του Άριστου Μιχαηλίδη
22 Δεκ 2016
Το Πανσυνδικαλιστικό Φόρουμ το οποίο αποτελείται από ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές συντεχνίες, συνεδρίασε την Τρίτη και αξιολόγησε τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Μετά την αξιολόγηση το φόρουμ αποφάσισε να εκφράσει την ικανοποίηση του για τη συνέχιση της διαπραγμάτευσης με καλή πίστη και προσήλωση στην προσπάθεια οριστικής διευθέτησης του προβλήματος και κάλεσε τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων «να λάβουν υπόψη τις ανησυχίες του συνόλου των Κυπρίων προωθώντας μια λύση μέσα από την οποία θα προάγονται οι αρχές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης».
Είμαστε σίγουροι ότι ειδικά οι ηγεσίες των συντεχνιών, που κάνουν αυτές τις ανακοινώσεις, τις κάνουν με ειλικρίνεια και καλή πρόθεση. Διότι, υπάρχουν κι άλλοι που κάνουν ανάλογες κοινές ανακοινώσεις και εκδηλώσεις και ζητούν από τους ηγέτες να προχωρήσουν στη λύση, αλλά πολλοί δεν είναι ειλικρινείς, είναι επικίνδυνοι προπαγανδιστές της όποιας λύσης, ή και υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα, προσωπικά ή οικονομικά, και γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνοι ειδικά αυτές τις ώρες των κρίσιμων και τελεσίδικων αποφάσεων.
Οι συντεχνιακοί και στις δύο κοινότητες θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν ανήκουν σ΄ αυτή την κατηγορία. Αλλά, μερικές φορές διαβάζοντας ανακοινώσεις, όπως την αναφερόμενη, μπαίνουμε σε δίλημμα: Ποιοι μας δουλεύουν, οι Ελληνοκύπριοι ή οι Τουρκοκύπριοι; Κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη ώρα από την ώρα που οι δύο ηγέτες βρίσκονται στο σημείο να πάρουν τις πιο σημαντικές αποφάσεις. Είμαστε, ας πούμε, στο παρά πέντε της μεγάλης συμφωνίας και μιλάμε ακόμα με γενικότητες και ευχολόγια. Τι σημαίνει, για παράδειγμα, και τι εννοούμε όλοι όταν ζητούμε μια λύση μέσα από την οποία θα προάγονται οι αρχές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης; Ποιες είναι αυτές οι αρχές; Συμφωνούμε στις ίδιες αρχές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης ή η κάθε κοινότητα έχει τις δικές της κι ας είναι διαφορετικές από τις αρχές της άλλης κοινότητας, ας είναι και διαφορετικές από τις διεθνώς αποδεκτές και κατοχυρωμένες εδώ και αιώνες.
Πριν εκδώσουν την ανακοίνωση, οι εκπρόσωποι της ΣΕΚ, της ΠΕΟ και της ΠΑΣΥΔΥ ρώτησαν τους εκπροσώπους της TURK-SEN, της DEV-IS και της KTAMS, αν στις αρχές της δημοκρατίας που ζητούν να προωθηθούν περιλαμβάνεται η εκ περιτροπής προεδρία; Αν θεωρούν ότι είναι δημοκρατία να γεννήσουμε σήμερα στην ευρωπαϊκή Κύπρο ένα καθεστώς απαρτχάιντ; Ή αν θεωρούν ότι είναι μέσα στις αρχές της δικαιοσύνης να επιβάλλει η μια κοινότητα στην άλλη την αρπαγή ιδιωτικών περιουσιών, σπιτιών, εκκλησιών, κοιμητηρίων, επειδή έχει την ένοπλη στήριξη μιας μεγάλης χώρας και την ένοπλη απειλή νέων σφαγών;
Ρωτάμε τις συντεχνίες, διότι, αυτά τα απλά ερωτήματα δεν τα συζητούν οι πολιτικοί ηγέτες. Ούτε τα κόμματα, που επίσης συνεδριάζουν και εκδίδουν ανώδυνες κοινές ανακοινώσεις με ευχολόγια εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ούτε οι διάφορες δικοινοτικές ομάδες, που, επίσης, εδώ και χρόνια επιδίδονται σε κοινές κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις προβάλλοντας την ετοιμότητά τους για τη λύση που θα μας ενώσει, σαν άτακτες χορωδίες χωρίς φωνή και νόημα. Δεν πρέπει, όμως, κάποια στιγμή, όλοι αυτοί να αρχίσουν να μιλούν και για τα μεγάλα ζητήματα, που χωρίς την αντιμετώπιση τους δεν πρόκειται να υπάρξει λύση;
Όταν ο Μουσταφά Ακιντζί δηλώνει κάθε μέρα ότι χωρίς τις εγγυήσεις της Τουρκίας δεν πρόκειται να υπάρξει λύση ή ότι τις εγγυήσεις θα τις ξανασυζητήσουμε σε 15 χρόνια, δεν ταυτίζεται μόνο με την Άγκυρα, αλλά εκπροσωπεί και τους Τουρκοκύπριους πολίτες, τους Τ/κ συνδικαλιστές, τους δασκάλους, τους δημοσιογράφους, τους καλλιτέχνες. Οι οποίοι πρέπει να αποφασίσουν ποια Κύπρο ονειρεύονται. Διότι, βεβαίως, πίσω από τη συζήτηση για τις εγγυήσεις υπάρχει ένα κεφάλαιο πολύ πιο δραστικό, που δεν ανοίγει ποτέ. Κάνουν όλοι πως δεν το βλέπουν. Ότι οι Κύπριοι πρέπει να αποφασίσουν, πριν από τη λύση, αν θέλουν να ζήσουν σε μια πραγματικά ανεξάρτητη κυρίαρχη ευρωπαϊκή χώρα ή αν θα είναι τα τσογλάνια της Τουρκίας. Και οι πρώτοι, που πρέπει να το απαντήσουν είναι οι Τ/κ των δικοινοτικών χορωδιών.
