25 Μάρτιος 2018, 18:00
Του Πόλυ Κυριάκου
Πρώτα απ’ όλα, συγχαρητήρια για τη διάκρισή σου. Το να βρεθείς με το βραβείο της καλύτερης δασκάλας/του καλύτερου δασκάλου στον κόσμο είναι άκρως συγκινητικό. Δεν είναι δα και λίγο πράμα να αναγνωρίζεται ένας άνθρωπος για τις προσπάθειές του. Θαρρώ όμως ότι δεν πρόκειται για απλές προσπάθειες εκ μέρους σου. Είμαι βέβαιος ότι είναι κάτι που φτάνει στα επίπεδα της υπέρβασης.
Ξέρεις, κυρία Ζαφειράκου, σ’ αυτήν τη ζωή, μέσα από τις δυσκολίες συχνά ξεχνάμε να σκεφτούμε την περίπτωση της επιπρόσθετης προσπάθειας. Την υπέρβαση, λιγουλάκι δύσκολο να την πιάσουμε… Πολλοί από εμάς παιδευόμαστε να επιβιώσουμε, να φέρουμε εις πέρας τα καθημερινά μας. Κυρία Ζαφειράκου, εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Κι εκεί που ζεις, στο Λονδίνο, σίγουρα θα είναι δύσκολα, δεν αμφιβάλλω. Όμως, εδώ, στην Κύπρο και στην Ελλάδα τα πράγματα αγρίεψαν. Τα παιδιά μας δεν έζησαν ούτε πόλεμο, ούτε πείνα.
Αυτά τα βιώσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Οπότε, τα παιδιά μας δεν θέλουμε να τα ζορίζουμε. Τους δώσαμε όσα έχουμε κι όσα δεν έχουμε. Λογικό! Λοιπόν, σε μια τέτοια κοινωνία όπως η δικιά μας, ειλικρινά, ποιος ο λόγος να κάνουμε το έξτρα βήμα; Κι αν έχουμε κι εμείς μετανάστες στα σχολεία μας, τι έγινε; Θα περάσει ο καιρός και κάποια στιγμή θα ενταχθούν και τα παιδιά των μεταναστών στο σύστημά μας, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, δεν είναι;
Κυρία Ζαφειράκου, για να ξεχωρίσει ένας επαγγελματίας, όπως, για παράδειγμα, ένας δάσκαλος, θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός ο οποίος να σημειώνει και να επιβραβεύει την “επιπλέον” προσπάθεια. Πρέπει κάποιος μηχανισμός να παρακολουθεί. Στη δική μας την πατρίδα, αν έστω κι ένας δάσκαλος εργαστεί λίγο ή πολύ ή πάρα πολύ, δεν κάνει και τόσο μεγάλη διαφορά. Το πολύ – πολύ να ακούσεις ένα μπράβο, εάν ο επικεφαλής σου έχει ευαισθησία. Βράβευση δεν υπάρχει. Επιβράβευση δεν υπάρχει.
Οπότε, γιατί να κουραζόμαστε άδικα; Μέσα από αυτά τα λόγια, ίσως διακρίνεται λίγος σαρκασμός. Όμως, κυρία Ζαφειράκου, για να μάθουμε τι πάει να πει υπέρβαση, πρέπει ίσως να μάθουμε να νοιαζόμαστε για τους άλλους περισσότερο απ’ όσο νοιαζόμαστε τον εαυτό μας, δεν είναι; Σίγουρα, ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Εσύ, όμως, πώς τα κατάφερες και έφερες την άνοιξη σε μια τόσο κακόφημη γειτονιά του Λονδίνου;
Όταν έρθεις στην Κύπρο για διακοπές, πολύ θα θέλαμε να κάτσουμε σε ένα τραπέζι να μιλήσουμε. Να σε δούμε στα μάτια, να μάθουμε από σένα τι ζει μέσα στην ψυχή σου. Πόσο μεγάλη ανάγκη έχεις να απλώνεις τα χέρια σου και ν’ αγκαλιάζεις τα παιδιά όλου του κόσμου. Τι είναι αυτό που κουβαλάς, με τι αγάπη και ανιδιοτέλεια οργώνεις το σχολείο και τις γειτονιές έξω από το σχολείο, αναζητείς γονείς και μαθητές, για να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί σου;
Πολύ σε ζηλεύουμε, κυρία Ζαφειράκου. Δώσε μας τη συνταγή σου, σε παρακαλούμε θερμά. Με ποιον τρόπο θεριεύει η αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους; Υπάρχει, αλήθεια, μια τέτοια περίπτωση ανθρώπου όπως είσαι εσύ;
Σε ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας, λοιπόν. Σ’ ευχαριστούμε για ένα και μοναδικό πράγμα: Που μας έδωσες την ευκαιρία να σκεφτούμε ότι στη ζωή μπορούμε να ελπίζουμε σε θαύματα. Και κυρίως να ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, κυρία Ζαφειράκου. Έστω και ένα και μοναδικό άτομο, όταν αγαπάει, μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Σε ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτά που έκανες για τα νέα παιδιά, αλλά και γι’ αυτά που θα κάνεις ακόμα!
Υστερόγραφο: Για μένα, η επιβράβευσή σου δεν μοιάζει ένα εκατομμύριο δολάρια. Η επιβράβευση σου μοιάζει με ένα εκατομμύριο “εύγε”. Και σου αξίζουν!
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/496744/akou-kyria-zafeirakou
