του Άριστου Μιχαηλίδη
9 Νοε 2016
Όταν μας λένε ότι έχουν ευθύνη τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες της κρίσιμης διαπραγμάτευσης και δεν πρέπει να ανεβάζουμε τους τόνους, τι εννοούν ακριβώς; Ότι πρέπει να αφήνουν τους πολιτικούς να τους ανεβάζουν μόνοι τους; Διότι βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις πολιτικούς, διαφόρων επιπέδων και αποχρώσεων, ακόμα και πολιτικούς αρχηγούς, να συζητούν, να παραπλανούν, να ωραιοποιούν, να κινδυνολογούν σε τέτοιο βαθμό που θα τους ζήλευε ακόμα και η ίδια η προεκλογική περίοδος. Αλλά, έστω κι αν αφήσουμε κατά μέρος τη διαπραγμάτευση μέχρι να δούμε τι θα βγει από το Μον Πελεράν, είναι αδύνατο να παρακολουθούμε ψύχραιμοι πολιτικούς να ισχυρίζονται, για παράδειγμα, ότι φταίνε οι Ελληνοκύπριοι για όσα έγιναν το ’63. Ξανά μανά τα ίδια, δηλαδή; Να γεμίσουν τον κόσμο ενοχές μόνο και μόνο για να τον κάνουν υποχείριο;
Να τα λέει ο Μουσταφά Ακιντζί να το καταλάβουμε. Να τα λένε και Ελληνοκύπριοι πολιτικοί; Ο Ακιντζί λέει και ξαναλέει τελευταία για τους φόβους των Τουρκοκυπρίων από όσα τους έκαναν οι Ελληνοκύπριοι τη δεκαετία του ’60 και εξ αυτού του φόβου επιμένουν στις τουρκικές εγγυήσεις. Μετά βγαίνει, ας πούμε, ο Μιχάλης Παπαπέτρου στην τηλεόραση και υποστηρίζει ότι έχουν δίκαιο να φοβούνται οι Τ/κ. Δεν είναι εμείς, έλεγε με πάθος, που αρνηθήκαμε να εφαρμόσουμε τη συμφωνία για τους χωριστούς δήμους; Κι ακούνε οι ευκολόπιστοι, μπερδεύουν στο μυαλό τους την ιστορία με την προπαγάνδα και αναπαράγουν ανοησίες. Και είναι έτοιμοι να απολογηθούν κιόλας και να δεχτούν ότι οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι πράγματι απαραίτητες. Ο Γκεμπελισμός στις δόξες του!
Περιμένοντας, λοιπόν, το φως από την Ελβετία ας μιλήσουμε για Ιστορία, ελπίζοντας κάποτε να μας διδάξει:
Υπήρχε πρόνοια στο Σύνταγμα της Ζυρίχης για χωριστά δημαρχεία στις πόλεις. Αλλά, προφανώς με βρετανικό δάκτυλο στη συνταγματική πρόνοια (άρθρο 173), υπήρχε «εποικοδομητική ασάφεια» και δεν γινόταν αναφορά σε γεωγραφικό διαχωρισμό.
Οι Τουρκοκύπριοι επέμεναν σε γεωγραφικό διαχωρισμό και οι Ελληνοκύπριοι προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν. Μακάριος και Κιουτσιούκ οργάνωσαν επιτροπές σε κάθε πόλη για να μελετήσουν τα δημοτικά όρια. Οι τουρκοκυπριακές επιτροπές «σχεδίαζαν θύλακες, οι οποίοι θα ήταν όσο το δυνατόν περισσότερο αυτάρκεις» (Diana Markides: Κύπρος 1957 – 1963). «Ένας σημαντικός παράγοντας γι΄ αυτούς ήταν η εξασφάλιση πρόσβασης στη θάλασσα και σε κύριες οδικές αρτηρίες».
Καμιά πρόταση που δεν περιείχε γεωγραφικό διαχωρισμό δεν γινόταν αποδεκτή από τους Τουρκοκύπριους. «Στην Πάφο, αυτό το σημείο εκδηλώθηκε με πιο απτό τρόπο όταν οι Τούρκοι άρχισαν να κτίζουν παράνομα ένα τείχος, το οποίο προσδιόριζε τη δημοτική τους περιοχή, την οποία είχαν μονομερώς δημιουργήσει». Έκτιζαν τείχος μέσα στο κράτος τους! Στο μεταξύ, ενώ συνεχιζόταν η εκκρεμότητα της δημιουργίας χωριστών δήμων, οι Τουρκοκύπριοι, που είχαν αποχωρήσει από τα ενιαία δημοτικά συμβούλια των πόλεων από το 1957, μάζευαν παράνομα τους δημοτικούς φόρους από τους Τ/κ και κατακρατούσαν κι εκμεταλλεύονταν «όλη τη δημοτική περιουσία, την οποία είχαν αρπάξει κατά τη διάρκεια των διακοινοτικών ταραχών του 1958» (Diana Markides: Κύπρος 1957 – 1963).
Μέσα στο κράτος τους, μάζευαν ξεχωριστά φόρους! Αυτή η ιστορία συνεχίστηκε μέχρι το ’63 που σαμπόταραν μια και καλή το κοινό κράτος. Και σε όλο το διάστημα που μεσολάβησε, ασκούσαν βέτο στην έγκριση των κρατικών φορολογιών, ασκούσαν βέτο στη δημιουργία του κοινού κυπριακού στρατού, έφερναν όπλα από την Τουρκία, έφερναν Τούρκους στρατιωτικούς να τους εκπαιδεύουν στα όπλα, δολοφονούσαν όποιον Τ/κ μιλούσε για συμβίωση και συναλλασσόταν με Ε/κ.
Την τουρκοανταρσία την οργάνωναν από το 1958 και μέχρι το 1963 μεσολάβησαν χιλιάδες διαλυτικά-διχοτομικά γεγονότα, όλα με προέλευση την τουρκοκυπριακή ηγεσία.
Ας αφήσουμε, όμως, την Ιστορία, να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα. Φτάνει να την ξέρουμε σωστά για να μην ξαναπάθουμε τα ίδια, τέτοιοι αφελείς κι ανιστόρητοι που γίναμε.
