6/10/2019
του Γιώργου Καλλινίκου
Είναι τραγικό. Άψυχα ανθρωπάκια, που τους έλαχε η μοίρα να ηγούνται ομάδων του λαού σε δύσκολες εποχές. Τραγικές φιγούρες, που σκιάζονται ακόμη και στη θέα της σκιάς τους. Τραγικοί ατάλαντοι θεατρίνοι, που υποδύονται τους ταγούς. Και φιλοδοξούν να κατευθύνουν το λαό. Που θέλουν ο λαός να τους εμπιστεύεται και να τους ακολουθεί. Πώς όμως;
Ο λαός παρακολουθεί ισχνά ανθρωπάκια, που κρύβονται σε κάθε απειλή, σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε ουρλιαχτό των λύκων. Περιορίζονται να ρίχνουν αβολίδωτα πυρά που στοχεύουν μόνο στη λαϊκή κατανάλωση. Ανθρωπάκια, που ενδύονται τα κοστούμια των ταγών, αλλά κυκλοφορούν ενίοτε με σκυφτά τα κεφάλια, αγνοώντας πλήρως το στιβαρό και περήφανο βάδισμα το οποίο χαρακτηρίζει τους πραγματικούς ηγέτες.
Κάθε φορά που αντικρίζουν τους λύκους τρέχουν να κρυφτούν. Κάθε φορά, που οι βάρβαροι πειρατές απειλούν να βιάσουν την κοινή μητέρα όλων μας, αυτοί αναζητούν σωσίβιο σε μεθόδους διαχρονικής αποτυχίας. Με συνταγές που αποδεδειγμένα δεν μπορούν να αποκρούσουν τον κίνδυνο. Που δεν περιορίζουν καν την ντροπή και την συνεχιζόμενη απώλεια της συνολικής αξιοπρέπειας για τον επαπειλούμενο βιασμό.
Νανοειδείς πολιτικοί οι οποίοι την ώρα που οι άξεστοι πειρατές βιάζουν την πατρίδα μας και επεκτείνουν το προ 45ετίας έγκλημά τους, αυτοεγκλωβίζονται με περισσή προκλητικότητα στην προσπάθεια εξαργύρωσης ποσοστών από τις κομματικές μετοχές του δικού τους ακροατηρίου. Και όχι, δεν είμαστε ανόητοι να υπονοούμε την πρόκληση πολεμικού επεισοδίου. Την ενωμένη φωνή αυτών που υποδύονται τους ταγούς ώστε να σταλεί στεντόρειο μήνυμα αξιοπρέπειας, να ακουστεί βαρύγδουπος ο ήχος της αποφασιστικότητας να αντισταθούν στον βιασμό, να ηχήσει χαλκεοφώνως η κραυγή της αντίδρασης, εννοούμε.
Την ώρα, όμως, που θα έπρεπε να ηχήσουν τα σήμαντρα του εθνικού συναγερμού, οι θλιβερές μετριότητες που προσποιούνται τους ηγέτες, αδυνατούν να εκδώσουν ένα απλό κοινό ανακοινωθέν. Αδυνατούν να καταθέσουν αξιόπιστο πειστήριο μαχητικότητας. Οποία ντροπή! Δεν συμφωνούν στις λέξεις. Δεν συμφωνούν στις φράσεις. Δεν συμφωνούν στις επικεφαλίδες. Έτσι πνίγουν την κραυγή, που θα έπρεπε να έφευγε βροντερή. Περιορίζεται ο καθένας από μόνος του σε μοναχικά ψιθυρίσματα, που μετά βίας χαϊδεύουν μόνο τα δικά τους αφτιά. Και την επόμενη μέρα; Ακολουθούν πιστά το μοναδικό μονοπάτι το οποίο έχουν μάθει διαχρονικά, παρά το ότι οδηγεί σε αδιέξοδο. Αυτό του κομματικού συμφέροντος, των κομματικών συγκρούσεων και των προσωπικών εγωισμών. Επιχειρώντας να βγάλουν την ουρά τους έξω από το ιλαροτραγικό σενάριο στο οποίο πρωταγωνιστούν.
Ένας, μάλιστα, από αυτούς, επιχείρησε χθες να το πράξει δίδοντας ρεσιτάλ: «Οι οπαδοί του κάθε κόμματος θέλουν τον αρχηγό τους να είναι στο ρινγκ και να δίνει γροθιές. Με αυτό τον τρόπο ανεβαίνουν οι πολιτικές μετοχές του στο δικό του ακροατήριο. Δεν το έπραξα ποτέ και συνειδητά δεν θα το πράξω ποτέ. Ο τόπος μας βρίσκεται σε οριακό σημείο, είναι κρίμα την ώρα που ζούμε όχι μόνο εισβολή στη θάλασσα, σε ολόκληρη την ΑΟΖ της Κύπρου αλλά και επέκταση της εισβολής επί εδάφους, μετά από 45 χρόνια βλέπουμε τον ορατό τον κίνδυνο εποικισμού και των Βαρωσίων. Εδώ έπρεπε να είναι καμπάνα εθνικού συναγερμού. Από τον απλό πολίτη, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Τι παρατηρώ. Οι απλοί πολίτες στην καθημερινότητά τους, το τελευταίο ίσως πράγμα που τους απασχολεί, και τα λέω με πόνο ψυχής αλλά αντικατοπτρίζω την πραγματικότητα. Ο καθένας τη δουλειά του, πώς θα αυξήσει τον τζίρο του, πώς θα χτίσει κάτι νέο, πώς θα πάρει προαγωγή, μετακίνηση, ιδιωτικός ή δημόσιος τομέας δεν έχει διαφορά, εμείς τα πολιτικά κόμματα να ερίζουμε, κάθε πρωί το μόνο που κάνουμε είναι να ετοιμάζουμε πολεμικά ανακοινωθέντα μεταξύ μας και η χώρα χάνεται. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα».
Όσα είπες, ισχύουν για όλους σας, Αβέρωφ Νεοφύτου. Δεν εξαιρείσαι. Μάθε, όμως, ότι η θλιβερή εικόνα που περιέγραψες είναι έργο δικό σας, «κατόρθωμα» δικό σας, ευθύνη δική σας. Πώς να ενδιαφερθούν οι πολίτες για τις απειλές των πειρατών, για τον βιασμό που επιχειρούν, όταν σας παρακολουθούν να αναλώνετε όλη την ενέργειά σας στους καβγάδες; Όταν σας βλέπουν να δολοφονείτε το συμφέρον του τόπου προς ικανοποίηση κομματικών σκοπιμοτήτων; Όταν παρακολουθούν αμήχανοι την τρανταχτή αδυναμία σας ακόμη και να εκδώσετε μια κοινή ανακοίνωση;
Ακούστε, λοιπόν, ταγοί της ντροπής. Σαν σήμερα πριν από 61 χρόνια, ένας νέος 24 ετών αφιέρωσε τη ζωή του σε μια επιχείρηση, όπου η ισορροπία δυνάμεων ήταν εξόφθαλμα ετεροβαρής. Το έπραξε, όμως, πιστός στην διεκδίκηση ελευθερία και αξιοπρέπειας. Ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης σκοτώθηκε σε μια ενέδρα μαζί με τρεις άλλους αγωνιστές. Είχαν στην διάθεσή τους μόλις μια νάρκη, έναν όλμο, ένα πιστόλι, ένα Μπρεν και ένα αυτόματο Μ3. Απέναντι τους είχαν τρία οχήματα γεμάτα βρετανούς στρατιώτες. Αν ήταν σαν κι εσάς, θα είχαν κρυφτεί. Θα υπέμεναν ακόμη τον βιασμό των αποικιοκρατών…
Σε εσάς ταιριάζουν οι στίχοι του Βάρναλη: «Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,/ προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Φτάσαμε, όμως, σε οριακό σημείο. Τα κομματικά σας παίγνια μόνο αηδία μας προκαλούν πια. Φύγετε. Μπας και βρεθούν κάποιοι άλλοι, που δεν θα αναμένουν ανενεργοί κάποιο θάμα. Που θα διατηρήσουν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια μας. Που θα αντισταθούν στον βιασμό…
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/794067/oi-tagi-tis-ntropis-o-biasmos-kai-to-koino-anakoinothen
