του Άριστου Μιχαηλίδη
14 Φεβρουαρίου 2017
Άκου κύριε, θόρυβο που βρήκαν να κάνουν! Διότι, λέει, η Βουλή στους δεκάδες κανονισμούς της Παιδείας, που ενέκρινε την Παρασκευή έβαλε και μια πρόνοια ότι στα σχολεία της ελληνοκυπριακής κοινότητας πρέπει επετειακά να γίνεται και ολιγόλεπτη αναφορά στο ενωτικό δημοψήφισμα του 1950. Κακώς δεν γινόταν μέχρι τώρα. Κάκιστα. Διότι, κάποιοι έξυπνοι μέσα στο χάος της Παιδείας, όπου όποτε άλλαζε υπουργός άλλαζαν και οι πολιτικές (τέτοιοι ανιστόρητοι νεοκύπριοι που γίναμε!) κατάργησαν προφανώς αυτή την ιστορική επέτειο, επειδή νομίζουν ότι άμα διαγράψουν την ιστορία μπορεί να έχουμε μέλλον.
Αυτό είναι άλλο κεφάλαιο, όμως. Οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες, λοιπόν, βρήκαν αφορμή κι έστησαν πανηγύρι, σαν να και η Βουλή κήρυξε την Ένωση, μισό αιώνα μετά που εγκατέλειψε τον προαιώνιο πόθο. Το χειρότερο είναι ότι στο πανηγύρι σέρνει τον χορό ο Μουσταφά Ακιντζί. Που τηλεφώνησε και στον Άιντα για να τον καλέσει να πάει στον Νίκο Αναστασιάδη και να του ζητήσει να μην υπογράψει την απόφαση της Βουλής. Κι ο ίδιος λέει, θα πάει στην επόμενη συνάντηση με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη «αλλά το μόνο θέμα θα είναι αυτό. Δεν μπορεί να συζητηθεί άλλο θέμα (…) Δεν έχει νόημα να πάμε εκεί και να κάνουμε διαπραγματεύσεις».
Θύμωσε πολύ ο κ. Ακιντζί, διότι, «στην Κύπρο πρέπει να δημιουργηθεί μια κουλτούρα, η κουλτούρα της ειρήνης». Κι εμποδίζει αυτή την κουλτούρα ειρήνης το ότι θα υπενθυμίζεται μια ιστορική στιγμή του 1950 στα σχολεία της ε/κ κοινότητας… Πάντως, συμφωνήθηκε ήδη στις διαπραγματεύσεις ότι η Παιδεία όπως στο παρελθόν έτσι και στο μέλλον θα συνεχίσει να ελέγχεται από τις κοινότητες, όταν γίνουν συνιστώσες πολιτείες. Κι αυτό είναι ένα από τα πιο σοβαρά στοιχεία διαχωρισμού, που δεν θα επιτρέψουν ποτέ στους Ε/κ και Τ/κ να ζήσουν πραγματικά μαζί σε κοινή πατρίδα.
Τι θα γίνει μετά τη λύση; Θα έχουμε καβγάδες όποτε η ελληνοκυπριακή παιδεία κάνει υπόμνηση σε ένα ιστορικό γεγονός για το οποίο ενοχλούνται οι Τουρκοκύπριοι ή και η Τουρκία; Τώρα, απειλούν να διακόψουν τις συνομιλίες. Μετά τη λύση θα απειλούν με βέτο στους προϋπολογισμούς και θα καλούν την Τουρκία να επέμβει, όπως έκαναν τότε, στις σκοτεινές εποχές; Τέτοια κουλτούρα ειρήνης, θέλουμε ή, μήπως, όταν μιλά για κουλτούρα ειρήνης ο κ. Ακιντζί εννοεί κουλτούρα τουρκικής ειρήνης, η οποία είναι κάτι άλλο από αυτήν που ξέρει όλος ο κόσμος;
Προσυπογράφουμε την απάντηση του Προέδρου Αναστασιάδη, που σημείωσε ότι αν η τουρκοκυπριακή κοινότητα επιδεικνύει τόση ευαισθησία σε μια απλή αναφορά ενός ιστορικού γεγονότος, «πόσο προκλητικοί για την ελληνοκυπριακή κοινότητα είναι οι πανηγυρικοί εορτασμοί για την επέτειο της τουρκικής εισβολής που οδήγησε στην κατοχή και επέβαλε την απαράδεκτη παρούσα κατάσταση πραγμάτων;». Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό.
Ουδείς Τουρκοκύπριος ενοχλήθηκε, ούτε ο Ακιντζί, όταν την ώρα των συνομιλιών η Άγκυρα έστειλε το Μπαρμπαρός να προκαλεί. Πόσο πιο προκλητικό είναι όταν την ώρα που ο Ακιντζί δηλώνει ότι βρισκόμαστε κοντά σε λύση (με διάφορα χρονοδιαγράμματα), στα κατεχόμενα υπογράφονται συμφωνίες με την Τουρκία, για το νερό, τον ηλεκτρισμό, το Γραφείο Νεολαίας, το αεροδρόμιο, τον πολλαπλασιασμό της ισλαμικής επιρροής, την ίδρυση τουρκικού πανεπιστημίου (Nişantaşı) και πανεπιστημιούπολης στη Μόρφου;
Όλα αυτά και πολλά άλλα, ακόμα και οι απειλές του «πρωθυπουργού» Χουσεΐν Οζγκιουργιούν, για πόλεμο όπου θα χάσουν οι Ε/κ όλη την Κύπρο, προάγουν κουλτούρα ειρήνης, αλλά είναι αιτία πολέμου η αναφορά στα ελληνοκυπριακά σχολεία στο δημοψήφισμα του ’50, έστω και ως το μοναδικό ιστορικό γεγονός όπου σχεδόν το 100% των Ελληνοκυπρίων πήραν μια απόφαση που δεν έγινε σεβαστή. Θα έπρεπε να αναφέρεται και σε ξένα σχολεία το ότι προδόθηκε τόσο βάναυσα ένας ολόκληρος λαός, παρά την εκφρασθείσα τόσο συντριπτικά θέλησή του.
Οι αντιδράσεις από τα κατεχόμενα, όπως και όσες άλλες προκλήσεις συμβαίνουν την ώρα των συνομιλιών, απλώς δείχνουν το όραμα Τούρκων και Τ/κ. Μας λένε, χωρίς ντροπή, ή θα γίνετε κι εσείς νεόδουλοι των νεοσουλτάνων, γιουσουφάκια και τσογλάνια τους, όπως γίναμε εμείς, ή λύση γιοκ. Υπάρχουν πολλοί που δεν τους πειράζει. Εμείς που δεν θέλουμε, όμως, τι να κάνουμε κύριε Ακιντζί μου, να φύγουμε να σας αφήσουμε και τα απ΄ εδώ σπίτια μας;
