Σήμερα, λοιπόν, ας κλάψουμε… Για τα χαμένα όνειρα του Κυριάκου…

Στις 15 Δεκεμβρίου 1946 το αηδόνι κελαηδούσε: «Η Κύπρος διέρχεται σήμερα μίαν των κρισιμοτέρων στιγμών της μακραίωνος ιστορίας της. Μέσα από τα βάθη των αιώνων, ένας λαός ζητά την λευτεριά του. Και ξέρει ο λαός αυτός ν’ αγωνίζεται, να παλαίη, να υποφέρη…». Δυστυχώς, ο Κυριάκος Μάτσης διεψεύσθη… Οι μικρόψυχοι ταγοί καθήλωσαν το λαό… Όσους τουλάχιστον, ήθελαν να παλέψουν.

Δέκα χρόνια μετά, το αηδόνι έδιδε εκκωφαντική απάντηση στον στρατάρχη Χάρτινγκ, όταν του πρότεινε το κολοσσιαίο για την εποχή ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών, για να προδώσει τον αρχηγό της ΕΟΚΑ: «Εξοχότατε, ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας». Δυστυχώς, διεψεύσθη. Με την πάροδο των χρόνων, κυριάρχησε ακριβώς το αντίθετο.   

Προς τα τέλη του 1957 έγραφε στους γονείς του: «Πιστεύομεν ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχη να δώσουμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη». Δυστυχώς, διεψεύσθη. Οι μελλοντικές γενιές φροντίσαμε με εγκληματικά λάθη να δείξουμε ότι η θυσία του πήγε χαμένη.

Σήμερα, η 19^η Νοεμβρίου επανήλθε. Με τον ίδιο βασανιστικό τρόπο. Να μας υποχρεώσει να βγάλουμε την συνείδησή μας, όση μας απέμεινε, σε όσους απέμεινε, από την αποθήκη στην οποία από χρόνια την έχουμε κλειδαμπαρώσει. Από φόβο. Αφού δεν διαθέτουμε τόση δύναμη ψυχής ώστε να την αντικρίσουμε κατάματα. Τρέμουμε το άγριο βλέμμα της. Εκείνο που θα μας παγώσει. Εκείνο που θα μας υποχρεώσει να μετρήσουμε την κατηφορική πορεία την οποία ακολουθούμε.

Από την λαμπερή λεωφόρο της αξιοπρέπειας την οποία μας έδειξε ένας νέος στα 32 του χρόνια, καταλήξαμε στο βούρκο. Να πασχίζουμε να μην βουλιάξουμε ολοκληρωτικά στα βρώμικα λασπόνερα. Εκεί όπου βρεθήκαμε μετά από τους αλλεπάλληλους εθνικούς διασυρμούς. Με ευθύνη των ηγετών της ντροπής. Αλλά και της κοινωνίας. Που τους ακολουθεί τόσες δεκαετίες. Απροβλημάτιστα. Αδιαμαρτύρητα. Άβουλα.

Κάθε 19^η Νοεμβρίου είναι ημέρα περισυλλογής. Προσφέρεται για ενδοσκόπηση. Για να ενδιατρίψουμε στην πορεία αυτού του τόπου. Πώς από τις υπέρτατες αξίες του Κυριάκου Μάτση κατρακυλήσαμε στον πάτο της ατίμωσης.

Σήμερα, λοιπόν, ας κλάψουμε. Ουδείς πεθαίνει για την Κύπρο. Πλέον, απέμειναν τιποτένιοι ταγοί να σκύβουν το κεφάλι. Σε κάθε εξοργιστική απαίτηση. Σε κάθε επαίσχυντο όρο. Σε κάθε εξευτελιστική διεκδίκηση. Σήμερα, λοιπόν, ας κλάψουμε. Η υπέρτατη αξία της ελευθερίας έχει διαγραφεί. Έχει αντικατασταθεί από αξίες σε όρους οικονομικούς. Ο «αγώνας» περιορίζεται στην ανάγκη μιας λύσης συμβιβασμού, ακόμη και με όρους που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σήμερα, λοιπόν, ας κλάψουμε. Το παράδειγμα υπέρτατης αξιοπρέπειας του Μάτση με το μεγαλοπρεπές «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα…»,πολλοί το ποδοπάτησαν. Το κουρέλιασαν. Αφαίρεσαν το «ου». Κράτησαν μόνο το υπόλοιπο. Το μετέτρεψαν σε λάβαρό τους. Και έπνιξαν το άλλοτε χρυσοπράσινο φύλλο με απεριόριστη μπόχα από σκάνδαλα, λαμογιές και απάτες.

Σήμερα, λοιπόν, ας κλάψουμε. Διότι εξέλιπαν τα πρότυπα. Άλλοτε, οι φάροι που άναβαν τις φλόγες των ψυχών ευρίσκοντο στον ιερό χώρο της Παιδείας. Φρόντισαν, όμως, να την ξεφτιλίσουν κάποιοι άψυχοι υπουργοί και μερικοί βολεμένοι τεχνοκράτες. Που ακολούθησαν τυφλά και απερίσκεπτα τις βουλές και τις συστάσεις ξένων διεθνών οργανισμών. Τους λαμπαδηφόρους της ελπίδας, τους εκπαιδευτικούς, τους εγκλώβισαν σε αχρείαστες εγκυκλίους, αναποτελεσματικές διαδικασίες και ελλιπείς διδασκαλίες.

Τους εγκλώβισαν σε συστήματα, που βγάζουν μαθητές οι οποίοι μονοπωλούν τον πάτο στις ευρωπαϊκές συγκρίσεις. Και αυτό είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο είναι ότι τα αποτυχημένα συστήματα αδειάζουν τις ψυχές των νέων. Τις αφαιμάσσουν από τις αξίες και τα ιδανικά του τεράστιου Μάτση. Τις αντικαθιστούν με το κυνήγι φροντιστηρίων και πτυχίων. Που μπορεί κάποια στιγμή να προσφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση. Αλλά δεν προσφέρουν ψυχική ανάσταση και ανάταση.

Σήμερα, λοιπόν, ας κλάψουμε. Τι άλλο μας απομένει να πράξουμε όταν αναλογισθούμε τι πραγματικά σήμαινε εκείνη η περήφανη άρνηση στον Χάρτινγκ. Μπορούσε να γίνει πάμπλουτος σε χρήματα. Προτίμησε να παραμείνει πάμπλουτος σε αξίες. Μπορούσε να κυριαρχήσει οικονομικά στο μικρό αυτό τόπο. Προτίμησε να κυριαρχήσει αιώνια με τα ιδανικά του.

Σήμερα, λοιπόν, ας κλάψουμε. Για τα χαμένα όνειρα του Κυριάκου… Για τα χαμένα όνειρα ολωνών μας…  

ΠΗΓΗ:https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1529875/simera-lipon-as-klapsoume-gia-ta-chamena-onira-tou-kiriakou/