11 Μάρτιος 2017
Με τον Λάζαρο Μαύρο
Ε Α Ν ΜΕΛΕΤΗΘΕΙ προσεχτικά, με όσο το δυνατόν πιο σώας τας φρένας και την αναγκαία φρόνηση, όλη αυτή η πολιτική φρενίτιδα που ενέσκηψε κατηγορώντας ως Πολιτική Σχιζοφρένεια την απόφαση της Βουλής 10.2.2017, η οποία προνοεί όπως τιμάται ετησίως και ολιγολέπτως στα σχολεία, η Μνήμη του Ενωτικού Δημοψηφίσματος τής 15ης Ιανουαρίου 1950, ίσως προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα πολιτικής σωφροσύνης.
– ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ εκλαμβάνει ως Πολιτική Σχιζοφρένεια η εν λόγω πολιτική φρενίτιδα; Το να τιμάται σήμερα στο 40ο έτος (1977-2017) τής ανέφικτης επί 40 χρόνια, αλλά μη εισέτι εγκαταλειφθείσας, αναζήτησης «λύσης» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), η προ 67 ετών εκφρασθείσα, με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο, βούληση τού 95,7% τού ελληνικού κατά 82% λαού τής Κύπρου για Ένωση με την Ελλάδα;
– ΕΚ ΠΡΩΤΗΣ όψεως φαίνεται βάσιμο: Για ποιο λόγο τιμάς την απόφαση και τους αγώνες των προγόνων σου που είχαν τότε μόνο στόχο την Ένωση, ενώ εσύ σήμερα διατείνεσαι ότι παραμένεις προσηλωμένος με στόχο και σκοπό τη ΔΔΟ; Μήπως η απόφαση μνήμης και τιμής για τη 15η Ιαν. 1950, αποτελεί άλλη μια έμμεση έκφραση απόρριψης τής ΔΔΟ;
Β Ε Β Α Ι Ω Σ ΑΠΟ την εθνική καταστροφή του 1974 μέχρι σήμερα, επί 43 χρόνια ουδείς πολιτικο-κομματικός σχηματισμός είχε ή έχει πολιτική Ένωσης. Υπήρξε το διαρκές αίτημα των Κυπρίων (κατά συντριπτική πάντα πλειοψηφία Ελλήνων) από το 1828 και γραπτώς, μόλις δημιουργήθηκε, με την Επανάστασή μας του Εικοσιένα, το υπό τον Ιωάννη Καποδίστρια ελλαδικό κράτος.
– ΕΚΤΟΤΕ η Ένωση αποτελούσε το ακριβές συνώνυμο τής έννοιας τής ελευθερίας. Τη συγκεκριμένη υπόσταση και το εμπράγματο περιεχόμενο τής διεκδικούμενης απελευθέρωσης από τον ξενικό ζυγό, διά της ενσωματώσεως με τον μητρικό εθνικό, κρατικό κορμό.
– ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΕ ως πρώτιστο αίτημα, όραμα και αξίωση του λαού καθ’ όλην τη διάρκεια της επιβληθείσας από το 1878 βρετανικής αποικιοκρατίας, που αντικατάστησε την από το 1571 οθωμανική τουρκοκρατία.
-ΕΚΦΡΑΣΤΗΚΕ με τη συμμετοχή και τις θυσίες των Κυπρίων εθελοντών και στους Βαλκανικούς Απελευθερωτικούς Πολέμους τού 1912-13.
– ΔΙΑΤΥΠΩΘΗΚΕ με τα Ψηφίσματα όλων των ενοριακών ναών της Κύπρου το 1921 και το 1930.
– ΔΙΕΚΔΙΚΗΘΗΚΕ με την αυθόρμητη λαϊκή Εξέγερση των Οκτωβριανών του 1931 και την πυρπόληση του βρετανικού Κυβερνείου στη Λευκωσία.
– ΕΚΦΡΑΣΤΗΚΕ με την αθρόα συμμετοχή των Κυπρίων εθελοντών – «για της Ελλάδας μας τη λευτεριά και την εθνική αποκατάσταση της Κύπρου» – στον Β’
Παγκ. Πόλεμο κατά του ναζισμού και του φασισμού.
– ΚΑΙ ΛΟΓΩ του κατοχυρωθέντος στον Καταστατικό Χάρτη του νεοσύστατου μετά τον Β’ Π.Π. Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης των λαών, εκφράστηκε ξανά και διατυπώθηκε με τη δημοκρατική μέθοδο τού Δημοψηφίσματος τής 15ης Ιαν. 1950.
– ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΗ διεκδικήθηκε, αιματηρώς πλέον, από την 1η Απριλίου 1955, με τον ένοπλο αντιαποικιακό και εθνικοαπελευθερωτικό παλλαϊκό αγώνα της ΕΟΚΑ.
– ΠΡΩΤΗ φορά εγκαταλείφθηκε η Ένωση, με τη στροφή του ηγέτη του ενωτικού αγώνα Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακαρίου το 1958 προς «λύση ανεξαρτησίας». Στροφή που οδήγησε στις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου του 1959 και στην εγκαθίδρυση τού υπό τριπλή επικυριαρχία, Βρετανίας, Τουρκίας, Ελλάδος, «ανεξάρτητου» κυπριακού κράτους τού 1960.
– ΕΠΑΝΗΛΘΕ η πολιτική τής Ένωσης το 1964, μετά την ένοπλη Τουρκανταρσία και εγκαταλείφθηκε για 2η φορά, με την στροφή προς τη «πολιτική του εφικτού» το 1968, μετά που η από 21ης Απρ. 1967 χουντική δικτατορία των Αθηνών απέσυρε από την Κύπρο την ελλαδική Μεραρχία του 1964.
– ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ, η Ένωση – η εγκατάλειψή της αφ’ ενός, η εμμονή σε αυτήν αφ’ ετέρου – τον κύριο παράγοντα τού εθνικού διχασμού που έφθασε στα όρια εμφυλίου πολέμου «μακαριακών» – «γριβικών» με τη δράση της ένοπλης αντι-μακαριακής Εοκαβήτα από το 1971. Διχασμός ο οποίος προσέφερε έδαφος για το χουντικό πραξικόπημα τής 15ης Ιουλίου 1974 και την τουρκική εισβολή τής 20ής Ιουλίου – 16ης Αυγούστου 1974. Γεγονότα που λειτούργησαν έκτοτε ως οι «νεκροθάπται» της Ενώσεως.
Α Υ Τ Ο ΤΟ τελευταίο, τραγικό κι εμφυλιο-πολεμικό στάδιο 1971-1974 τής μακραίωνης ιστορίας τής έκτοτε ενταφιασθείσας Ένωσης, αποτελεί και σήμερα έναν από τους κύριους προσχηματικούς λόγους τής πολιτικής φρενίτιδας, η οποία επιζητεί την ολοκληρωτική αποκήρυξη τής ανέκαθεν από το 1828 έως 1967 ιστορίας τής διεκδίκησης τής Ένωσης.
Α Λ Λ Α ΕΝΑΣ πολύ βαθύτερος, ουσιαστικότερος και όχι πλέον προσχηματικός λόγος είναι ο εξής: Η πολιτική της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις των Τούρκων κατακτητών για «λύση» ΔΔΟ, απαιτεί εξ ορισμού και εκ προοιμίου την εγκατάλειψη, την απολάκτιση, την αποκήρυξη κάθε ιδέας και έννοιας ελευθερίας και δημοκρατίας. Οι Έλληνες Κύπριοι – το 82 μέχρι τούδε τοις εκατόν του νόμιμου πληθυσμού της νήσου – θα πρέπει να «συμβιβαστούν», να «συνεταιρισθούν ισοτίμως, εξ ίσου, επί ίσοις όροις» με τη βούληση τού συγκροτηθέντος από την Τουρκία σε Ψευδοκράτος τουρκοκυπριακού 18%. Και να υποταχθούν στη Διζωνική Ισότιμη Συγκυριαρχία. Άρα, όντως, αποτελεί Πολιτική Σχιζοφρένεια να μνημονεύουν έστω και μερικά λεπτά ετησίως στα… σχολεία τους τις έννοιες τής Ελευθερίας και Δημοκρατίας, που εκφράσθηκαν ιστορικά με το Δημοψήφισμα του 1950 με συνώνυμο την Ένωσιν…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/412460/i-istoria-tis-enosis-amp-i-politiki-sxizofreneia
