19/8/2018
του Γεώργιου Κολοκασίδη
Καυτό προβλέπεται το Φθινόπωρο όχι λόγω μετεωρολογικής πρόβλεψης αλλά λόγω Κυπριακού. Πολλά τα μηνύματα αναθέρμανσης της διαπραγματευτικής προσπάθειας. Από εγχώριους και ξένους. Και οι συνθήκες όμως τροφοδοτούν την ασφαλή αυτή πρόβλεψη. Οι εξορύξεις πλησιάζουν και η αντίρροπη τουρκική επιθετικότητα κορυφούται. Πριν λίγο καιρό είχαμε τα ντράβαλα με την ΕΝΙ όταν τουρκικά πολεμικά πλοία χόρευαν ταγκό με το ιταλικό γεωτρύπανο (φαντάζομαι έτσι θα φαινόταν σε έναν εξωγήινο παρατηρητή). Τώρα ξεκίνησε ο τουρκικός «πορθητής» με ανάλογες στοχεύσεις. Να εμποδίσει δηλαδή το κυπριακό ενεργειακό πρόγραμμα και να προωθήσει τις τουρκικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Αυτή η αντιπαράθεση πρέπει να έχει μια κατάληξη. Κάποιος, κάπου σε κάποια έκταση πρέπει να κάνει πίσω. Είτε εμείς με τα ενεργειακά δικαιώματα και τη μικρή ισχύ είτε οι Τούρκοι με τις νόμω αβάσιμες ενεργειακές φιλοδοξίες και τη μεγάλη ισχύ. Αυτός που σίγουρα δεν θα κάνει πίσω είναι οι ενεργειακές εταιρείες που επιδιώκουν την εκμετάλλευση. Αυτές, ευλόγως, δεν τις ενδιαφέρει το τελικό ιδιοκτησιακό καθεστώς. Τις ενδιαφέρει το κέρδος τους. Και αυτό είναι κατανοητό. Είναι στη φύση των πραγμάτων.
Η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει βαθμηδόν αντιληφθεί ότι η μη λύση δεν είναι λύση. Παλαιότερα είχε μια άλλη περί Κύπρου αντίληψη. Είχε κατακτήσει τη μισή, την είχε εθνοεκκαθαρίσει, είχε στήσει και μια υποτυπώδη πολιτική τουρκοκυπριακή εκπροσώπηση ως προκάλυμμα νομιμότητας και αυτό ήταν. Σιγά-σιγά τα πράγματα θα ομαλοποιούνταν από μόνα τους. Εν μέρει είχαν δίκαιο. Το αμερικανικό εμπάργκο όπλων ήρθη, η μερική απομόνωση της Τουρκίας επίσης. Η πρόβλεψη κόπωσης ή και διάβρωσης ή και αποδυνάμωσης των ελληνικών κυβερνητικών αντιστάσεων σε Ελλάδα και Κύπρο επίσης επήλθε. Η συνεπαγόμενη ελληνική διολίσθηση θέσεων και αυτή. Μερικές όμως παράμετροι δεν είχαν, ευτυχώς, την ίδια εξέλιξη.
Οι Έλληνες της Κύπρου δεν φυλλορρόησαν προς τρίτες κατευθύνσεις ως αποτέλεσμα της ισοπεδωτικής τραγωδίας του ’74. Ενέμειναν. Ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους που λέει και ο ποιητής. Το διεθνές δίκαιο εξελίχθηκε κατοχυρώνοντας διάφορα δικαιώματα όπως αυτά στην ΑΟΖ. Η τεχνολογία εντοπισμού και εξόρυξης υδρογονανθράκων αναπτύχθηκε. Η Κυπριακή Δημοκρατία μπήκε στην ΕΕ. Οι διεθνείς σχέσεις ασκούνται και οροθετούνται όλο και περισσότερο από το διεθνές δίκαιο.
Κάνοντας μια αποτίμηση όλων αυτών των δεδομένων η Τουρκία αντελήφθη ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν προώρισται να σβήσει. Και εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται σε κατά νόμον ιδιοκτήτη σημαντικών γεωπολιτικών περιουσιακών στοιχείων. Η αρχική λοιπόν στόχευση της σταδιακής εκμηδένισης της Κυπριακής Δημοκρατίας αντικαθίσταται ή συμπληρώνεται από μια άλλη πιο ενεργητική πολιτική. Αυτή της νομικής ποδηγέτησης της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω μιας ευνοϊκής για την Τουρκία λύσης.
Αυτή η τουρκική στροφή ενέχει για μας θετικά αλλά και αρνητικά. Αφενός η Τουρκία έχει καταλάβει ότι η εισβολή δεν έλυσε το Κυπριακό. Απλά μετέβαλε τη φυσιογνωμία του. Αυτό αν το σκεφθούμε είναι μια κάποια επιτυχία διότι κατ’ ουσίαν σημαίνει ότι τα όπλα, από μια άποψη, δεν επεκράτησαν. Το αρνητικό είναι ότι το τουρκικό θηρίο έχει αφυπνιστεί και πιέζει αφόρητα για συμμετοχή στο νομικό καθεστώς της Κύπρου. Η Κυπριακή Δημοκρατία όμως είναι συνάμα το τελευταίο καταφύγιο των Ελληνοκυπρίων. Αλλά και καθενός Κύπριου ασχέτως εθνότητας και θρησκείας ο οποίος θέλει μια Κύπρο που θα αυτοκαθορίζεται και δεν θα είναι ένα τουρκικό υποκατάστημα.
Μπορεί κανείς να πιθανολογήσει ότι αυτή η επίγνωση της Τουρκίας ότι δεν έχει πετύχει τους στόχους της στην Κύπρο θα την καθιστούσε πιο διαλλακτική. Αυτό όμως δεν συμβαίνει προς το παρόν. Και δεν συμβαίνει όχι μόνο λόγω «άλογης» κλιμακούμενης εθνικιστικής υστερίας στην Τουρκία. Η ουσία είναι ότι ψυχρά και στο πλαίσιο μιας εθνικής τουρκικής λογικής η Τουρκία θεωρεί ότι πρέπει να ελέγξει την περιοχή. Για διάφορους λόγους: Ενέργεια, Μέση Ανατολή, εγγύτητα προς τα τουρκικά παράλια. Συνεπώς αν η Τουρκία αποδεχθεί την ύπαρξη μιας ανεξάρτητης Κύπρου ουσιαστικά αυτοαναιρείται. Για αυτό τον λόγο όσο την παίρνει η ισχύς της δεν πρόκειται να αποδεχθεί αποκηδεμόνευση της Κύπρου.
Αυτά πρέπει να έχουμε κατά νου όταν αρχίσουν οι φθινοπωρινές πιέσεις. Και ο κύριος κίνδυνος δεν είναι το φάσμα της διχοτόμησης όπως πολλοί θεωρούν που και αυτή ως λύση είναι απορριπτέα. Κύριος κίνδυνος είναι η εμμονή της Τουρκίας να δημιουργήσει, με λύση ή χωρίς λύση, συνθήκες διηνεκούς ελέγχου της Κύπρου.
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/569612/enopsei-kaftoy-fthinoporoy
