6/12/2019
του Γιώργου Καλλινίκου
Αντιστράτηγος Παπαλαμπρίδης Γεώργιος. Τα οστά του βρέθηκαν στο ύψωμα Αλωνάργα του Πενταδακτύλου. Συνταγματάρχης Κούρλιος Κωνσταντίνος. Έπεσε στις μάχες του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, στις 16 Αυγούστου 1974. Έφεδρος ανθυπασπιστής Παυλούδης Παύλος. Έπεσε στις μάχες του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Έφεδρος ανθυπασπιστής Παναγιώτου Βασίλειος. Έπεσε στις μάχες του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Έφεδρος ανθυπασπιστής καταδρομέας Κατέρος Κωνσταντίνος. Επέβαινε του μοιραίου Νοράτλας. Έφεδρος ανθυπασπιστής καταδρομέας Ηλία Κωνσταντίνος. Επέβαινε του μοιραίου Νοράτλας.
Όλοι νέοι. Όλοι παλληκάρια. Όλοι ηρωικά μαχόμενοι. Μερικά κασελάκια με τα ονόματά τους. Μέσα σε αυτά μερικά οστά. Ένα, δύο, πέντε, δέκα; Τι σημασία έχει. Έξι τεράστιες ψυχές. Πού να χωρέσουνε σε κασελάκια; Πού να χωρέσουνε σε ένα ναό. Τέτοιες ψυχές φτερουγίζουν για πάντα. Υπερήφανες. Αγέροχες. Ελεύθερες.
Θυσιάστηκαν γι’ αυτό το νησί. Δεν ήταν από αυτό το νησί. Πάλεψαν, όμως, σαν να ήταν το δικό τους νησί. Πρόσφεραν τις ζωές τους. Τόσο νέοι… Έμειναν τα οστά τους θαμμένα 45 χρόνια. Βαθειά στο έδαφος αυτού του νησιού. Για να δυναμώσουν οι ρίζες. Να μπολιάσουν το χώμα αυτού του μαρτυρικού τόπου. Με τόνους λεβεντιάς. Και ηρωισμού. Ελληνικού ηρωισμού. Ελληνικές οι ρίζες. Μπλέχτηκαν κάτω από το χώμα με τις κυπριακές. Είχαν το ίδιο DNA…
Γέμισε ο ναός χθες με μαύρο… Κακώς. Χθες ήταν μέρα γιορτής. Οι έξι τεράστιες ψυχές δεν ήθελαν να σας δουν έτσι. Δεν σας ήθελαν στα μαύρα. Δεν είδατε τους αετούς που πετούσανε χθες πάνω από τον θόλο του ναού; Ήρθαν ευτυχείς στη γιορτή της παλληκαριάς. Δεν ήθελαν τα μαύρα. Άσπρα γιορτινά ήθελαν. Σε γιορτή ήρθαν. Να θυμηθούν ήρθαν. Τις μάχες. Τους καπνούς. Τις ριπές των πολυβόλων. Τις εκρήξεις. Τα βλήματα που χόρευαν γύρω τους. Τα πυροβόλα που ξερνούσαν φωτιά. Αλλά αυτοί και οι σύντροφοι τους χαμογελούσαν. Δεν γνώριζαν οι λυσσαλέοι λύκοι με την κόκκινη ημισέληνο ότι οι ήρωες δεν τρομάζουν. Δεν ήξεραν ότι τα παλληκάρια δεν λυγίζουν ούτε μπροστά στον Χάρο. Δεν λύγισαν ούτε και μπροστά στην προδοσία εκείνων που τους άφησαν με άνανδρο τρόπο να σκοτωθούν…
Έξι κασελάκια. Δυο σημαίες. Μια ελληνική. Μια κυπριακή. Έξι ονόματα. Έξι Μετάλλια Εξαίρετης Προσφοράς. Υπουργοί. Επίσημοι. Συγγενείς. Εκείνοι που δεν πρόλαβαν να τους ζήσουν. Να τους χαρούν. Ήρθαν να τους πάρουν πίσω στα σπίτιά τους. Και προσφωνήσεις. Α, αυτές οι προσφωνήσεις. Ενίοτε υποκριτικές. Δεν μπορούν αλλιώς τα στόματα των πολιτικών βλέπετε.
Πρώτος ο Επίτροπος Προεδρίας. «Όλο το είναι μας συνταράζεται από τα μηνύματα του σημερινού αποχαιρετισμού. Ελλάδα και Κύπρος: Προαιώνιοι δεσμοί, κοινή εθνική ταυτότητα, μαζί σε όλους τους αγώνες», είπε. Την αλήθεια είπε. Σωστές οι αναφορές του. Ξέχασε όμως. Ξέχασε τα προηγούμενα χρόνια τι έλεγαν κάποιοι δικοί του. Από το στρατόπεδο των κυβερνώντων. Τότε, που νόμιζαν ότι ο σουλτάνος θα τους έκανε το χατίρι. Ξέχασε πως οι δικοί του ήταν εκείνοι που εξήγγειλαν ότι «ο ομφάλιος λώρος έχει κοπεί». Οι άθλιοι… Τώρα συνταράσσονται… Ξέχασε ο Επίτροπος τι τολμούσε να δηλώσει εκείνος ο υπουργός πρωτοπαλλήκαρο. Ότι «οι μόνοι δεσμοί με την Ελλάδα είναι κάποιοι πολιτισμικοί». Οι άθλιοι… Τώρα μιλάνε για «προαιώνιους δεσμούς, κοινή εθνική ταυτότητα, μαζί σε όλους τους αγώνες».
Και μετά ο υφυπουργός Άμυνας της Ελλάδας. «Τα δραματικά γεγονότα του 1974, που στιγμάτισαν την Κύπρο, αποτελούν βαρυσήμαντο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας των δύο κρατών του Ελληνισμού, ως μια εθνική υποθήκη, που χαλυβδώνει τη θέληση και εντείνει τον αγώνα μας… Ως έθνος, οφείλουμε να μην ξεχνάμε την Κύπρο και να είμαστε έμπρακτα δίπλα της», είπε. Στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας έχει αποθηκευτεί για πάντα εκείνη η εξοργιστική ρήση ότι «η Κύπρος είναι μακριά…». Μας βασανίζει δεκαετίες τώρα, κύριε Στεφανή. Θέλουμε να την διαγράψουμε. Πολύ. Μπορούμε όμως; Ο Παπαλαμπρίδης, ο Κούρλιος, ο Κατέρος και τα άλλα παλληκάρια βροντοφωνάζουν «ναι». Το «ναι» των πολιτικών, όμως, είναι αδύναμο. Σχεδόν ψιθυριστό. Το παίρνει ο άνεμος. Δεν μας αφήνει να το εμπεδώσουμε…
Εκείνα τα κασελάκια χθες, λες και είχαν αγκάθια. Τρύπησαν τις καρδιές μας. Μας θύμισαν τις αγωνιώδεις προσπάθειες τις οποίες καταβάλλουν ένα σωρό τυχάρπαστοι σε αυτό τον τόπο για να θάψουν κάθε τι το ελληνικό. Να κάψουν τις ρίζες. Να σβήσουν την Ιστορία. Να διαγράψουν τις μνήμες. Δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Ένας Παπαλαμπρίδης, ένας Κούρλιος, ένας Κατέρος τους διαψεύδουν. Οι ψυχές τους αδιαμφισβήτητη μαρτυρία.
Εκείνα τα κασελάκια με μια χούφτα οστά, κραυγάζουν ότι ήταν εδώ. Ότι ήρθαν εδώ και αγωνίστηκαν για τούτα τα χώματα. Ήρθαν εδώ να υπερασπιστούν γέρους, γυναίκες, παιδιά, άμαχους από τους λυσσαλέους λύκους. Ήρθαν εδώ και πολέμησαν, αν και προδομένοι, για ελευθερία! Τα θεμέλια είναι τόσο βαθειά και τόσο δυνατά, που δεν μπορεί κανείς να τα χαλάσει. Φτιάχτηκαν με το αίμα τέτοιων ηρώων. Οι ρανίδες κύλησαν σε αυτά τα θεμέλια. Έφτασαν μέχρι τις ψυχές χιλιάδων ανθρώπων σε αυτό το νησί της οργής.
Στο καλό αδέλφια. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο σας. Θα σας ευγνωμονούμε πάντοτε. Καλή αντάμωση…
ΠΗΓΗ:http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/833238/kali-antamosi-adelfia-sas-evgomonoyme
