Του Σενέρ Λεβέντ
Έγραψε και μοιράστηκε το εξής ο αγαπητός μου φίλος Ντερμάν Σαράτσογλου: «Δεν μπόρεσα ποτέ να αγαπήσω τον Ιούλιο στην Κύπρο από τότε που είδα ένα ημιφορτηγό γεμάτο νεκρούς να περνά από μπροστά μου κάτω από τα τείχη της Λευκωσίας, όταν ήμουν 14 χρόνων». Ένα ημιφορτηγό γεμάτο νεκρούς. Και σίγουρα ματωμένους.
Ξεχνιέται; Αυτό είδε στη Λευκωσία τον Ιούλιο του 1974 ένα παιδί ηλικίας 14 χρόνων! Χαράχτηκαν στη μνήμη μας αξέχαστες φωτογραφίες. Τρεις στρατιώτες που γονάτισαν με τα χέρια δεμένα πίσω από το κεφάλι. Στα πρόσωπά τους αγωνία, φόβος και ανησυχία. Αυτή είναι η τελευταία τους φωτογραφία; Δεν υπάρχουν φωτογραφίες για μετά! Ούτε για την Τόχνη υπάρχουν φωτογραφίες! 84 άτομα τοποθετήθηκαν στη σειρά σε εκείνο τον λόφο. Και οι κάννες. Και η τελευταία πνοή της ζωής. Ματωμένη Μάραθα. Ματωμένο Παλαίκυθρο. Ματωμένη Κερύνεια! Πόσο αίμα χύθηκε σε αυτό τον τόπο. Πώς κοιτάζανε τις κάννες απέναντί τους εκείνοι που εκτελέστηκαν. Πώς κοιτάζανε στα μάτια τους απέναντί τους εκείνοι που τράβηξαν τη σκανδάλη. Ένα παιδί στη Βοσνία ρώτησε το εξής τη μητέρα του την ώρα που θα τους εκτελούσαν μαζί: «Τα παιδιά σκοτώνονται με μικρή σφαίρα μητέρα, έτσι δεν είναι;».
Πέρασε ένα ημιφορτηγό γεμάτο ματωμένους νεκρούς μπροστά από τα τείχη της Λευκωσίας. Και το είδε ένα παιδί 14 χρόνων. Ξεχνιέται κάτι τέτοιο; Εγώ είδα έναν ματωμένο νεκρό στην άσφαλτο όταν ήμουν δέκα χρόνων. Το ποδήλατό του είχε πεταχτεί στο πλάι. Λίγη απόσταση πριν από το σπίτι του. Δεν κατάφερε να φτάσει. Ύστερα είδα άλλον ένα ματωμένο νεκρό. Σε ένα πρατήριο βενζίνης απέναντι από το πάρκο. Και αυτά συμπεριλήφθηκαν στις παιδικές μου αναμνήσεις. Ύστερα είδα τις ματωμένες φωτογραφίες των Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουρκάν στην πρώτη σελίδα της ελληνόφωνης εφημερίδας «Μάχη». Ο Αϊχάν στο κρεβάτι του. Ο Γκιουρκάν στο αυτοκίνητό του. Ξεχνιούνται;
Τώρα ζούμε σε αυτό το νησί, που κάθε σπιθαμή του εδάφους του είναι ματωμένη, σαν να μην έχουν συμβεί καθόλου αυτά. Σαν να μην εκτελέστηκαν εδώ οι εκτελεσθέντες, σαν να μην βιάστηκαν οι γυναίκες και τα κορίτσια που έπεσαν θύματα βιασμού. Ούτε και αφτιά των σκοτωμένων κόπηκαν εδώ. Δεν θάφτηκαν με μπουλντόζες. Δεν ρίχτηκαν σε πηγάδια. Και σαν να μην γυρίζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας εκείνοι που τα έκαναν αυτά. Όμως, ένας άνδρας ογδοντάρης βγαίνει απέναντί μας και μας λέει: «Εγώ σκότωσα. Να σκοτώνω ήταν η τέχνη μου». Καυχιέται! Και βολεύει όλους να μην τα ακούνε αυτά. Όλοι συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μην έχει λεχθεί τίποτα το ασυνήθιστο. Μιλούν για τις αυξήσεις. Μιλούν για το συνάλλαγμα. Μιλούν για τις εγγυήσεις της Τουρκίας. Αλλά δεν μιλούν για τις παραδοχές στις οποίες προέβη ένας δολοφόνος.
Το μέρος αυτό είναι ένας τόπος στον οποίο οι δολοφόνοι ομολογούν άνετα τα εγκλήματά τους και καυχιούνται. Αυτό το είχα δει και σε ένα ντοκιμαντέρ για την Ινδονησία. Οι άνθρωποι περιέγραφαν πολύ άνετα πώς έπνιξαν ανθρώπους, πώς έριξαν τα θύματά τους στα ποτάμια. Δεν είχαν μετανιώσει καθόλου για τις πράξεις τους. «Γιατί να μετανιώσω; Ήταν κομουνιστές και εχθροί μας», έλεγαν.
Ιούλιος. Παλιοϊούλιος. Δολοφονήθηκε ο Κουτλού Ανταλί. Διανοούμενοι στο Σίβας κάηκαν τον Ιούλιο στο Ξενοδοχείο Μαντιμάκ. Συνελήφθην εγώ τον Ιούλιο. Έγινε το φασιστικό πραξικόπημα τον Ιούλιο. Έγινε η εισβολή και η κατοχή τον Ιούλιο. Και εσύ αδελφέ ετοιμάζεσαι ακόμα να γιορτάσεις στις 20 Ιουλίου. Με τα πολεμικά σου αεροπλάνα. Με τα πολεμικά σου πλοία. Και τα τανκς σου. Γιορτή σε αυτό τον τόπο που λερώθηκε με αίμα κάθε σπιθαμή εδάφους του. Θα πας και θα φυλάξεις σκοπιά την αυγή στην ακτή σάμπως και θα ξανάρθουν εκείνα τα πολεμικά πλοία. Όχι. Δεν βάζουμε μυαλό εμείς. Και δεν θα βάλουμε.
Ήρθαν έναν σωρό προσκλήσεις στην εφημερίδα μας. Από την ‘’προεδρία’’. Μάλιστα και σε κάποιους αρθρογράφους μας που δεν γράφουν πλέον στην εφημερίδα μας. Ελκυστικές προσκλήσεις. Μερικές από αυτές ήταν και με το χέρι και ταχυδρομικώς! Δηλαδή διπλές προσκλήσεις. Γράφουν το εξής: «Ο ‘’Πρόεδρος’’ της Δημοκρατίας Μουσταφά Ακιντζί και η σύζυγός του Μεράλ σας παρακαλούν να τους τιμήσετε με την παρουσία σας στη δεξίωση που θα παραθέσουν στο Προεδρικό Μέγαρο την Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018 στις 20.00 η ώρα με την ευκαιρία της 44ης επετείου της 20ής Ιουλίου, Εορτής της Ειρήνης και της Ελευθερίας». Γιορτή Ειρήνης και Ελευθερίας! Απόδοση τιμής! Τι κίβδηλες λέξεις είναι αυτές. Μήπως είναι απόδοση τιμής αυτή; Ή μήπως είναι έλλειψη σεβασμού στη μνήμη όσων δολοφονήθηκαν πριν 44 χρόνια, των εκατοντάδων νεκρών μας των οποίων δεν μπορέσαμε να βρούμε τα λείψανα ακόμα και των γυναικών που έπεσαν θύματα βιασμού;
ΠΗΓΗ: Αφρίκα, Πολίτης https://www.apopseis.com/apodosi-timis-i-asevia-ioulios-palioioulios/
