19 Φεβρουαρίου 2017
του Άριστου Μιχαηλίδη
Ο Άντρος Κυπριανού, μερικές φορές το κάνει απολύτως σίγουρο ότι θα είναι υποψήφιος στις Προεδρικές του 2018. Κι ας αφήνει διάφορους και διάφορες να ελπίζουν ότι έχουν πιθανότητα να είναι οι εκλεκτοί. Την ώρα που λέει και ξαναλέει ότι αυτοί μόνο σκέφτονται τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες εκλογές (ωραίο σύνθημα αλλά, να πουν στον επικοινωνιολόγο να τους το ανανεώσει, το εμπεδώσαμε), στην πραγματικότητα μπήκε ο ίδιος στον προεκλογικό και χαράσσει πορεία απευθείας στη δεξαμενή του ενδοτισμού (με την καλή έννοια, πάντα). Έναντι, βεβαίως, του Νίκου Αναστασιάδη που πρέπει να αποκαθηλωθεί, διότι δεν είναι τόσο ενδοτικός όσο πρέπει και τον χώρο θα τον καλύψει το ΑΚΕΛ διά του Άντρου Κυπριανού.
Στο Εθνικό Συμβούλιο, την περασμένη Δευτέρα, ο κ. Κυπριανού, δεν διαχώρισε τη θέση του από την ομόφωνη δήλωση, που καταδίκαζε «την εσκεμμένη διαστρέβλωση, εντός της τουρκοκυπριακής κοινότητας». Όμως, κορυφώνοντας την ακραία δημόσια αντίδρασή του, έφτασε την Πέμπτη να δηλώνει ότι ο Πρόεδρος «έπρεπε από την πρώτη στιγμή να παραδεχθεί ότι η απόφαση που λήφθηκε από την πλειοψηφία της Βουλής ήταν λανθασμένη», και ότι «το να επανερχόμαστε σήμερα και να τιμούμε την πολιτική της Ένωσης, είναι τουλάχιστον πολιτική σχιζοφρένεια». Δηλαδή, παρότι καταδικάζει την εσκεμμένη διαστρέβλωση, την υιοθετεί, ή πάντως, τη δικαιολογεί.
Τι λιγότερο κάνει από την Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή, την επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας των Ελληνοκυπρίων για το περιουσιακό, που δηλώνει ότι ο Ακιντζί έχει 100% δίκαιο; Κι αυτό, γιατί; Επειδή, ο Ακιντζί αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι της Άγκυρας και να αναγάγει σε μείζον ζήτημα το ότι στα ελληνοκυπριακά σχολεία «θα γίνεται ανάγνωση μηνυμάτων ή φυλλαδίων και ολιγόλεπτη συζήτηση στην τάξη», για το δημοψήφισμα του 1950, όπως το αναφέρει η απόφαση της Βουλής, στην ίδια κατηγορία με την επέτειο ίδρυσης του ΟΗΕ, στις 24 Οκτωβρίου, την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου, την Ημέρα Ερυθρού Σταυρού, στις 8 Μαΐου κ.ά.
Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι επί πέντε ολόκληρα χρόνια διακυβέρνησης Χριστόφια (που καθιέρωσε και τη φράση: εκάμαμεν τζι΄ εμείς πολλά), οι Ελληνοκύπριοι φορτώθηκαν από την ίδια την ηγεσία τους απίστευτες ευθύνες για την τραγωδία, φορτώθηκαν σφαγές που δεν έκαναν, φορτώθηκαν ακόμα και το πραξικόπημα ως να το έκανε ο λαός ενώ ήταν εναντίον του λαού, μόνο και μόνο για να αισθάνονται καλά οι Τουρκοκύπριοι. Μήπως, λύθηκε το Κυπριακό με αυτά τα καλοπιάσματα; Ούτε καν διαφάνηκε ελάχιστη υποχωρητικότητα από την άλλη πλευρά.
Ακριβώς, διότι, η πολιτική εξευμενισμού του θηρίου, κάνει το θηρίο ακόμα πιο θρασύ. Πιστεύουν τώρα ότι πρέπει να σπεύσουν να ακυρώσουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία για να ικανοποιήσουν τον Ακιντζί (το ΑΚΕΛ απαιτώντας απολογία από τον Πρόεδρο και ο ΔΗΣΥ με μια υποκριτική πρόταση νόμου) και δεν αντιλαμβάνονται ότι έτσι προσφέρουν στον κατακτητή της πατρίδας μας δικαίωμα λόγου στις δημοκρατικές αποφάσεις της ελεύθερης ακόμα Κύπρου.
Χωρίς να λυθεί το Κυπριακό, οι Τουρκοκύπριοι και η Άγκυρα αποκτούν λόγο και στα σχολεία των Ελληνοκυπρίων! Ο θεός να μας ελεήσει.
Υ.Γ. «Αυτό το κεφάλαιο έκλεισε από το 1960», έλεγε τη Δευτέρα για την Ένωση ο Άντρος Κυπριανού. Για την ιστορία, όμως, να σημειώσουμε ότι στις 23 Ιουλίου 1964, ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ, Εζεκίας Παπαϊωάννου, έλεγε σε ομιλία του στη Βουλή και τα εξής: «Η ρίζα της σημερινής ανώμαλης κατάστασης βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κυπριακός λαός εμποδίστηκε από το να ενασκήσει το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (…). Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος με το οποίο θα αποφασίσει ο κυπριακός λαός το μέλλον του είναι από τώρα γνωστό. Δεν υπάρχει μηδέ η παραμικρή αμφιβολία πως θα αποφασίσει να σμίξει την τύχη του με τον μεγάλο αδελφό λαό της Ελλάδας».
Αν είναι σχιζοφρένεια να τιμούμε την πολιτική της Ένωσης, ας αποκηρύξουμε τους προγόνους μας με επίσημες αποφάσεις, ας κάψουμε τα βιβλία μας, ας αφαιρέσουμε την ιστορία και τη λογοτεχνία από τα σχολεία, για να γίνουμε ένα νησί ασυνείδητων φρενοβλαβών, υποτελών στον νεοσουλτάνο.
* Στη φωτογραφία, το πρωτοσέλιδο του «Νέου Δημοκράτη», του ΑΚΕΛ, την ημέρα του ενωτικού δημοψηφίσματος (15/1/1950). Κλέψαμε τη φωτογραφία από το σαββατιάτικο κείμενο στον «Φ» του ιστορικού Πέτρου Παπαπολυβίου.
