργανωμένα σύνολα, τύπου ΜΚΟ, αυτά δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία των πολιτών, αλλά κάποιους πολίτες. Λογικό. 

Συνεπώς για ποια ‘Κοινωνία των Πολιτών’ μιλά η κα Ολγκίν και τι ζητά αυτή η Κοινωνία των Πολιτών; Το τι ζητά, και τι είδους λύση θέλει η ‘κοινωνία των πολιτών’ στην οποία αναφέρεται δεν μας είπε.

Αν εννοεί η κα Ολγκίν την ΔΔΟ, δεν θα πρέπει κιόλας να διευκρινιστεί για ποια ΔΔΟ μιλούμε; Διότι κάποιος θα μπορούσε να πει ότι και το Σχέδιο Ανάν το 2004 ήταν ΔΔΟ αλλά απορρίφθηκε συντριπτικά από τους πολίτες. Αν εννοούμε άλλου είδους ΔΔΟ, τότε ποιο είναι αυτό το μοντέλο; 

Είναι για παράδειγμα το μοντέλο ΔΔΟ, που προνοεί συνέχιση των Τουρκικών Εγγυήσεων; Είναι για παράδειγμα το μοντέλο της ΔΔΟ, το οποίο διατηρεί Τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο; Είναι για παράδειγμα το μοντέλο της ΔΔΟ, στο οποίο οι πολίτες διαχωρίζονται βάση εθνικής καταγωγής και ο κάθε πολίτης ψηφίζει και ηγεσία αναλόγως αν είναι Τούρκος ή Έλληνας; Είναι για παράδειγμα το μοντέλο της ΔΔΟ, το οποίο απαγορεύει την ελεύθερη εγκατάσταση στην επικράτεια της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας και που απαγορεύει να ψηφίζεις εκεί που κατοικείς; Είναι για παράδειγμα το μοντέλο της ΔΔΟ, το οποίο συγκεκαλυμένα ή μη αναγνωρίζει την κυριαρχική ισότητα; Διότι αν είναι για αυτά τα είδη  ΔΔΟ (σε πακέτο ενός) που μιλάμε, τότε δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οι πολίτες προκρίνουν τέτοιου είδους λύση.

Και το τραγικό στο Κυπριακό, είναι ακριβώς αυτό. Ότι ποτέ δεν μιλήσαμε με ειλικρίνεια στους πολίτες. Ποτέ δεν εξηγήσαμε τα δεδομένα και τα ζητούμενα. Και κρύβονται όλοι πίσω από την ‘ΔΔΟ’, η οποία στην τελική ο καθένας την ερμηνεύει όπως θέλει και όπως τον βολεύει.

Και κυρίως; Μείναμε κολλημένοι σε ένα μοντέλο ΔΔΟ που εκπονήθηκε σχεδόν πριν 50 χρόνια, με ‘τα θέλω’ του τότε, με τις ανάγκες του τότε και με τις αντιλήψεις του τότε. Ε, αυτά πλέον σήμερα είναι ξεπερασμένα και αντί να προχωρήσουμε σε μια εκ βάθρων αναθεώρηση και εκσυγχρονισμό για το τι είδους λύση θέλουμε αλλά κυρίως για το τι είδους μοντέλο λύσης εξυπηρετεί τις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας, μείναμε κολλημένοι σε λύση που προάγει τον εθνοτικό διαχωρισμό, και το γελοίο είναι πως όποιος τολμήσει να μιλήσει για αυτόν τον παραλογισμό, θεωρείται κιόλας ότι δεν θέλει λύση. 

Και θα αναφερθώ σε ένα και μόνο παράδειγμα για να γίνει αντιληπτό το εύρος μιας λύσης τύπου ΔΔΟ και να γίνει κατανοητό το παλαιό, διαχωριστικό μοντέλο λύσης ΔΔΟ με ένα εκσυγχρονισμένο μοντέρνο και κυρίως ενωτικό μοντέλο λύσης ΔΔΟ. 

Παίρνουμε ως παράδειγμα την αιρετή εκτελεστική εξουσία, την Ηγεσία δηλαδή της Ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας. Είτε μιλάμε για Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο ή για Προεδρικό Συμβούλιο ή για οτιδήποτε άλλο δεν παίζει ρόλο. Το τι παίζει ρόλο είναι ποιος ψηφίζει ποιον. Και εδώ είναι η διαφορά μας. Διότι επιμένουν πχ σε μια λύση τύπου ΔΔΟ, η οποία προνοεί τον εθνοτικό διαχωρισμό των πολιτών και έρχεται και σου λέει, ‘ο Τούρκος ψηφίζει Τούρκους και ο Έλληνας ψηφίζει Έλληνες’. Μπούρδες. Συντηρείς τον διαχωρισμό. Υπάρχει όμως και εναλλακτική, η οποία και αυτή εμπίπτει στα πλαίσια της ΔΔΟ. Και αυτή η εναλλακτική είναι το κοινό ψηφοδέλτιο και όλοι να ψηφίζουν όλους. Αν πχ μιλάμε για Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο, τότε η υποχρέωση πρέπει να βαραίνει τους υποψήφιους να κατέλθουν σε κοινό ψηφοδέλτιο (ένας Ελληνοκύπριος και ένας Τουρκοκύπριος) και οι πολίτες –είτε είναι Έλληνες είτε Τούρκοι είτε όποια ράτσα ας θέλουν ας είναι- να ψηφίζουν εκείνο τον συνδυασμό των δυο, τον οποίο θεωρούν ως τον καλύτερο. 

Αυτό είναι που εννοούμε μια ΔΔΟ βελτιωμένη και με ευρωπαϊκά πρότυπα, αξίες και αρχές που να ανταποκρίνεται στον σύγχρονο κόσμο και τις απαιτήσεις των πολιτών και όχι μια ΔΔΟ ηλικίας μισού αιώνα, η οποία ακόμη και να εφαρμοζόταν το 1978 μέχρι σήμερα θα είχε αναθεωρηθεί πέντε φορές, ώστε να συνάδει με τα σύγχρονα πλαίσια στα οποία κινείται η κοινωνία του σήμερα. 

Συνεπώς, κλείνοντας, θα επιστρέψω στο ερώτημα, για το ποια είναι αυτή η περιβόητη Κοινωνία των Πολιτών και για ποιου είδους λύση τελικά μίλησε της Ολγκίν και η οποία προέτρεψε μάλιστα τους Ηγέτες να την ακούσουν; 

Η απάντηση βεβαίως είναι εύκολη. Η Ολγκίν είναι έξυπνη πολιτικός. Πήρε το νόημα και απλώς μας δουλεύει και αυτή για να βγει το μεροκάματο… Κάτι πρέπει να λέει στο κάτω, κάτω.

ΠΗΓΗ:https://www.offsite.com.cy/apopseis/parembaseis/i-olgkin-i-periboiti-koinonia-ton-politon-kai-i-ddo