24 Φεβρουαρίου 2018, 11:52 πμ
του Άριστου Μιχαηλίδη
Θα μου πείτε, εδώ το χαλλούμι και δεν καταφέραμε ακόμα να το υπερασπιστούμε κι εσύ μας μιλάς για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ΑΟΖ; Σωστό κι αυτό, αλλά αν σταματήσεις να επιμένεις, τότε δεν θα έχεις άλλη επιλογή από το να κάνεις αυτό που σου υποδεικνύουν διάφοροι ρολάνδηδες και πολιτικοί αρχηγοί μαζί: να αποδεχτείς το ριζικό σου. Αυτό που συμβαίνει τώρα, αυτή η βαρβαρότητα, όχι μόνο από την Τουρκία αλλά και από τους ηγέτες των Τουρκοκυπρίων, που δεν κρύβονται πλέον, δεν είναι άσχετη με την πολιτική που ακολουθήσαμε επί χρόνια σαν να προσπαθούσαμε να επιβεβαιώσουμε τον ορισμό του Άινσταϊν περί βλακείας. Που είναι, λέει, το να επαναλαμβάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Κι αυτό που επαναλαμβάνουμε είναι να αποδεχόμαστε σιωπηλά τα τετελεσμένα. Το ένα μετά το άλλο. Χωρίς αντίδραση, χωρίς απαιτήσεις.
Να θυμίσω τα Στροβίλια; Ένα βράδυ πριν από 17 χρόνια, αποφάσισε ο κατοχικός στρατός να προωθηθεί και να εγκλωβίσει ολόκληρο χωριό, τα Στροβίλια, διότι δεν τον βόλευε το στάτους κβο της περιοχής. Και από τότε το Συμβούλιο Ασφαλείας σε κάθε ψήφισμα ανανέωσης της θητείας της Ουνφικύπ, καλεί τις τουρκικές δυνάμεις να αποκαταστήσουν το στρατιωτικό στάτους κβο που υπήρχε πριν από τις 30 Ιουνίου 2000. Εμείς απλώς σημειώνουμε την αναφορά, αλλά τα τετελεσμένα είναι εκεί. Όπως η ανακήρυξη του ψευδοκράτους, που το Συμβούλιο Ασφαλείας θεώρησε παράνομη και την αποκήρυξε. Ή, όπως τα ψηφίσματα που καλούν την Τουρκία να επιστρέψει στους νόμιμους κατοίκους την Αμμόχωστο. Ή, τα άλλα, που καλούν τον κατοχικό στρατό να αποχωρήσει… Αποδεχόμαστε τα τετελεσμένα και μαζί μας τα αποδέχεται και η διεθνής κοινότητα, που βήμα με βήμα τα θεωρεί δεδομένα και αναλλοίωτα. Διότι, εμείς ουδέποτε απαιτήσαμε την εφαρμογή τους. Προπάντων, ουδέποτε τα θέσαμε ως προϋπόθεση για άλλα ζητήματα, όπως την αποδοχή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, που τη ζητούσε ο Ντενκτάς και τώρα την προβάλλουμε σαν να είναι δική μας επιλογή.
Μετά, ήρθε και η Ευρώπη. Άλλα τετελεσμένα χωρίς καμιά αντίδραση από την πλευρά μας. Αποδεχθήκαμε να προχωρούν οι ενταξιακές διαδικασίες της Τουρκίας, χωρίς να απαιτήσουμε την εφαρμογή του πρωτοκόλλου 10 για την Τελωνειακή Ένωση της Τουρκίας με όλα τα κράτη μέλη, δηλαδή και με την Κυπριακή Δημοκρατία. Και στηρίζαμε, φανατικότεροι όλων, την ένταξη της Τουρκίας χωρίς καμιά προϋπόθεση. Ακόμα και στα πιο απλά ζητήματα. Τι έγινε, για παράδειγμα, με την επιβολή «δασμών» στην ανθρωπιστική βοήθεια προς τους εγκλωβισμένους; Τίποτε απολύτως. Η κατάσταση συνεχίζεται όπως ακριβώς την επέβαλε το κατοχικό καθεστώς κι εμείς κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτε. Ούτε καν απαιτούμε, για παράδειγμα, αναθεώρηση του Κανονισμού της Πράσινης Γραμμής μετά από μια δεκαπενταετία προβληματικής εφαρμογής.
Αλλά, ανάλογη η πολιτική μας μυωπία και για το φυσικό αέριο. Στις 5 Νοεμβρίου 2014, γράφαμε σε αυτή τη στήλη για τις πιέσεις προς τον Πρόεδρο να αποδεχθεί να μπει το φυσικό αέριο στο τραπέζι των συνομιλιών ως αντάλλαγμα για να αποχωρήσει το Μπαρμπαρός από την ΑΟΖ. Και λέγαμε ότι θα ήταν μοιραίο λάθος. Ο Πρόεδρος συμφωνούσε μαζί μας και δήλωνε ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Αλλά, στις 5 Ιανουαρίου ανακοινώθηκε η απόφασή του ότι τελικά το θέμα του φυσικού πλούτου μπορεί να μπει στο τραπέζι του Κυπριακού «κατά το τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων». Το στάδιο δεν έχει καμιά σημασία, από τη στιγμή που επί της ουσίας, αποδέχτηκε αυτό που απαιτούσε η Άγκυρα και η πλευρά μας θεωρούσε εθνική αυτοκτονία. Διότι, λίγες μέρες αργότερα (13/1/2015), ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα, δήλωνε και μας σόκαρε: «Υπάρχει τώρα αποδοχή πως το θέμα των υδρογονανθράκων μπορεί να συζητηθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτό δεν ήταν σε ισχύ πριν το νέο έτος αλλά ισχύει τώρα και θεωρώ πως είναι προς την ορθή κατεύθυνση». Αφού ανοίξαμε την πόρτα και δεν σιχτιρίσαμε κανέναν όταν έπρεπε, ήρθε η ώρα να αποδεχθούμε κι αυτό το τετελεσμένο. Αλλιώς συνομιλίες δεν ξαναρχίζουν, όπως μας λένε οι Τούρκοι. Κι εμείς, όπως πάντα, σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, ζητούμε απλώς επανέναρξη των συνομιλιών, που υπό τις συνθήκες δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά αποδοχή της τουρκικής απαίτησης για συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων και κατάργηση της νομικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Νέο τετελεσμένο μπροστά μας. Κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις…
