14.3.2018
του Άριστου Μιχαηλίδη
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις με στόχο να καταλήξουμε σε λύση, τότε θα ξυπνήσουμε κάποια μέρα μπροστά σε νέα τετελεσμένα. Άκουγα να το λέει για πολλοστή φορά χτες ο Άντρος Κυπριανού και για πολλοστή φορά είχα την ίδια απορία. Τι εννοεί ότι πρέπει να κάνουμε; Και μαζί του, φυσικά, όσοι επαναλαμβάνουν την ίδια συμβουλή, την ίδια κραυγή αγωνίας, χωρίς να έχουν περάσει από τη βάσανο ενός απολογισμού πεπραγμένων. Για να διαπιστώσουμε αν τα τετελεσμένα που έχουμε ήδη μπροστά μας είναι επειδή ξυπνήσαμε χωρίς διαπραγματεύσεις.
Ποια είναι τα τετελεσμένα; Το ότι το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων μετά από το Κραν Μοντάνα έδωσε την ευκαιρία στην τουρκική πλευρά να αρνηθεί τις παραμέτρους των Ηνωμένων Εθνών και να αναζητεί απροκάλυπτα πια διευθέτηση δυο κρατών. Το ότι αυτό ακριβώς το πλαίσιο της πρόσφερε την ευκαιρία να απορρίπτει οποιονδήποτε διάλογο εκτός αν προηγηθεί συμφωνία συνδιαχείρισης του φυσικού αερίου και της ΑΟΖ από τα δύο υποτιθέμενα κρατίδια της Κύπρου. Ένα ελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακού ίσου καθεστώτος, όπως προνοούσε η συμφωνία Χριστόφια του Μαϊου 2008.
Το ότι το αδιέξοδο πρόσθεσε περισσότερα επιχειρήματα στον βασικό στόχο της που ήταν η αναβάθμιση του κατοχικού καθεστώτος και η αποδοχή του ως μια μόνιμη πραγματικότητα, που εκκρεμεί η νομιμοποίηση του και τίποτε άλλο. Το ότι η Τουρκία εκμεταλλευομένη το αδιέξοδο ενεργεί αδιάκοπα για την τελειωτική τουρκοποίηση της Κύπρου. Κυρίως, όμως, ενεργεί για την αμφισβήτηση της νομιμότητας των ενεργειών της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ, επικαλούμενη την προστασία των Τουρκοκυπρίων, που υποτίθεται βλάπτονται από τη μη λύση. Αυτά βοηθήθηκαν από το αδιέξοδο.
Αλλά, και πριν από αυτό, την ώρα των διαπραγματεύσεων, δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό οι τουρκικές ενέργειες για δημιουργία τετελεσμένων στο έδαφος και στη θάλασσα. Την τουρκική πολιτική των τετελεσμένων, δεν την εμπόδισαν ποτέ οι διαπραγματεύσεις. Αντίθετα, είναι τις διαπραγματεύσεις που αξιοποίησε για να προωθήσει τους σχεδιασμούς της, πότε πιάνοντας στον ύπνο τους ηγέτες μας και πότε χρησιμοποιώντας την καλή τους θέληση για να κερδίσει διαπραγματευτικά κεκτημένα.
Επομένως, αν πρέπει να ξυπνήσουμε κάποια μέρα είναι για να διαπιστώσουμε πού μας οδήγησε η πολιτική μας και αν αντιληφθούμε τι συμβαίνει να προσπαθήσουμε (έστω, να προσπαθήσουμε) να την αλλάξουμε. Διότι, με τα μηνύματα και τις αξιώσεις Τούρκων και Τουρκοκυπρίων αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά στην προοπτική ενός νέου γύρου διαπραγματεύσεων, που με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξει ξανά σε αδιέξοδο. Πρέπει να σκεφτούμε, λοιπόν, χωρίς τις αγωνιώδεις και ανώφελες κραυγές και κινδυνολογίες (για να συνειδητοποιήσουμε αυτά που θέλει ο κ. Κυπριανού και άλλοι να συνειδητοποιήσουμε) τι θα συμβεί στο επόμενο αδιέξοδο.
Δεν θα ξυπνήσουμε μπροστά σε νέα τετελεσμένα, θα ξυπνήσουμε μπροστά στο τελικό κτύπημα μιας διευθέτησης απόλυτα τουρκικών προδιαγραφών. Όπως θα το έχουν προετοιμάσει οι Τούρκοι, που ήδη εργάζονται για να μας οδηγήσουν σε αυτό το αδιέξοδο, φορτώνοντας μάλιστα, την ευθύνη του στην ελληνοκυπριακή πλευρά για να διασφαλίσουν και διεθνή υποστήριξη στο επόμενο βήμα τους. Το πέτυχαν ήδη στο Κραν Μοντάνα, όπου παρά την αρνητική στάση Τσαβούσογλου και Ακιντζί, που μπροστά στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ αρνούνταν να συζητήσουν καν ημερομηνία αποχώρησης κατοχικών στρατευμάτων (αυτό είναι ένα όνειρο, έλεγε ο Τσαβούσογλου, ο φίλος του κ. Κυπριανού – ο ίδιος το έλεγε – που πήγε να τον δει και στην Τουρκία για να αναγνωρίσει τις προθέσεις του από πρώτο χέρι, αλλά ακόμα τις ψάχνει) τελικά ο ΓΓ, όπως και η ΕΕ, κατέγραψαν ως θετική τη στάση της Τουρκίας.
Αν, λοιπόν, δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε κάποια μέρα μπροστά στην οριστική παράδοση της πατρίδας μας στην Τουρκία και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο, οφείλουμε να προετοιμάσουμε τις επόμενες συνομιλίες, κι όχι να διακηρύσσουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς προϋποθέσεις ενώ όλα τα δεδομένα να συνηγορούν στο ότι είτε θα αποδεχθούμε τις τουρκικές αξιώσεις, είτε θα καταλήξουμε στο οριστικό αδιέξοδο. Διότι, είναι και τα δύο ενδεχόμενα καταστροφικά.
Υ.Γ. Πάντως, ο Ακιντζί το δήλωσε: «Θέλω να του εξηγήσω (του Προέδρου) για άλλη μια φορά το όραμα μου.» Του το εξήγησε φαίνεται και πριν αλλά δεν το κατάλαβε. Νόμιζε ότι ήταν κοινό.