29/1/2019
του Γιώργου Καλλινίκου
Την έκραξαν πολλοί την Ελένη Σταύρου. Την βουλευτή του ΔΗΣΥ, που τόλμησε στο μνημόσυνο του Γρίβα να μιλήσει για «Ένωση» και για «Κύπρο ελληνική». Το πρώτο σύνθημα έχει προ πολλού ταφεί στον βαθύτερο τάφο της σύγχρονης Ιστορίας του νησιού. Δεν είναι μόνο το ότι η τουρκική εισβολή κατέστησε ανέφικτη την εφαρμογή του. Είναι και ότι οι γενιές που ακολούθησαν τον επικό αγώνα της ΕΟΚΑ έπρεπε να το εξαφανίσουν. Για να μην ντρέπονται. Πώς θα αντίκριζαν τους ήρωες στα μάτια; Εκείνοι θυσίασαν ό,τι πολυτιμότερο διέθεταν, την ίδια τη ζωή τους στο άνθος της ηλικίας τους, για το όραμα της Ενώσεως. Κάποιοι άλλοι, θυσίασαν το όραμα χάριν των οφίκιων που είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν εις το νεοϊδρυθέν κράτος.
Το αξιοσημείωτο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι δεν έκραξαν την βουλευτή του ΔΗΣΥ μόνο οι εκτός κόμματος. Διότι από το ΑΚΕΛ θα ήταν έκπληξη να μην άκουγε κάποιος κράξιμο της Σταύρου. Το εκπληκτικό είναι ότι την έκραξαν και πολλοί εντός του ΔΗΣΥ. Άλλοι αγρίως, άλλοι με χλευασμό, άλλοι με απειλές (όπως την ΝΕΔΗΣΥ, που προειδοποιεί ότι «εθνικιστικές εξάρσεις εντός της παράταξης δεν θα γίνουν ανεκτές) και άλλοι επαναφέροντας… την τάξη με τοποθετήσεις πολιτικής αυθεντίας.
Όπως τον Αβέρωφ Νεοφύτου, που υπέδειξε ότι «Η Ένωση δεν αποτελεί ζήτημα εδώ και δεκαετίες. Η μόνη μας έγνοια είναι να επανενώσουμε τη χώρα μέσα στο συμφωνηθέν πλαίσιο του ΟΗΕ και να ζήσουμε ειρηνικά με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας». Ή τον Νίκο Τορναρίτη: «Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος πλήρες μέλος της ΕΕ. Η Κύπρος είναι η πατρίδα μας και η Ευρώπη η οικογένεια μας. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο».
Η Ελένη Σταύρου, ωστόσο, δεν είναι μια τυχαία οπαδός του κυβερνώντος κόμματος, ώστε να δικαιούται να είναι «αδιάβαστη». Ή να εκφέρει ψευδαισθησιακούς λόγους άνευ σημασίας και κόστους. Είναι εξελεγμένη βουλευτής του κόμματος. Εξελέγη, μάλιστα, δεύτερη (πίσω από τον διάττοντα αστέρα της πολιτικής Ε. Δίπλαρο) με 5.205 σταυρούς προτίμησης. Τυγχάνει κόρη του Σύρου. Επομένως, όλοι γνώριζαν πολύ καλά τις πεποιθήσεις της όταν την επέλεγαν στο ψηφοδέλτιο του ΔΗΣΥ και μετέπειτα στην Βουλή των Αντιπροσώπων.
Τότε, όμως, ούτε ο Αβέρωφ ούτε ο Τορναρίτης ούτε και το Προεδρικό είχαν ένσταση. Τότε, βλέπετε, χρειάζονταν απαραιτήτως τις ψήφους του πατέρα και χιλιάδων ομοϊδεατών του. Τότε, βλέπετε, είχαν προηγηθεί «ιστορικά» γεγονότα, που επέφεραν νευρικό κλονισμό και εγκεφαλικά επεισόδια σε χιλιάδες παραδοσιακούς οπαδούς του ΔΗΣΥ. Είχε προηγηθεί η αποκάλυψη του Νίκου Αναστασιάδη ότι ο ομφάλιος λώρος είχε κοπεί. Και η «ιστορική» ανιστόρητη ανακάλυψη του πρωτοπαλίκαρού του, του Χάρη Γεωργιάδη, πως οι μοναδικοί δεσμοί Ελλάδας και Κύπρου ήταν κάποιοι… πολιτισμικοί!
Αν είναι κάτι στο οποίο οφείλουμε να υποκλιθούμε στις εκάστοτε ηγεσίες του ΔΗΣΥ, είναι στην ικανότητά τους να τραβάνε κουπί πατώντας σε δύο βάρκες ταυτόχρονα. Μια της εθνικοφροσύνης και μια του δήθεν κυπριακού ρεαλισμού. Ο τελευταίος ανεδείχθη στην πλήρη μορφή του υπό την σημερινή του ηγεσία. Δικαίως, πλέον, μπορεί να αποκαλείται «αβερωφειάδα».
Τα εθνικά ιδεώδη, ο Ελληνισμός, η ελληνική σημαία, ο εθνικός ύμνος, το βαθύ μπλε και λευκό, κοσμούσαν ενίοτε την βιτρίνα της Πινδάρου. Πουλούσαν πολύ. Η πλειονότητα των Κυπρίων τα αγαπούσε (και συνεχίζει). Ποιος δεν είναι υπερήφανος για τις ρίζες, την ιστορία και την γλώσσα του; Λειτούργησαν σαν την αιχμή του δόρατος για τις ηγεσίες της Πινδάρου, ώστε να μετατραπεί πολύ σύντομα ο ΔΗΣΥ στο μεγαλύτερο κόμμα.
Κάποια στιγμή, όμως, αποφάσισαν να κλείσουν το Κυπριακό στη βάση της φιλοσοφίας της όποιας λύσης. Όλα τα προαναφερθέντα συγκρούονταν με μια τέτοια πολιτική. Έπαψαν να είναι η αιχμή του δόρατος. Μετατράπηκαν σε ασήκωτα βαρίδια. Από την βιτρίνα της Πινδάρου πέρασαν σε εσωτερικές αίθουσες με λιγότερη θέαση. Δεν τα εξαφάνισαν πλήρως. Βλέπετε, συνεχίζουν να αποτελούν πολύτιμα όπλα προς άγραν ψήφων. Κάθε που πλησιάζουν εκλογικές αναμετρήσεις τα ανασύρουν. Βρίσκουν και μερικούς υποψήφιους με ιδεολογικές πεποιθήσεις όπως την Σταύρου και καταφέρνουν να μαζεύουν ακόμη ψήφους από το στρατόπεδο της ελληνοφροσύνης.
Αυτή η συγκρουόμενη πολιτική έκφραση, όμως, έχει μετατρέψει την Πινδάρου σε πολιτική βαβέλ. Και την διαχρονική πολιτική της σε λαβύρινθο μεταλλάξεων και μνημείο υποκρισίας. Από τη μια, του δόγματος «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» και, από την άλλη, της «όποιας λύσης». Από τη μια, του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος και, από την άλλη, της άρνησης του ενωτικού δημοψηφίσματος. Από τη μια, των εθνικών κορωνών στα εθνικά μνημόσυνα και των πατριωτικών ομιλιών στα εθνικόφρονα σωματεία. Και, από την άλλη, των αβερώφειων υποδείξεων για το τσουνάμι που έρχεται αν δεν αποδεχθούμε την θνησιγενή λύση που προκρίνουν οι Τούρκοι.
Σ’ αυτόν τον λαβύρινθο των μεταλλάξεων έχουν χαθεί και οι ηγήτορές του. Και ο κόσμος; Τους μαθαίνουν ολοένα και περισσότεροι, αλλά όχι όλοι ακόμη. Η απώλεια σε ψηφοφόρους γράφει ρεκόρ κάθε φορά. Πάνω από 30.000 ψηφοφόροι έφυγαν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Ο Αβέρωφ, ωστόσο, το βιολί του. Επιμένει στον πολιτικό λαβύρινθο. Και στο ψηφοδέλτιο των Ευρωεκλογών θα φιγουράρουν τόσο η Ελένη Σταύρου της «ενώσεως» όσο και ο Τορναρίτης της «όποιας λύσης»…
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/648005/aberof-el-stavroy-enosi-kai-labyrinthos-metallaxeon
