Οι Δανεικές Ικανότητες και η εφήμερη αξία του Ακιντζί

Print Friendly, PDF & Email

18 Μάρτιος 2017

Με τον Χρήστο Ιακώβου

Εδώ και 43 χρόνια ακούμε τις πολιτικές ηγεσίες να επαναλαμβάνουν ότι οι δικοινοτικές συνομιλίες είναι μονόδρομος για τη λύση του προβλήματός μας

Εδώ και περίπου δύο χρόνια, η διαδικασία των διαπραγματεύσεων συνεχιζόταν με συγκλίσεις αλλά και με πολύ μεγαλύτερες αποκλίσεις. Όμως, παρά τις μεγάλες διαφωνίες που προέκυπταν, η διαδικασία δεν οδηγήθηκε σε αδιέξοδο, παρά μόνο για μία ήσσονος σημασίας αφορμή. Το τοπίο, όπως διαμορφώνεται, καταδεικνύει και ιδιαιτέρως επιβεβαιώνει αυτά για τα οποία κάποιοι εξ ημών, προ πολλού προειδοποιούσαμε.

Το γεγονός ότι ο κατοχικός ηγέτης ακκίζεται προκειμένου να επανέλθει στις συνομιλίες, επικαλούμενος ως αιτία την ψήφιση από τη Βουλή ενός σχολικού κανονισμού για ειδική αναφορά προς τους μαθητές για το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, αποτελεί κατηγορηματική επιβεβαίωση της εκτίμησης ότι δεν έπαυσε ποτέ, ως κατοχικός ηγέτης, να είναι φερέφωνο της Άγκυρας στις συνομιλίες και διαχειριστής των στρατηγικών της επιδιώξεων στο Κυπριακό. Συνεπώς, απορρίπτεται ο ευσεβοποθισμός ότι, αν προκύψει τώρα σχέδιο, θα είναι «κυπριακής ιδιοκτησίας» (sic) και ακόμη περισσότερο η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που εκπέμπουν τα τερτίπια και τα καμώματα του επικεφαλής του κατοχικού καθεστώτος.

Το όλο θέμα, όπως έχει προκύψει, αποτελεί ένα μοντέλο για το πώς -μετά από μία συμφωνία, όπως τεκταίνεται- θα λειτουργούν οι Τούρκοι, ως συνέταιροι του κράτους. Αν τώρα ένα τέτοιο επουσιώδες θέμα το έχουν αναγάγει σημειολογικώς σε θέμα μείζονος σημασίας, τινάζοντας τη διαδικασία των συνομιλιών στον αέρα, τότε τι θα συμβεί στο μέλλον όταν η Τουρκία θα είναι ήδη συνέταιρος και θα έχει πολιτικό ρόλο στο υπό εκκόλαψη κράτος; Πιστεύω πως θα ήταν αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι η Τουρκία του Ερντογάν θα παύσει να ελέγχει τους Τούρκους της Κύπρου μετά τη λύση.

Εάν αυτή η πρακτική επιβληθεί και μετά την εφαρμογή της λύσης, όπως προδιαγράφεται μέσα από τις συνομιλίες, τότε είναι σίγουρο ότι το κράτος θα παραλύει για ψύλλου πήδημα και για αφορμές που θα αναζητούνται από τους Τούρκους με το μικροσκόπιο προκειμένου να διαπραγματεύονται υπό εκβιασμό και εν τέλει να επιβάλλουν τη θέλησή τους. Αυτό άλλωστε επιδιώκει και η Τουρκία, δηλαδή να έχει μηχανισμούς που θα μπορούν να της ενισχύουν το ρόλο στις πολιτικές αποφάσεις της νέας Κύπρου και μετά τη λύση, ακόμα και με το να κρατά το κράτος στην εντατική, αν τα συμφέροντά της δεν θα εξυπηρετούνται. Αυτό είναι και παραμένει το μοντέλο, το οποίο η Τουρκία έχει επιδιώξει μέσα από τις διαπραγματεύσεις από το 1974 και εντεύθεν.

Εδώ και δύο χρόνια, κάποιοι εντός της ελληνικής πλευράς απολυτοποίησαν στη σκέψη και στην πρακτική τους τον Μουσταφά Ακιντζί, ως τον δήθεν αυτόνομο, ως την εσχάτη ελπίδα, στον οποίο επένδυσαν τους ευσεβοποθισμούς τους για μία «δίκαιη» και «βιώσιμη» λύση. Τα ίδια βεβαίως ακούαμε και για τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ προ μερικών ετών.

Η εσχάτη όμως πλάνη χείρων της πρώτης. Αποδεικνύεται, όπως και οι προηγούμενοι κατοχικοί ηγέτες, ως μία άλλη εκδοχή της έκφρασης της τουρκικής στρατηγικής στοχοθεσίας στο Κυπριακό. Είναι ο Τούρκος πολιτικός, ο οποίος με τη ρητορική του ξεγέλασε πολλούς σε βαθμό που ταύτισαν το επαναπροσεγγιστικό τους όραμα με το δικό του. Και τώρα που έπεσε η μάσκα… τι μέλλει πράξαι; Το σίγουρο είναι ότι το απόλυτο πολιτικό τους ίνδαλμα αποτελεί την τροχοπέδη για την υλοποίηση του οράματος για δική τους «λύση».

Ενώ ο Πρόεδρος Αναστασιάδης τον προστάτευε συστηματικώς τα τελευταία δύο χρόνια, αποφεύγοντας την αποδόμησή του, παρά τις κατά καιρούς προκλήσεις του, επέλεξε να δημιουργήσει μία τεχνητή κρίση για να κάνει ηρωική έξοδο από τις συνομιλίες. Την ώρα της κρίσης που ο ίδιος προκάλεσε, επέλεξε να ταξιδέψει στο Πακιστάν για να προβάλει το ψευδοκράτος του, που θέλει να μας περάσει μέσα από τη λύση της διζωνικής ομοσπονδίας. Όπου και να πάει, στο τέλος ηγέτης ψευδοκράτους θα είναι, γιατί χωρίς τη συναίνεση της ελληνικής πλευράς, νομιμότητα στο διεθνές πεδίο δεν θα αποκτήσει ποτέ. Χωρίς την ελληνική πλευρά, μέλλον στην Ευρώπη δεν θα έχει ούτε αυτός ούτε οι Τούρκοι της Κύπρου. Η εναλλακτική επιλογή που έχουν, είναι να παραμείνουν όμηροι στην Τουρκία. Αμφότερα δεν γίνονται.

Εδώ και 43 χρόνια ακούμε τις πολιτικές ηγεσίες που διαχειρίσθηκαν το εθνικό μας θέμα να επαναλαμβάνουν φορτικώς την τραγική ψευδαίσθηση ότι οι δικοινοτικές συνομιλίες είναι μονόδρομος για τη λύση του προβλήματός μας και να την εκλαμβάνουν ως πανάκεια στην πολιτική τους μυθολογία. Τα 43 χρόνια τακτικής αποτελούν επαρκές πλαίσιο επανεκτίμησης της πεμπτουσίας της στρατηγικής σκέψης και πρακτικής. Στο πλαίσιο των δικοινοτικών συνομιλιών αυτή η θεωρητική διατύπωση αποτυπώνεται στο ερώτημα:

«Τι πετύχαμε στα 43 χρόνια δικοινοτικών συνομιλιών;». Γιατί ποια αποτυχία μπορεί να είναι χειρότερη για μία πολιτική ηγεσία όταν αυτοπαγιδεύθηκε να επιτελεί εσαεί ένα τόσο ανέλπιδο και μάταιο έργο, ως διεκπεραιωτής μίας σεναριακής προσαρμογής σε μια πολιτική, από την οποία δεν παίρνει μαθήματα και να πιστεύει ταυτοχρόνως ότι βρίσκεται στη σωστή τροχιά και ότι κάποια μέρα θα υλοποιήσει τους στόχους της; Συνεπώς γιατί να μην προσπαθεί να μας χειραγωγήσει και ο εγκάθετος της Τουρκίας, Μουσταφά Ακιντζί;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/414250/oi-daneikes-ikanotites-kai-i-efimeri-aksia-tou-akintzi