25 Απρίλιος 2017
Σημερινή
Η Κύπρος δεν κινδυνεύει ούτε από “ρητορικές μίσους”, ούτε από το ΕΛΑΜ, ούτε από ενδεχόμενα νέων πραξικοπημάτων. Ο Άντρος Κυπριανού ας ψάξει αλλού ερείσματα για να συσπειρώσει τους οπαδούς του.
Η Κύπρος κινδυνεύει από “ρητορικές αγάπης” προς τους κατακτητές της (Ερντογάν και Ακιντζί), και από ενδοτικές πολιτικές, οι οποίες τείνουν να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα της βίας και της κατοχής και να καταστήσουν την Τουρκία νόμιμο επικυρίαρχο της Κύπρου. Και πέραν του εθνικού θέματος, και όσον αφορά τη δημοκρατία, η δημοκρατία κινδυνεύει όχι από τον αυστηρό πολιτικό και δημοσιογραφικό λόγο, αλλά από την ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης.
Συνεπώς ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, και όσοι επιδιώκουν να καταστούν ουραγοί του στο κυνήγι μαγισσών, οφείλουν να εγκαταλείψουν τέτοιες παλαιοκομματικές τακτικές, οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν σε νέους διχασμούς και σε φίμωση της ελεύθερης σκέψης, με τραγικά αποτελέσματα, τόσο για το εθνικό θέμα, όσο και για τη δημοκρατία.
Κάποιες μεμονωμένες φωνές περί “προδοτών” και “μειοδοτών” δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για να εφαρμοσθούν νεο-σταλινικές μέθοδοι με σύγχρονη, δήθεν, γαρνιτούρα, για τη φίμωση αντίθετων απόψεων και θέσεων. Το πρόβλημα και ο κίνδυνος για την Κύπρο δεν είναι αυτός.
Ο κίνδυνος προκαλείται από ενδοτικές πολιτικές, από ύπουλες προπαγάνδες που δηλητηριάζουν το μυαλό και τη σκέψη των Ελλήνων Κυπρίων, από ενέργειες που τείνουν να διαγράψουν ή να ντροπιάσουν ιστορικές εξάρσεις του κυπριακού Ελληνισμού και να τον μετατρέψουν σε ένα μπαστάρδικο λαό, χωρίς εθνική ταυτότητα και χωρίς ιστορία. Και λαοί που λησμονούν την ιστορία και την εθνική καταγωγή τους, προώρισται να χαθούν.
Καταστάσεις που ωθούν τον λαό να ξεχάσει πως η Κύπρος είναι ελληνική, που καλούν τον λαό να πιστέψει πως ο κατακτητής του αποτελεί σύγχρονο ηγέτη που θέλει το καλό του θύματός του και πως ο εγκάθετός του στα κατεχόμενα έχει κοινά οράματα με τον κυπριακό Ελληνισμό, όλα αυτά και πολλά άλλα, συνιστούν θανάσιμο κίνδυνο για την Κύπρο και τον κυπριακό Ελληνισμό.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια βιώσαμε, όχι ρητορικές μίσους, αλλά ρητορικές αγάπης προς τον κατακτητή. Τόσες, όσες ουδέποτε βίωσε στην ιστορία του και επί άλλων κυβερνήσεων, ο κυπριακός λαός. Αντί οι ηγέτες του τόπου να κρατούν σε διαρκή επιφυλακή τον λαό, να του υπενθυμίζουν την πλήρη τουρκοποίηση των κυπριακών εδαφών, τη σύληση των ιερών μνημείων του και την καταστροφή της πολιτιστικής του κληρονομιάς, τους Γκρίζους Λύκους των κατεχομένων και τη μεταφορά της Ερντογανικής δικτατορίας στην κατεχόμενη Κύπρο, τι πράττουν;
Εγκωμιάζουν αυτούς που τουρκοποιούν την πατρίδα τους, αυτούς που εκπροσωπούν το ψευδοκράτος, εναγκαλίζονται τα τουρκοκυπριακά κόμματα και αφορίζουν και εκτρέπονται σε πολεμικές ρητορικές εναντίον ελληνοκυπριακών πολιτικών παρατάξεων.
Οι μεγάλοι κίνδυνοι εδώ ελλοχεύουν. Από ενδοτικές πολιτικές, από αφορισμούς ότι μία μεγάλη μερίδα λαού επιθυμεί τη διχοτόμηση, από ενέργειες αφελληνισμού, από διχαστικές φωνές, από φωνές λατρείας προς τον κατακτητή και τον εγκάθετό του.
Αυτός ο τόπος χρειάζεται περισσότερη δημοκρατία, μεγαλύτερη ενότητα σε στόχους και στρατηγικές, αγωνιστικό φρόνημα και ανένδοτο αγώνα κατά της κατοχής. Και κάποιοι ηγέτες αγωνίζονται να συρρικνώσουν τη δημοκρατία, να διχάσουν τον Ελληνισμό, να εμβολιάσουν με λατρεία προς τον κατακτητή, να διαγράψουν την ιστορία του κυπριακού Ελληνισμού και να τον συμφιλιώσουν με την κατοχή.
Αν το επιτύχουν, η δημοκρατία συρρικνώνεται και ο κυπριακός Ελληνισμός χάνεται…
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/424698/kindynosthanatos-apo-ritorikes-agapis-pros-tous-kataktites#sthash.bdhII7wR.dpuf
