3/3/2019
του Γιώργου Καλλινίκου
«Εντύπωση μου έκαμεν ο νεκρός του Αυξεντίου, ο άνθρωπος που με συνόδευε από την Εκκλησίαν προς το κοιμητήριον, μου είπεν Αγγλικά, νόου φέιζ, δεν έχει πρόσωπο. Αμέσως εννόησα τι ήθελε να πει. Επειδή εγνώριζεν ότι φιλούσα τους νεκρούς ήρωας, ήθελε να με προλάβει και να μου πει ότι δεν είχε πρόσωπον ο Αυξεντίου για να τον φιλήσω. Όταν τελείωσα την ακολουθίαν, του είπα να ανοίξει το φέρετρον και το άνοιξε. Μετά δυσκολίας ξεσκέπασε μέρος του άνω μέρους του νεκρού, γιατί το σκληρόν άσπρο πανί, που του έβαλαν για σάβανο εκόλλησε στον πολτοποιημένον σώμα. Δεν ξεχώριζε ούτε πρόσωπον ούτε λαιμός, εφαίνετο σαν μια μάζα από κρέας με πηχτό αίμα μαυρισμένο. Ο γέρων Αυξεντίου μου είπε ότι διεπίστωσε την ταυτότητα του υιού του από την μεγάλη κάμψη που είχε το τέλμα του ποδιού του. Το ένα του έδειξαν, γιατί το άλλο ήταν κομμένο. Την κηδεία ετέλεσα την 4ην Μαρτίου 1957, Δευτέραν και ώραν 6.30 μ.μ.».
Πρόκειται για την μαρτυρία του Παπαντωνίου Ερωτοκρίτου, ιερέως τότε στις Κεντρικές Φυλακές, όπως αυτή καταγράφεται στο βιβλίο «Πώς έζησα το δράμα των απαγχονισθέντων» (ευχαριστίες στην κόρη του Μάρω Σερέτη για την ευγενική προσφορά). Ανατριχιαστική η περιγραφή. Αγγίζει τα όρια της φρίκης. Πλην, όμως, αποτελεί την ωμή πραγματικότητα εκείνης της στιγμής. Νόου φέιζ, είπε ο Άγγλος στον ιερέα. Δεν είχε ούτε εκείνος την δύναμη να αντέξει την φρίκη που προκάλεσαν οι συμπατριώτες του. Εκείνη η αγέλη των ανάνδρων. Που άκουσαν την κραυγή «Μολών λαβέ» να σχίζει την ατμόσφαιρα. Να παγώνει την φύση. Και κατέφυγαν στον πιο ακραίο, τον πιο απάνθρωπο και τον πιο ντροπιαστικό για τους ίδιους τρόπο: Τον έκαψαν ζωντανό!
Διόλου τυχαία η στήλη επέλεξε σήμερα την συγκεκριμένη μαρτυρία. Σήμερα παρά ποτέ στα προηγούμενα 62 χρόνια την φρικτή εικόνα, που βίωσε ο Παπαντώνης, οφείλουμε να την αποθηκεύσουμε στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας. Για να προσμετρήσουμε το πραγματικό μέγεθος του μέγιστου ηρωισμού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επιμετρήσουμε και το μέγεθος της μέγιστης ασέβειας του αρχηγού αυτού του κράτους, να ταξιδέψει σήμερα στο παλάτι της βασίλισσας της αγχόνης.
Νόου φέιζ, ένα πόδι κομμένο, πολτοποιημένο σώμα. Αδιάψευστη μαρτυρία της φρίκης. Αλλά και του ξεπεσμού και της καταισχύνης μιας υπερδύναμης. Έκαψαν το σώμα του Αετού. Ξέχασαν στον πανικό τους την ψυχή. Οι φλόγες τύλιγαν το σπήλαιο, που έμελε να μετατραπεί σε εθνική κιβωτό των αξιών και των ιδανικών της Ιστορίας ενός λιλιπούτιου νησιού. Οι φλόγες τύλιγαν το ηρωικό βουνό. Δεν πρόσεξαν, όμως, οι στυγνοί εγκληματίες της βασίλισσας ότι την ίδια εκείνη στιγμή άνθιζαν όλες οι αμυγδαλιές του Μαχαιρά. Γιόρταζαν βλέποντας την ψυχή του λεβεντονιού να ίπταται του βουνού. Άφθαρτη, αγέρωχη, υπερήφανη. Ξεκινούσε το ταξίδι για το χρυσοποίκιλτο παλάτι της αθανασίας.
Οι στίχοι του ανυπέρβλητου Γιάννη Ρίτσου, άκρως παραστατικοί: «Ποτέ δε θα μπορούσα να πιστέψω πως η στενότητα μιας σπηλιάς μπορούσε να έχει τόση ευρυχωρία, μπορούσε να χωρέσει την πατρίδα… Ανασαίνω, μέσα σ’ αυτό το πέτρινο τούνελ που η έξοδός του είναι το ίδιο το στόμιο του ήλιου». Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική. Χωρίς φεγγάρι όταν άρχισε η επιχείρηση των Άγγλων. Είχε κρυφτεί. Το ίδιο και τα αστέρια. Δεν είχαν την δύναμη να αντέξουν την βαρύγδουπη θυσία… Μέχρι το μεσημέρι όταν ολοκληρώθηκε το αιώνιο όνειδος μιας ατιμασμένης αυτοκρατορίας, είχε εξαφανιστεί και ο ήλιος. Δεν άντεξε ούτε αυτός την ακτινοβολία της πύρινης ψυχής…
Η ψυχή του Σταυραετού παραμένει επί 62 ολάκερα χρόνια πάνω από το ηρωικό βουνό. Για να φωτίζει τη λεωφόρο την οποία οφείλαμε να ακολουθούσαμε όλες οι επόμενες γενιές. Δυστυχώς, όμως, ασήμαντοι ηγέτες παρέκαμψαν την λεωφόρο. Επέλεξαν να ακολουθήσουν σκοτεινά μονοπάτια, που οδηγούσαν σε υποχωρήσεις, ατιμωτικούς συμβιβασμούς, επιδίωξη μικρών στόχων οι οποίοι ουδόλως συνάδουν με τα ανυπέρβλητα ιδανικά που ώθησαν τον ήρωα στην τεράστια θυσία του. Εκείνος θυσιάστηκε για την Ένωση. Κάποιοι έχουν από χρόνια αποκόψει ακόμη κι αυτόν τον ομφάλιο λώρο… Εκείνος θυσιάστηκε για την πατρίδα. Κάποιοι οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμησή της…
Ο λεβεντόγερος πατέρας του ήρωα έλεγε μετά την θυσία του: «Τα τηλεγραφήματα που μου εστάλησαν και τα μηνύματα συμπαθείας και συγχαρητηρίων που επήρα, αποτελούν διά εμέ επιταγάς, τας οποίας καμία τράπεζα δεν ημπορεί να εξαργυρώσει». Πού να ‘ξερε, ότι σήμερα η μόνη μας έγνοια είναι οι επιταγές των τραπεζών. Ότι δίνουμε και την ψυχή μας για όσο περισσότερες από δαύτες…
Αυτή η κατηφορική πορεία των μικρόψυχων ταγών φτάνει σήμερα στο πλέον ντροπιαστικό σημείο. Ο ηγέτης του κράτους, την ημέρα της θυσίας του Αετού, να οδεύει στο παλάτι της βασίλισσας, που συμβολίζει τα μαρτύρια εκείνης της περήφανης γενιάς του 1955. Εκείνης που έβαζε τη βούλα της στους απαγχονισμούς των συντρόφων του Γρηγόρη. Θα τους δει όλους, λέει, στο αιματοβαμμένο παλάτι, την Ελισάβετ, τον Κάρολο, τον Γουίλιαμ… Τρεις γενιές… Για να κάνει τι; Να τους καθησυχάσει ότι δεν θα γίνουμε Μαυρίκιος; Ότι οι βάσεις της πρόκλησης δεν θα πειραχτούν;
Ξέρω, Γρηγόρη, η καρδιά σου θα σπαράζει. Δεν θα κλάψεις όμως. Οι ήρωες δεν κλαίνε. Άσε τα δικά μας δάκρυα να τρέξουν σήμερα. Για το κατάντημά μας. Άσε εμάς να απολογηθούμε και να αναλογιστούμε τον τεράστιο Μόντη. Κάποτε μας καθοδηγούσαν αυτοί οι στίχοι: «Να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου να καθαρίσουμε το δικό μας, να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου να μπολιάσουμε το δικό μας…». Οι ταγοί τους εξευτέλισαν με τις πράξεις τους. Μας υποχρέωσαν να εστιάζουμε μόνο σ’ αυτούς: “Ποια πτώση επίκειται τώρα, συνολικά πόση πτώση υπολείπεται;”!!!
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/664675/i-martyria-frikis-ga-afxentioy-kai-i-ntropi-sto-palati
