06 Ιουλίου 2017, 11:25 πμ
του Γιώργου Καλλινίκου
Ο Γκουτέρες σήμερα θα βρίσκεται στο Κραν Μοντάνα. Η ώρα της επιδιαιτησίας. Μπορεί να μην την κατονομάσουν ως τέτοια. Μπορεί και να την διαψεύσουν. Ωστόσο, αυτό ακριβώς θα γίνει με την επιστροφή του ΓΓ. Επί οκτώ μέρες οι δύο πλευρές παρέμειναν ταμπουρωμένες στις αρχικές τους θέσεις. Η επιστροφή Γκουτέρες δεν μπορεί να έχει κανένα άλλο ρόλο παρά μόνο την προσπάθεια κατάθεσης ιδεών με τις οποίες να επιχειρηθεί να σπάσει το αδιέξοδο. Και βεβαίως, τέτοιες ιδέες δεν μπορεί παρά να αναζητήσουν έναν ενδιάμεσο συμβιβασμό μεταξύ των θέσεων των δύο πλευρών ή ένα διασταυρούμενο πάρε-δώσε.
Εδώ ακριβώς, έρχεται στην κορυφή αυτής της επιδιαιτησίας (έστω και συγκαλυμμένης) η αναφορά του ίδιου του Γκουτέρες. Ότι η Κύπρος πρέπει να καταστεί ένα φυσιολογικό κράτος. Να το θυμάται λοιπόν. Διότι την ώρα που θα ζητά συμβιβασμούς, δεν πρέπει να του διαφύγει ούτε για ένα λεπτό ότι δεν υπάρχει φυσιολογικό κράτος, που να έχει στην επικράτειά του ξένα στρατεύματα. Ούτε 40 χιλιάδες, ούτε 650, ούτε έστω και έναν. Ο κίνδυνος θα είναι ο ίδιος… Δεν πρέπει να του διαφεύγει ούτε μια στιγμή πως δεν υπάρχει φυσιολογικό κράτος, που να έχει εγγυήσεις ή δικαιώματα επέμβασης ή την παραμικρή κηδεμονία από τρίτους. Δεν πρέπει να του διαφύγει ακόμη, ούτε για μια στιγμή, πως δεν υπάρχει φυσιολογικό κράτος το οποίο να καθορίζει εκ περιτροπής προεδρία χωρίς αυτή να είναι αποτέλεσμα της δημοκρατικής απόφασης της πλειοψηφίας των κατοίκων του τόπου. Όπως κανένα φυσιολογικό κράτος δεν μπορεί να προσφέρει μικρά βέτο στην μειοψηφία, έτσι ώστε να επιβάλλεται επί της πλειοψηφίας.
Και επειδή, ενδεχομένως, ο Πορτογάλος να ξεχάσει πως είναι η Πορτογαλία ως φυσιολογικό κράτος, η προσοχή εστιάζεται στον δικό μας τον Πρόεδρο. Δεν είναι τα αμπελοχώραφά του που θα παζαρέψει σήμερα στο ελβετικό θέρετρο. Είναι την πατρίδα μας. Το μέλλον μας. Την επιβίωσή μας. Μέχρι προχθές εμφανιζόταν με παλληκαρισμούς. Προφανώς, εκ του ασφαλούς. Στηριζόμενος στην τουρκική άρνηση να διαπραγματευτεί οτιδήποτε από αυτά τα οποία αφορούν κυριολεκτικά ένα ασφαλές μέλλον για όλους τους Ε/κ. Χθες, όμως, ανέλαβε πρωτοβουλία. Ουσιαστικά αποφάσισε να κάνει επίθεση… με υποχωρήσεις. Προσφέροντας την εκ περιτροπής προεδρία, τέσσερις ελευθερίες για Τούρκους πολίτες και περιορισμούς στο περιουσιακό με ανταλλάγματα, που θεωρείται άκρως απομακρυσμένο να αποδεκτεί η τουρκική πλευρά. Με ιδιαιτέρως αυξημένη, όμως, την πιθανότητα να δώσει την ευκαιρία στον Γκουτέρες να κρατήσει την παραχώρηση της εκ περιτροπής προεδρίας έναντι της επιστροφής της Μόρφου. Αφού το κεφάλαιο της ασφάλειας και των εγγυήσεων δεν θα δεχτεί η Τουρκία να διασυνδεθεί με τα υπόλοιπα. Να κρατήσει όλες τις υποχωρήσεις και να πιέσει μαζί με άλλους ξένους «φίλους» αποδοχή αυτών ή αρκετών από αυτές.
Η σημερινή μέρα είναι πραγματικά ιδιαιτέρως κρίσιμη. Η Κύπρος δεν είναι οι μερικοί πολιτικοί αρχηγοί, που συνοδεύουν τον Αναστασιάδη στο Κραν Μοντάνα και είναι έτοιμοι να ανοίξουν σαμπάνιες από την προοπτική αποδοχής μιας καταστροφικής λύσης, που θα διατηρεί εσαεί το νησί υπό την κηδεμονία της Τουρκίας. Ούτε και οι μερικοί οπαδοί της όποιας λύσης. Η πραγματική Κύπρος είναι εκείνη, που επιθυμεί διακαώς να δει αυτό τον τόπο να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Πραγματικά ανεξάρτητο. Ως φυσιολογικό κράτος όπως περιγράψαμε πιο πάνω.
Λένε κάποιοι ότι η Τουρκία δεν θα αποδεκτεί ποτέ να μην έχει στρατό στο νησί. Και αυτό σημαίνει να σκοτώσουμε το μοναδικό όραμα που αξίζει σ’ αυτό τον τόπο; Πέραν τούτου, όμως, τους διαψεύδουν τα ίδια τα γεγονότα τα οποία οι ίδιοι κατά καιρούς επικαλούνται για να στηρίξουν την πολιτική τους. Δεν δεχόταν επί δεκαετίες να συζητήσει την ασφάλεια. Υποχρεώθηκε να συζητήσει. Δεν δεχόταν να υποβάλει χάρτη. Υποχρεώθηκε να καταθέσει. Δεν δεχόταν να συζητήσει έστω μείωση των στρατευμάτων. Υποχρεώθηκε να την αποδεκτεί. Ο κόσμος αλλάζει. Η πολιτική δεν είναι στατική, κι αυτή αλλάζει. Η ημερομηνία σταθμός του 2004 που έφερε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ είναι το κλειδί των αλλαγών. Επιμονή και υπομονή απαιτείται! Θα το επαναλάβουμε. Ήδη ολοένα και περισσότεροι ξένοι μιλάνε για μηδέν στρατό, μηδέν εγγυήσεις. Μόνο έτσι θα υπάρχει μηδέν Τουρκία. Αν φυσικά ισχύσουν οι άλλες υποχωρήσεις με εκ περιτροπής προεδρία, μικρά βέτο και ελευθερίες στους Τούρκους πολίτες, ουσιαστικά θα υπάρχει τουρκική κηδεμόνευση μέσω της τ/κ συμμετοχής, ακόμη και χωρίς στρατό στην Κύπρο. Τώρα είναι η ώρα της επιμονής. Του πολέμου. Μέχρι τέλους, όπως υπενθυμίζει και ο τεράστιος Καζαντζάκης: «Πού πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα… Οι πολεμιστές ποτέ δεν ρωτούνε!!!». Να θυμάται ο Αναστασιάδης, πως ο λαός είναι από αυτήν την πάστα των πολεμιστών. Το απέδειξε πλειστάκις…
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/413125/miden-toyrkia-kyrioi-ggoyteres-kai-anastasiadi-tipota-ligtero
