30/1/2020
του Άρη Πετάση
«Σίγουρα εμείς (οι νεότεροι) Έλληνες είμαστε για μεγαλύτερα πράγματα».
Η πιο πάνω φράση ήταν του Γιώργου Σεφέρη μόλις πληροφορήθηκε πως αντί να μεγαλώσει η Ελλάδα με την ένωση της Κύπρου μαζί της, τελικά παραδινόταν η Κύπρος στην Τουρκία από Έλληνες πολιτικούς (Αβέρωφ & Co). Επ’ αυτού, ο Άγγλος ιστορικός καθηγητής Beaton σημειώνει πως τότε το ποσοστό των Ελλήνων στην Κύπρο στον συνολικό πληθυσμό ήταν μεγαλύτερο από αυτό της Κρήτης ή της Θεσσαλονίκης πριν την ένωση τους με τον εθνικό κορμό. Στο πρόσφατο βιβλίο μου Leadership Triumphs & Failures, γράφω πως εάν μια ηγεσία δεν μπορεί να διαβάσει σωστά τη συνολική εικόνα γύρω της και βλέπει το καταφανές μόνο, τότε δεν έχει καμία προοπτική. Τα πιο πάνω πέρασαν από τον νου μου όταν πληροφορήθηκα πως η Ελλάδα, που έχει θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη, αγνοήθηκε και αποκλείστηκε από τη διεθνή διάσκεψη στη Γερμανία που θα συζητούσε τα της Λιβύης. Κλήθηκε, όμως, η Τουρκία που δεν έχει σύνορα με τη Λιβύη, αλλά έχει στρατιωτική ισχύ και αναίδεια. Η Τουρκία ήταν παρούσα γιατί απλά, τα τελευταία 70 χρόνια μεριμνά για στρατιωτική υπερίσχυση και για πολύπλευρη πολιτική. Και επειδή έχει στρατιωτική ισχύ τη θέλουν και οι μεγάλοι σαν σύμμαχο στην Ανατολική Μεσόγειο. Πώς, όμως, εμείς φέραμε την Ελλάδα μέσα στα τελευταία 70 χρόνια σε αυτή την κατάσταση;
Πρόσφατα συνομιλούσα με ξένο στρατηγό ε.α. καλό γνώστη των θεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, για το θέμα της συνομολόγησης συμμαχιών. Και οι δύο συμφωνήσαμε πως οι πρώτες συμμαχίες που πρέπει να επιδιώκει μια χώρα είναι με γειτονικά της κράτη, κυρίως όταν έχουν κοινή απειλή. Οι γείτονες είναι οι πρώτοι που μπορούν να προστρέξουν προς βοήθεια όταν χρειαστεί. Συμμαχώντας με γείτονες κερδίσαμε δύο βαλκανικούς πολέμους το 1912-13. Ακολούθως, αρχίσαμε να μιλούμε για πιθανές στρατιωτικές συμμαχίες Ισραήλ – Ελλάδος/ Κύπρου (The Greeks στην γλώσσα του) ενάντια στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Αφού αναφέρθηκα στην επί μακρόν στενή φιλία Ισραήλ – Τουρκίας και τον ρόλο της Αμερικής στην ανάπτυξη αυτής της φιλίας, ρώτησα τον συνομιλητή μου κατά πόσο εμείς οι Έλληνες θα μπορούσαμε να στηριχθούμε στο Ισραήλ ως σύμμαχο σε μια κρίση με την Τουρκία. Μου απάντησε πως για να υπάρχει μια αξιόπιστη συμμαχία με το Ισραήλ θα πρέπει και οι δύο πλευρές να πιστεύουν:
α) στην ωφελιμότητα της συμμαχίας, και
β) πως σε μια σύρραξη η κάθε πλευρά θα δώσει το άπαν των δυνάμεών της. «Μπορεί όμως το Ισραήλ», συνέχισε, «να σας έχει εμπιστοσύνη τη στιγμή που για χρόνια παραμελείτε την άμυνα σας και στην Κύπρο ξοδεύετε τους φόρους της άμυνας για να συντηρείτε πλουσιοπάροχα μια υπεράριθμη κρατική υπηρεσία;». Πρόσθεσε, ακολούθως, πως η Ελλάδα τρέχει, καταϊδρωμένη, για να εξοπλιστεί τώρα που η Τουρκία βρίσκεται προ των πυλών. «Τι κάνατε τόσο καιρό;». με ρώτησε. Οι Εβραίοι της διασποράς κάθε χρόνο δωρίζουν για την άμυνα του Ισραήλ $1 δισ. και το Ισραήλ ξοδεύει σταθερά 5% του ΑΕΠ για άμυνα. Όταν κινδύνευσε στον πόλεμο του 1973 αμέσως αύξησε τους εξοπλισμούς του φθάνοντας στο εξωφρενικό 30,46% του ΑΕΠ (1975) χωρίς να ακουστεί τσιμουδιά από τον λαό. Και συνέχισε: «Εσείς πόσα παίρνετε, σαν προσφορά για την άμυνα σας, από τους Ελληνοαμερικάνους και άλλους Έλληνες της διασποράς; Τελικά ποίοι θα βάλουν τα όπλα, τα χρήματα, την τεχνολογία και την οργάνωση, εσείς ή οι Ισραηλινοί;». Παρόλο που ανέμενα όσα μου είχε πει ο συνομιλητής μου, εντούτοις ξαφνιάστηκα από όσα άκουσα.
Η διαχρονική αδυναμία της ηγεσίας μας
Πίσω τώρα στη διαχρονική αδυναμία της ηγεσίας των Ελλήνων να διαβάσει σωστά τη συνολική εικόνα γύρω της και να προβεί σε σφαιρική ανάλυση των κινδύνων. Όμως, από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε; Κατά τον καθηγητή Beaton, η Ελλάδα λειτουργούσε ως αποικία της Αμερικής από το 1947 μέχρι το 1974. Οι ηγεσίες της Ελλάδας όμως δεν κατάφεραν να διαβάσουν τη συνολική εικόνα και ζούσαν, μέσα σε αυτά τα 27 χρόνια, με την ψευδαίσθηση πως η Ελλάδα είχε αφοσιωμένο σύμμαχο και προστάτη ενάντια στην Τουρκία. Αποτέλεσμα, ο «προστάτης» φιλοδώρησε στην Ελλάδα: μια δικτατορία 7 ετών, πραξικόπημα και τούρκικη εισβολή της Κύπρου και τη συρρίκνωση του Ελληνισμού. «Ελλάς» στην αρχαιότητα αποκαλούταν κάθε τόπος που κατοικείτο από Έλληνες (ελληνική γλώσσα, ελληνικά ονόματα και κοινή λατρεία). Τώρα στο υπό κατοχή μέρος της Κύπρου δεν κατοικούν πλέον Έλληνες, ελέω του Κίσινγκερ της «προστάτιδας» χώρας.
Ενώ για 70 χρόνια η Τουρκία διεκδικεί, οι ελληνικές κυβερνήσεις μόλις τώρα αφυπνίστηκαν και αφού πρώτα άκουσαν για τα 462.000 τετ. χλμ τούρκικης Γαλάζιας Πατρίδας. Για δεκαετίες έβλεπαν μόνο την ψυχραιμία και τον κατευνασμό σαν όπλο άμυνας.
Στο Leadership Triumphs & Failures γράφω πως όσο καλός και να είναι αρχικά ένας ηγέτης, σιγά-σιγά κινδυνεύει να πέσει θύμα των τεσσάρων δαιμόνων που αναφέρω στο βιβλίο: της ύβρεως, της κολακείας, της έπαρσης και της φιλαυτίας.
Οι κόλακες έπεισαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πως ήταν ο «μεγάλος εθνάρχης», τον Αντρέα Παπαντρέου πως ήταν ο «μεγάλος ηγέτης» και τον Σημίτη πως ήταν ο «μεγάλος εκσυγχρονιστής». Μόλις οι τρεις πίστεψαν στους κόλακες, τους κτύπησε η κατάρα της έπαρσης. Νόμιζαν πως μόνο τα περιορισμένα που έβλεπαν οι ίδιοι ήταν πραγματικότητα. Όσα δεν έβλεπαν, δεν υπήρχαν για αυτούς.
Με υψαυχενισμό ο Σημίτης το έπαιζε «Ευρωπαίος» και «ηγέτης» των Βαλκανίων και σνόμπαρε τους γείτονες Άραβες της Ανατολικής Μεσογείου που τώρα έχουμε ανάγκη.
Ο Καραμανλής έβλεπε μόνο το «ανήκουμε στην Δύση» και της δόθηκε καθ’ ολοκληρία. Δεν κατάφερε να διαβάσει όσα ο ίδιος δεν έβλεπε και έτσι του διέφυγε πως για να υπάρξει Δύση θα πρέπει πρώτα να υπάρξει Ανατολή. Παρόλο που ο Αντρέας ήταν παγκόσμιας εμβέλειας οικονομολόγος, νόμιζε πως θα έμενε αθάνατος εάν εφάρμοζε το «Τσοβόλα δώστα όλα». Ξέχασε πως για να έχεις άμυνα χρειάζεται πρώτα να έχεις εύρωστη οικονομία και να είσαι κάπως οικονομικά ανεξάρτητος για να μπορείς να εξοπλίζεσαι. Έβλεπε μόνο τον (διεθνή) σοσιαλισμό και ξέφυγε της προσοχής του ο Τσοχατζόπουλος και άλλοι. Ακολούθησαν και άλλοι την πορεία του λαϊκισμού με αποτέλεσμα τη σημερινή χρεοκοπία και (το πιο επικίνδυνο) την κατάρρευση των εξοπλιστικών σχεδιασμών της χώρας ελλείψει οικονομικών πόρων. Και αυτοί δεν μπόρεσαν να διαβάσουν συνολικά την εικόνα.
Βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο
Τι κάνουμε τώρα που:
α) κινδυνεύουμε άμεσα,
β) χάσαμε μισό εκατομμύριο μορφωμένους Έλληνες οικονομικούς μετανάστες,
γ) μειώσαμε τον ελληνικό πληθυσμό με την υπογεννητικότητα και τις ρεκόρ εκτρώσεις,
δ) βάλαμε στη φτώχεια τη μισή Ελλάδα,
ε) ανακαλύψαμε πως η ΕΕ είναι μόνο κούφια λόγια και χωρίς ιδεώδη,
στ) πως η σύμμαχος (Αμερική) νίπτει τας χείρας της με τον Νίκολας Περνς, πρώην Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, να μας λέει ξεκάθαρα, «Να μην περιμένει η Ελλάδα βοήθεια από τον Τραμπ (ΗΠΑ) σε ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία», και
ζ) χαλάσαμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και εκδιώξαμε τους διπλωμάτες της γιατί απέτυχαν οι πολιτικοί να διαβάσουν πως οι καλές σχέσεις Τουρκίας – Ρωσίας είναι εφήμερες και πως οι δύο δεν είναι φυσικοί σύμμαχοι (τους χωρίζουν 12 μεταξύ τους πόλεμοι!). Έχουμε και τον μπαμπούλα του εσωτερικού μετώπου, τους «διεθνιστές» και «εκσυγχρονιστές» στην Ελλάδα και τους, λίγους ευτυχώς, κατά φαντασία κομμουνιστές και τους εθνικόφρονες της πλάκας στην Κύπρο που μας καλούν να παραδοθούμε και που μιλούν για θωράκιση νοουμένου πως αυτή δεν θα εξυπακούει εξοπλισμούς που θα «θορυβήσουν την Τουρκία» που με μανία εξοπλίζεται, μας απειλεί και μεθοδικά μας περικυκλώνει.
Άμεσες λύσεις δεν υπάρχουν γιατί όταν για δεκαετίες φθείρεις ένα σύστημα δεν μπορείς να το επαναφέρεις μέσα σε ένα έτος. Όμως, με κατάλληλες και θαρραλέες κινήσεις μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Ήδη, άρχισαν κάποιες ενέργειες ιδιαίτερα από κυπριακής πλευράς. Δυστυχώς, ο χώρος δεν μου επιτρέπει να γράψω το τι νομίζω θα πρέπει να κάνουμε, αλλά ελπίζω να μπορέσω σύντομα. Προϊδεάζω όμως πως η πρώτη μου εισήγηση θα στηριχθεί στη ρήση του Ξενοφώντος όπως την καταγράφει στο μνημειώδες έργο του, «Κύρου Ανάβασης», «Όστις ζην επιθυμεί, πειράσθω νικάν».
Μπορούμε, πιστεύω, και για μεγάλα πράγματα όπως μπόρεσαν και οι περικλεείς πρόγονοί μας.
ΠΗΓΗ:https://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/866717/trechoyme-tora-na-exoplistoyme
