31/3/2019
του Γιώργου Καλλινίκου
Κάντε σιγή. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυκτα. Θα νιώσετε το ωστικό κύμα. Εκείνο το οποίο προκάλεσαν οι εκρήξεις τότε. Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά, ακόμη ακούγονται. Διαδοχικά η μια μετά την άλλη. Στον κυβερνητικό ραδιοσταθμό στη Λευκωσία. Στην Αρχιγραμματεία. Στο Γραφείο Παιδείας. Σε εγκαταστάσεις πίσω από τους στρατώνες Γούλσλεϊ. Στη Λάρνακα, στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό. Στο διοικητήριο. Στο δικαστικό μέγαρο. Στο σπίτι του αστυνόμου Μίλιγκ. Στο σπίτι του διοικητή Μουφτιζαντέ. Στη Λεμεσό, στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό. Στον αστυνομικό σταθμό του Αγίου Ιωάννη. Στην Αμμόχωστο, στην αποθήκη στρατιωτικού καταυλισμού. Στην βενζιναποθήκη του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού της Δεκέλειας.
Κάντε σιγή. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυκτα. Θα νιώσετε ένα δεύτερο ωστικό κύμα. Εκείνο το οποίο προκαλούν οι αετοί. Επιστρέφουν κάθε μέρα την ίδια ώρα. Με τα πελώρια φτερά τους σχίζουν τον ουρανό του ρημαγμένου νησιού. Ένας πετά στο παλληκαρόβουνο, τον Μαχαιρά. Και ακούγεται ξανά στεντόρεια εκείνη η εκκωφαντική απάντηση: «Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πώς πεθαίνουν».
Κάντε σιγή. Ένας δεύτερος αετός διασχίζει τον ουρανό. Φτάνει στο έτερο παλληκαρόβουνο, τον Πενταδάκτυλο. Και επαναλαμβάνεται, εξίσου βαρύγδουπη, η άλλη ηρωική απάντηση: «Όχι, δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας».
Κάντε σιγή. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυκτα. Εννιά αετοί πετάνε πάνω από τις Φυλακές του τρόμου. Εκεί όπου ένας αιμοσταγής ξενόφυρτος δήμιος έκλεινε ραντεβού με τον Χάρο. Του έκανε τον μεσίτη. Του πρόσφερε αδάμαστες ψυχές λεβεντονιών αυτής της λατρεμένης πατρίδας. Με αντάλλαγμα τι; Να σκορπίσει τον τρόμο στα χελιδόνια. Για να αποτρέψει τον ερχομό της Άνοιξης στο νησί. Δεν ήξερε ο άθλιος Βρετανός. Δεν φανταζόταν ότι εκείνος που θα τρομοκρατείτο ήταν ο ίδιος ο Χάρος. Σάστισε. Δεν του είχε ξανασυμβεί να συναντά νέους, που θα τους έκοβε το νήμα της ζωής, να τον υποδέχονται με το χαμόγελο στα χείλη.
Κάντε λοιπόν σιγή. Και ακούστε τους αετούς. Μ. Καραολής: «Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, εφ’ όσον εγώ δεν βλέπω λόγο να κλαίω για τον εαυτό μου». Α. Δημητρίου: «Δεν με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στη σκλαβιά». Ι. Πατάτσος: «Ευρίσκομαι μεταξύ των αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου». Χαρ. Μιχαήλ: «Επειδή γνωρίζω για ποιο σκοπό θα εκτελεστώ, αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρό και γαλήνιο». Μ. Κουτσόφτας: «Οι μόνες λέξεις που μπορούν να ακούσουν απ’ τα χείλη μας οι δυνάστες είναι αυτές: Ελευθερία ή θάνατος». Στ. Μαυρομμάτης: «Θέλω να ξέρετε πως ο γιός και αδελφός σας, πέθανε με το χαμόγελο στα χείλη, γιατί κράτησε μέχρι τέλους τον ιερό όρκο που έδωσε να θυσιαστεί χάριν της ελευθερίας της Κύπρου». Α. Παναγίδης: «Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας». Α. Ζάκος: «Η ώρα του θανάτου μου πλησιάζει, μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία».
Κάντε σιγή. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυκτα. Οι αετοί επιστρέφουν. Προσπαθούν να ηλεκτρίσουν ψυχές, που αργοσβήνουν, παραμένοντας σε χειμερία νάρκη. Επιχειρούν να ανάψουν ξανά στις καρδιές τη φλόγα της ελπίδας. Αυτήν που αφήσαμε να αραχνιάσει σε συνθήκες πνευματικής νάρκωσης και συνειδησιακού λήθαργου. Υπενθυμίζουν πώς και γιατί, μια χούφτα παλληκάρια, χωρίς στρατιωτική εκπαίδευση, με υποτυπώδη οπλισμό, όρμισαν στις λεωφόρους της αρετής. Και προκάλεσαν πανικό στις τάξεις της πανίσχυρης αυτοκρατορίας. Υπενθυμίζουν τους υπέροχους στίχους του τεράστιου Μόντη: «Πού τρέχουν όλοι αυτοί/ γιατί τόση αναταραχή/ για να σκοτώσουν τρία παιδικά χαμόγελα;/ Γιατί φοβούνται πως είναι τόσο δύσκολο/ να σκοτώσουν αυτά τα χαμόγελα;». Υπενθυμίζουν έννοιες σπουδαίες και βαριές, που αγνοούνται στην εποχή την οποία ζούμε: Φιλοπατρία, αυταπάρνηση, θυσία, περηφάνια, αξιοπρέπεια, μεγαλείο ψυχής.
Προσέξατε, όμως, χθες τον ουρανό; Γκριζόμαυρος. Το ίδιο και σήμερα. Τι και αν είναι Άνοιξη. Κλαίει ο ουρανός. Κλαίνε οι κάμποι. Κλαίνε και τα βουνά. Η φύση εκφράζει πόνο. Επειδή γνωρίζει το θλιβερό τοπίο το οποίο θα αντικρίσουν και φέτος οι αετοί. Την οικτρή πραγματικότητα που θα συναντήσουν. Τον καταποντισμό ιδεών και αξιών. Απύθμενη απληστία, απέραντη μικροψυχία, ανηθικότητα, θεοποίηση του χρήματος, συμφεροντολογία, ατομικισμός. Αυτά θα αντικρίσουν…
Αύριο τα δάκρυα θα κυλήσουν και από τα μάτια των αετών. Θα συνειδητοποιήσουν πως οι θυσίες τους πήγαν στράφι. Τις σπατάλησαν άψυχοι ηγετίσκοι. Τις εκμηδένισαν ατομικιστές πολιτικάντηδες. Τις αφάνισαν ανίκανοι διαχειριστές της εξουσίας. Ακόμη κι αυτήν την πιο λαμπρή σελίδα της σύγχρονης Ιστορίας της πατρίδας μας, επιχειρούν σήμερα με αποτρόπαιο τρόπο να παραχαράξουν. Να την βεβηλώσουν. Κίβδηλοι αναλυτές και μελετητές. Ευτελείς ανθρωπάκοι με μικρόψυχα κίνητρα και ποταπές προθέσεις. Τιποτένιοι τύποι, που τους ενδύουν με προκλητικό τρόπο τον φανταχτερό μανδύα των «άριστων των αρίστων», και απεργάζονται σταθερά την φτωχοποίηση των απλών ανθρώπων. Επιδιώκοντας τον εγκλωβισμό τους. Για να καταστούν υποχείριοι στα ανομολόγητα πλάνα τους.
Κάντε λοιπόν σιγή. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυκτα. Ας ευχηθούμε να ακούσουμε τους αετούς, που απεγνωσμένα θα κραυγάσουν τις αράδες του Καζαντζάκη: «Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».
Ίσως έτσι αφυπνισθούμε… Ίσως έτσι υπάρξει ξανά ελπίδα…
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/679266/kante-sig-kai-akoyste-toys-aetoys
