Να μην λείπει ούτε ένας… όταν μετρηθούμε μετά τον πόλεμο!

22/3/2020

του  Γιώργου Καλλινίκου 

Ο εχθρός είναι αόρατος. Κτυπάει χωρίς να τον βλέπει κανείς. Είναι και αδυσώπητος. Δεν χαρίζεται σε κανέναν. Σαρώνει τα πάντα. Εξαπλώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Χωρίς διακρίσεις. Πλήττει υπερδυνάμεις, πλήττει και μικρές χώρες. Γεμίζουν όλα τα νοσοκομεία της υφηλίου. Αδειάζουν οι δρόμοι. Οι πόλεις ερημώνουν. Ζωντανεύουν τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Γεμίζουν, όμως, και τα κοιμητήρια.

Τη μια στιγμή συνομιλείς με κάποιον, που φαίνεται υγιής. Την επόμενη στιγμή είσαι ασθενής. Ηλικιωμένοι, χρόνιοι ασθενείς, ευπαθείς ομάδες είναι η εύκολη λεία του αόρατου εχθρού. Είναι ταυτόχρονα και ύπουλος. Λες και εκτελεί δολοφονική αποστολή με στρατηγικό σχέδιο. Κτυπάει πίσω από τα αμυντικά οχυρά κάθε χώρας. Παραλύει τα συστήματα υγείας. Παραλύει τους πολεμιστές της πρώτης γραμμής, γιατρούς και νοσηλευτές. Και τότε, εξολοθρεύει ευκολότερα τα θύματά του. Πάνω από 11.000 άνθρωποι προστέθηκαν ήδη στη μακάβρια λίστα του. Σε Ιταλία, Ισπανία και Βρετανία είναι αδύνατο να παρακολουθήσει κάποιος την αλλαγή των αριθμών…

Ακόμη και ο φρικτός Χάρος, που αιώνες τώρα συνεχίζει τον ειδεχθή ρόλο της μεταφοράς ψυχών, έχει σαστίσει. Ακόμη κι αυτός αδυνατεί να παρακολουθήσει την ταχύτητα, την μανία και την ασπλαχνία του αόρατου εχθρού. Στο νοσοκομείο του Μπέργκαμο, που ομοιάζει περισσότερο με νεκροταφείο πλέον, άφησαν τις κάμερες να εισέλθουν. Για να μεταφέρουν το δράμα στην πραγματική του διάσταση.

Ο επικεφαλής της επείγουσας περίθαλψης, δρ Roberto Cosentini, λέει ότι δεν έχουν δει ποτέ κάτι τέτοιο.  Προειδοποιεί άλλες χώρες, ότι θα το δουν σύντομα αν δεν λάβουν τα μέτρα τους. «Μια γενιά νεκρή: Φορτηγά του στρατού μεταφέρουν φέρετρα με νεκρούς που δεν χωρούν να ταφούν στο Μπέργκαμο. Η ΜΕΘ είναι πλήρης. Οπουδήποτε αλλού στον κόσμο αυτοί οι ασθενείς θα ήταν περιπτώσεις για άμεση εντατική θεραπεία, αλλά εδώ, για να περάσουν σε αυτό το καθεστώς, πρέπει να είναι κοντά σε σημείο θανάτου, όχι μόνο σοβαρά άρρωστοι».   

Οι περιγραφές του Έλληνα γιατρού, Γιώργου Γιούργου, στο ίδιο νοσοκομείο ακόμη πιο συγκλονιστικές: «Προσπαθούμε να σώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε. Το σημερινό νούμερο των νεκρών θα ήταν πολλαπλάσιο αν δεν κάναμε όλα αυτά που κάνουμε. Εφαρμόζουμε πολεμική ιατρική, ιατρική μάχης, όπως γίνεται στη μάχη. Έρχονται οι αναισθησιολόγοι και αποφασίζουν αυτός μπορεί και αυτός δεν μπορεί. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο επί γης θεός ο γιατρός. Προσπαθούμε να κρατήσουμε τους ασθενείς γύρω στα 60-65. Δεν μιλάμε για τους ασθενείς 85-90. Φεύγουν οι υπερήλικες γιατί διαλέγουμε να σώσουμε τους πιο νέους».

Ο αδυσώπητος πόλεμος έχει ήρωες. Στην Ιταλία, 13 γιατροί έχασαν τη ζωή τους. Ανάμεσά τους και δύο συνταξιούχοι. Επέστρεψαν στη μάχη για να βοηθήσουν, εν γνώσει τους για τον κίνδυνο. Υπέκυψαν στο ιερό καθήκον της διάσωσης ζωών. Αυτοί είναι οι ήρωες του πολέμου ενός ολόκληρου πλανήτη εναντίον ενός ανελέητου επιδρομέα. Τώρα, όμως, δεν είναι η ώρα να τους δαφνοστεφανώσουμε. Είναι η ώρα να τους εξοπλίσουμε για να αντέξουν.

Οι πιο πάνω αναφορές προκαλούν τρόμο. Ίσως και πανικό. Χρειάζεται ο τρόμος. Για να επιφέρει σοφία, υπευθυνότητα, πειθαρχία, ευσυνειδησία. Χρειάζεται ίσως και λίγος πανικός. Για να επιφέρει εγρήγορση, επιφυλακή και μέγιστη αυτοσυγκράτηση. Διότι, δυστυχώς, ο αόρατος εχθρός έχει και συμμάχους στις γραμμές άμυνας μας. Εκείνους τους αλόγιστους, που προτάσσουν ότι στο νησί μας δεν έχουμε θανάτους. Που διαφημίζουν στατιστικές ότι, κατ’ αναλογία, θα έχουμε ελάχιστους θανάτους. Και τους άλλους τους ανεύθυνους, που με περισσή ασυνειδησία διαλαλούν ότι μόνο τους ηλικιωμένους σκοτώνει ο ιός. Παρακάμπτοντας την σκληρή αλήθεια: Ότι οι νέοι μπορεί να μολύνουν (έστω και άθελα) τους ηλικιωμένους!

Στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, πάντοτε, κάποιος ήρωας νικάει τελικά τον εχθρό. Ο δικός μας ήρωας είναι ο επιστήμονας που θα ανακαλύψει το φάρμακο και το εμβόλιο. Μέχρι τότε, όμως, σκορπάει ο όλεθρος. Αν κάτι οφείλαμε να είχαμε ήδη συνειδητοποιήσει από την εισβολή του αόρατου εχθρού στον πλανήτη ήταν η αξία της κάθε ζωής. Εκείνην, που η διαχρονική εστίασή μας στον πλούτο, τις πολυτέλειες, τις ανέσεις και τα ταξίδια, είχαμε ξεχάσει. Σήμερα, υποχρεωνόμαστε να αυτοεγκλωβιστούμε στο σπίτι. Να… γνωρίσουμε τους ανθρώπους μας. Να νιώσουμε την αξία της φύσης. Μαθαίνουμε να αναμένουμε υπομονετικά στην ουρά. Ενθυμόμαστε την έννοια της αλληλεγγύης και της φιλανθρωπίας. Μαθαίνουμε ότι ο εχθρός δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Ούτε μεταξύ μαύρων και λευκών. Άραγε, οι ισχυροί της γης, που προκαλούν πολέμους, φτώχεια και πρόσφυγες θα λάβουν το μήνυμα;

Διάβασα την προχθεσινή ανάρτηση του ιερωμένου Αυγουστίνου Κκαρά: «Απόψε θα κτυπήσει η καμπάνα για τη Γ’ Στάση των Χαιρετισμών της Παναγίας μας. Όμως, εσείς να μείνετε στο σπίτι σας. Θα προσευχηθούμε εμείς για εσάς. Να μείνετε σπίτι σας για να προστατεύσετε τον εαυτό σας, την οικογένειά σας, τον συνάνθρωπό σας. Να μείνετε σπίτι σας για να μη θρηνήσουμε κανέναν από αυτή την επιδημία. Να μείνετε σπίτι σας, γιατί όταν περάσει αυτό το κακό και ξανακτυπήσει η καμπάνα, τότε θέλω να σας μετρήσω μέσα στην εκκλησία και να μη μου λείπει κανείς σας»! Υποκλίνομαι! Όλη η ουσία: Να μην λείπει ούτε ένας! Όχι μόνο από την εκκλησία. Από κάθε σπίτι!

ΠΗΓΗ:https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/901664/na-min-leipei-oyte-enas-otan-metrithoyme-meta-ton-polemo