Το Καστελόριζο

08 Απρίλιος 2018, 18:00

Σημερινή

Τα τελευταία χρόνια, αν όχι τις τελευταίες δεκαετίες, ρωτήσαμε κορυφαίους Ελλαδίτες πολιτικούς και Πρωθυπουργούς: «Τι θα πράξετε αν η Τουρκία καταλάβει το Καστελόριζο; Θα είναι αιτία πολέμου; Θα πολεμήσει η Ελλάς για το Καστελόριζο;».

Η απάντηση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ζοφερή, σκυθρωπή, ταπεινωμένη. «Θα καταγγείλουμε (είπαν όλοι) στα Ηνωμένα Έθνη, στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ. Θα ασχοληθούμε με διπλωματικό πόλεμο». Συνεπώς ο Τούρκος δεν έχει να φοβηθεί στρατιωτική άμυνα της Ελλάδας. Γνωρίζει ότι δεν θα έχει κόστος…

Η Τουρκία έχει πολύ Ισχυρή Διπλωματία, πέραν του Ισχυρού Στρατού. Έχει μεγάλη παράδοση στη χρήση όλων των μέσων για να απειλεί, μετά να επιτίθεται και μετά να καταλαμβάνει, να αρπάζει, να κατακτά. Και να καταστρέφει. Τώρα η απειλή για το Καστελόριζο έγινε επίθεση με NAVTEX. Απέκλεισε το Καστελόριζο η Άγκυρα σε στρατιωτικό πλαίσιο τουρκικών στρατιωτικών ασκήσεων. Η επόμενη φάση ποια θα είναι; Βιάζεται ο Ερντογάν ή όχι, για την επόμενη κίνηση; Μπορεί ως απάντηση να λεχθεί ότι η τουρκική κατάληψη του Καστελoρίζου τελεί υπό αναβλητική αίρεση. Δηλαδή είναι βέβαιο το αν και αβέβαιο το πότε θα προχωρήσει…     

Και μετά; Μετά είναι η Θράκη, είναι τα νησιά του Αιγαίου, είναι η Κύπρος ολόκληρη με τις θάλασσές της; Αλλά μπορεί ο Σουλτάνος να ανοίγει μέτωπα χωρίς κόστος και συνέπειες; Μπορεί να αρχίζει πολέμους, να βομβαρδίζει, να καταστρέφει, να σκοτώνει, να κατερειπώνει και όλοι οι Μεγάλοι να σιωπούν; Να μη βλέπουν, να μην ακούουν, να μην αντιλαμβάνονται; Να κυριαρχούνται μόνο από τα οικονομικά και στρατιωτικά τους συμφέροντα που εστιάζονται στην Τουρκία; Ναι. Μπορούν. Σιωπούν και θα σιωπούν. Όπως το 1974. Όπως και σήμερα. Και στο Αιγαίο και στη Θράκη και στην Κύπρο. Και κυρίως στη Συρία και στην τουρκική «φιλειρηνική» μάχη της για εξολόθρευση των Κούρδων.     

Η Τουρκία έχει κατ’ επανάληψιν διακηρύξει ότι έχει τη στρατιωτική δυνατότητα να διεξάγει επιτυχείς πολέμους ταυτοχρόνως σε τρία μέτωπα. Και θέλει να αποδείξει ότι πράττει αυτό που θέλει, χωρίς αντίσταση. Να επιβάλλει διά της βίας τις αρπακτικές ορμές της, χωρίς συνέπειες. Χωρίς αντίδραση. Με τη σιωπή της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Με την ανοχή των  Αμερικανών. Με χαμόγελα μυστηρίου της Μόσχας. Περιμένουμε τους πιο πάνω στην κρίσιμη ώρα (ήδη η ώρα είναι κρίσιμη) να μας σώσουν; Εμείς έχουμε ή όχι αποφασίσει να σωθούμε; Αν ναι, πώς και πότε;     

Απαντήσεις σε αυτά τα φοβερά ερωτήματα δεν υπάρχουν. Ούτε το «πώς», ούτε το «πότε» έχουν απαντήσεις. Υπάρχουν μόνο οι τυποποιημένες αποδείξεις της αδυναμίας και πολιτικού βολέματος της ηγεσίας μας. Αλλά η στάμνα πάει πολλές φορές στη βρύση. Κάποτε, όμως, σπάζει. Όπως έσπασε το 1974, που μας βρήκε προδομένους και αδύναμους. Όπως μας βρίσκει τώρα αμετανόητους στις ρητορείες της ηγεσίας μας, αδύναμους και παραδομένους στην αυταπάτη ότι κάποιοι, κάπου, κάποτε θα μας σώσουν από τον τουρκικό Κλάδο Ελαίας!

ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/500183/to-kastelorizo