6/1/2019
του Μάριου Ευρυβιάδη
Στη Συρία ο πόλεμος οδεύει προς το τέλος του. Ας ελπίσουμε πως με την έλευση του 2019 το γεγονός αυτό θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους των επιδρομικών πολέμων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, τελευταία έκφανση των οποίων είναι ο πόλεμος στην Υεμένη που έχει λάβει, πλέον, και μορφή γενοκτονικού λιμού.
Τα καλά μαντάτα στη Συρία δεν έχουν να κάνουν με την πρόσφατη απόφαση του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να διατάξει την αποχώρηση των Αμερικανών από τη Συρία, αμέσως, και η οποία τελικά θα υλοποιηθεί σε μερικούς μήνες, όχι όμως “αμέσως”. Έχουν να κάνουν με το γεγονός πως ο ανίερος πολεμοκάπηλος συνασπισμός της Νατοϊκής Δύσης, των ανελεύθερων κλεπτοκρατικών σουννιτικών καθεστώτων της περιοχής –Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ- και των αποκεφαλιστών του Ισλαμικού Κράτους, απέτυχαν να ανατρέψουν το κοσμικό καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ της Συρίας.
Οι αριθμοί για το 2018 τεκμηριώνουν αυτή τη θέση. Στο έτος που πέρασε καταγράφηκαν οι λιγότεροι βίαιοι θάνατοι από την έναρξη του πολέμου το 2011. Υπήρξαν γύρω στους 20 χιλιάδες νεκροί από τους οποίους περίπου 6500 ήταν άμαχοι. (Συγκριτικά στο Αφγανιστάν, για παράδειγμα, καταγράφτηκαν 40 χιλιάδες, ενώ στο Ιράκ 7 χιλιάδες.) Το 2017 υπήρξαν περίπου 34 χιλιάδες νεκροί, από τους οποίους οι 10 χιλιάδες ήταν άμαχοι. Το καθεστώς Άσαντ ελέγχει πάνω από το 60% της εδαφικής επικράτειας, αλλά αυτό είναι κάπως παραπλανητικό. Η Δαμασκός ουδέποτε έχασε τον έλεγχο της πλειοψηφίας που ζει σε αστικά κέντρα και όχι σε συνοριακές περιοχές και ερήμους.
Ενισχυτικές και πιο σημαντικές είναι και άλλες εξελίξεις. Για πρώτη φορά το 2018 το καθεστώς επέστρεψε την αποστράτευση πολιτών που υπηρετούσαν τη θητεία τους από το 2010-2013. Ο στρατός της Συρίας ανέρχεται στις 300 χιλιάδες. Το 2014, που ήταν και η χειρότερη χρονιά, ο στρατός είχε σχεδόν αποδεκατιστεί. Οι απώλειες ήταν περίπου 50%.
Το 2014 το καθεστώς βρίσκονταν στα πρόθυρα της καταρρεύσης με την προαναφερθείσα ανίερη συμμαχία να βυσσοδομεί εναντίον του. Η όλη επιχείρηση ανατροπής επικουρείτο από μια αισχρή και ανελέητη προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα δυτικά κέντρα εξουσίας. Τότε η μόνη υλική στήριξη του καθεστώτος ήταν από την Τεχεράνη, στη βάση υφιστάμενης διμερούς διακρατικής συνθήκης. Η αντίστροφη μέτρηση για την ήττα των δυνάμεων των σαλαφιστών άρχισε, βέβαια, με τη στρατιωτική επέμβαση της Μόσχας το 2015, που έγινε και αυτή στη βάση υφιστάμενης συνθήκης.
Σε πολιτικό επίπεδο, ο Αραβικός Σύνδεσμος, από τον οποίο η Δαμασκός εξεδιώχθη το 2011, πήρε πρωτοβουλία για την επανένταξη της Συρίας, ενώ ένα-ένα τα αραβικά κράτη αποκαθιστούν διπλωματικές σχέσεις με τη Δαμασκό. Αυτό συμβαίνει ήδη με το Σουδάν, την Ιορδανία, το Ιράκ και τα Αραβικά Εμιράτα. Οσονούπω ακολουθούν η Τυνησία, η Αλγερία και η Αίγυπτος. Είναι όμως και η Σαουδική Αραβία –ο μεγαλύτερος χρηματοδότης και εξοπλιστής των τζιχαντιστών– που θα βάλει τα σκέλια στη ουρά και θα οδεύσει προς Δαμασκό.
Η Ριάντ βρίσκεται υπό μεγάλη διεθνή πίεση λόγω του επιδρομικού της πολέμου στην Υεμένη, των πιέσεων από την Τουρκία –που χρησιμοποιεί την υπόθεση Κασόγκι για να εκθρονίσει τη Ριάντ από την “πνευματική” ηγεσία του Ισλά– αλλά και από το γεωπολιτικό εκτόπισμα του μη αραβικού και σιιτικού Ιράν, το οποίο πραγματικά φοβάται. Με δεδομένη την καταστροφικότητα του πολέμου, η Σαουδική Αραβία διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι όλων. Παρά τα οικονομικά της προβλήματα μπορεί να γίνει μπροστάρης στην οικονομική ανασυγκρότηση της Συρίας. Και είναι ένα χαρτί, ίσως το μόνο που έχει, και που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει για να περιορίσει την επιρροή στη Συρία των εχθρών της σε Τεχεράνη και Άγκυρα.
Ως τελευταίος πολεμοκάπηλος του πολέμου στη Συρία παραμένει, βέβαια, η ισλαμιστική Τουρκία, που λειτούργησε ως αρωγός και “λεωφόρος των τζιχαντιστών” από τη Νατοϊκή Ευρώπη προς τη Συρία μέχρι πρόσφατα. Η Άγκυρα συνεχίζει να χρηματοδοτεί, να στρατολογεί και να χρησιμοποιεί, ως πληρεξούσιους, ένα συρφετό τζιχαντιστών για να κατέχει εδάφη της Συρίας με το πρόσχημα της καταπολέμησης της “τρομοκρατίας”, δηλ. των Κούρδων.
Η χώρα έχει κυριευθεί πλέον από ένα άκρατο συνδυασμό τουρκο-ισλαμισμού και φασισμού. Ο Ερντογάν και το σινάφι του πιστεύουν πως είναι ο ομφαλός της γης και πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτούς. Δημόσια ο Ταγίπ αυτοσυγχαίρεται πως έδιωξε τους Αμερικανούς από τη Συρία, κάτι που ο Τραμπ αποφάσισε με βασικό κίνητρο τη φιλοδοξία του για δεύτερη προεδρική θητεία.
Οι Τούρκοι χάνουν το ατού να εκβιάζουν
Στη πραγματικότητα οι Τούρκοι δεν επιθυμούν την αποχώρηση των Αμερικανών από την περιοχή, παρά τους σοβινιστικούς τους αλαλαγμούς, διότι θα χάσουν:
α) την ικανότητα να τους εκβιάζουν και
β) δεν θα έχουν αντισταθισμικά ερείσματα έναντι της Μόσχας.
Η επικράτηση του Άσαντ σημαίνει στην πράξη τη σταδιακή επικράτηση της ειρήνης στη Συρία. Σημαίνει τη συμφιλίωση με τους Κούρδους της Συρίας. Και η επιστροφή της Συρίας στο αραβικό και διεθνές σύστημα θα περιορίσει δραματικά τις τουρκικές επιλογές.
Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί πως στα οκτώ χρόνια του πολέμου δεν υπήρξε οργανωμένη μετωπική σύγκρουση τουρκικών και συριακών δυνάμεων. Η Δαμασκός δεν είχε επιλογή έναντι των τουρκικών επιδρομών και κατακτήσεων. Όχι πλέον. Και η Ρωσία δεν μπορεί να λειτουργήσει ως Πόντιος Πιλάτος μεταξύ Δαμασκού και Άγκυρας. Έχει συμβατικές υποχρεώσεις έναντι της Συρίας που δεν έχει έναντι της Τουρκίας. Αυτό σημαίνει τερματισμό της τουρκικής επιδρομικότητας κατά της Συρίας. Και αντίστροφη μέτρηση για τον τερματισμό των τουρκικών κατακτήσεων.
ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΟΙ ΓΑΒΓΙΖΟΥΝ
Μισό εκατομμύριο νεκροί, εκατομμύρια πρόσφυγες και δις σε καταστροφές είναι το τίμημα του 8ετους επιδρομικού πολέμου στη Συρία. Έχουμε όμως την αρχή του τέλους του πολέμου αυτού. Οι πολεμοκάπηλοι στην Τουρκία και άλλου θα συνεχίζουν να γαβγίζουν. Όμως το καραβάνι της ειρήνης στην περιοχή δεν μπορούν να το σταματήσουν. Θα φθάσει και στην Υεμένη. Και στην περιοχή μας. Επιδρομικοί πόλεμοι και κατακτήσεις δεν έχουν λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα.
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/635449/to-karabani-tis-eirinis-prochorei
