15.07 2017
του Κωστάκη Αντωνίου
Είχαμε απόλυτη άποψη, ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν προετοιμάζεται καθόλου, όταν πηγαίνει σε κρίσιμες για το εθνικό θέμα συνομιλίες. Δεν έχει στρατηγική. Αυτοσχεδιάζει. Αποφασίζει χωρίς να μελετά χωρίς να προβληματίζεται από τις επιπτώσεις των κινήσεων του και πολύ περισσότερο χωρίς να προβληματίζεται για την επόμενη κίνηση του εχθρού. Προχωρεί βιαστικά, με πρόθεση πάντοτε να επιδείξει καλό και υπάκουο πρόσωπο. Κάνει κίνηση προσδοκώντας να εξουδετερώσει το πιόνι του αντιπάλου, και στο τέλος ο αντίπαλος του παίρνει και τη “βασίλισσα”.
Δεν είναι τυχαίο, ότι μετέβη στο δείπνο της 1ης Δεκεμβρίου, χωρίς καμία προετοιμασία και απεδέχθη να μεταβεί, όχι σε πολυμερή διεθνή διάσκεψη, αλλά σε πενταμερή. Χωρίς την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Δεν είναι τυχαίο ότι η εθνική υπόθεση εξήλθε λαβωμένη και από τα τρία Μον Πελεράν και από τη Γενεύη και από τη Νέα Υόρκη και κρίσιμα τραυματισμένη από το Κρανς Μοντάνα.
Δεν είναι τυχαίο που ο Ακιντζί του ενεχείρισε χάρτη στο εδαφικό χωρίς την επιστροφή της Μόρφου και άλλων σημαντικών ελληνικών περιοχών, αλλά αυτός πανηγύριζε επειδή ¨για πρώτη φορά η τουρκική πλευρά επέδωσε χάρτη για το εδαφικό”. Σημασία είχε η κατάθεση χάρτη, ή το περιεχόμενο του χάρτη;
Δεν είναι τυχαίο ότι μετέβη στη Γενεύη, και ενώ άκουσε τον Τσαβούσογλου να δηλώνει κατηγορηματικά ότι η Τουρκία δεν αποδέχεται κατάργηση των εγγυήσεων και αποχώρηση των στρατευμάτων της, επέστρεψε και πανηγύριζε πως “για πρώτη φορά η Τουρκία αποδέχθηκε συζήτηση κατάργησης των εγγυήσεων και αποχώρησης των στρατευμάτων της”.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην τριμερή συνάντηση της Νέας Υόρκης αποδέχθηκε να ξαναπάει σε πενταμερή στο Κρανς Μοντάνα, χωρίς να έχει στο χέρι καμία ένδειξη διαφοροποίησης της τουρκικής στάσης. Δεν είναι τυχαίο, ότι ενώ άκουσε τον Τσαβούσογλου να δηλώνει πως η Τουρκία θέλει τα επεμβατικά δικαιώματα για να μπορεί να τα χρησιμοποιήσει σε δεδομένη στιγμή, ήλθε και “αντάμειψε” την Τουρκία με τις γνωστές παραχωρήσεις αποδοχής της εκ περιτροπής προεδρίας και άλλων.
Τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν είναι τυχαίο. Είναι αποτέλεσμα ανυπαρξίας προετοιμασίας και εμμονής σε φιλοσοφίες που χρεοκόπησαν.
Παρ όλα αυτά, και άλλα που βαρύνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι άδικο και επιζήμιο να βάλλεται επειδή σωστά επέμεινε στην κατάργηση των επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας και την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων. Τουλάχιστον η επιμονή του σε αυτά, είναι ορθή. Ο Νίκος Αναστασιάδης μπορεί να επικρίνεται για τις παραχωρήσεις που έκαμε και όχι να βάλλεται ότι δεν έδωσε και άλλα.
Το ΑΚΕΛ προσπαθεί απεγνωσμένα να απαλλαγεί του στίγματος της συμπόρευσης με τον Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ, καταλογίζοντας ευθύνες στον Πρόεδρο, ακόμη και όταν πράττει σωστά και δεν προχωρεί σε ακόμη ενδοτικότερες παραχωρήσεις. Ο Αντρος Κυπριανού επαίρεται ότι αυτός υποχρέωσε τον Αναστασιάδη να κάμει τις γνωστές παραχωρήσεις στο Κρανς Μοντάνα. Αλλά για αυτή την “ώθηση” του Προέδρου από το ΑΚΕΛ να δώσει περισσότερα, ο Άντρος Κυπριανού πρέπει να αιτιάται εαυτόν για την ολέθρια εισήγηση του και την πίεση που άσκησε στον Πρόεδρο. Αγνοεί τη μεγάλη αλήθεια πως όσα περισσότερα προσφέρεις στον Τούρκο, τόσο περισσότερα απαιτεί να δώσεις.
Το ΑΚΕΛ αντί να ωθεί τον Πρόεδρο σε μεγαλύτερες παραχωρήσεις, όφειλε να τον ανακόπτει κάθε φορά που δείχνει πρόθυμος και έτοιμος να δώσει. Ιδιαίτερα όταν δίδει χωρίς να πάρει.
Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η θέση που διατυπώνει σε ανακοίνωση του ο Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας(ΟΠΕΚ). Στηρίζει ουσιαστικά την τουρκική θέση ότι “μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατός” δεν προσφέρονται για διαπραγμάτευση. “Μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατός” οδηγεί σε μηδέν λύση”, αναφέρει.
Αντιλέγουμε: Υποχώρηση από τη θέση “μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατός”, οδηγεί σε μόνιμο επικυριαρχικό ρόλο της Τουρκίας και νομιμοποίηση των επεκτατικών ενεργειών της με ελληνική υπογραφή. Δεν υπάρχει μέση λύση σε αυτό. Ούτε υπάρχουν λιγότερες εγγυήσεις και λιγότερος στρατός. Ακόμη και ένας Τούρκος στρατιώτης να παραμείνει, ακόμη και αν οι εγγυήσεις περιοριστούν μόνο στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, αυτό σημαίνει νομιμοποίηση της παρουσίας της Τουρκίας εδώ, σημαίνει άμεσο κίνδυνο για τον κυπριακό ελληνισμό, σημαίνει προσφορά δικαιωμάτων στην Τουρκία να επεμβαίνει όποτε θέλει, να διαλύει τη λύση και να επιχειρεί Τρίτο Αττίλα.
Ο ΟΠΕΚ να μας πει καθαρά τι εισηγείται: Συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων και παραμονή του τουρκικού στρατού, με ελληνική υπογραφή; Αν το δέχεται, ας το πει καθαρά…
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/blog/antoniouc/2017/07/2178/epikrinoun-ton-anastasiadi-epeidi-den-edose-perissotera
