15/8/2021
γράφει ο Γιώργος Καλλινίκου
Ξεκινώ απολογούμενος στους αναγνώστες. Το μυαλό μερικές φορές δεν υπακούει. Όσο και αν προσπάθησα να γράψω οτιδήποτε στη σημερινή στήλη στάθηκε αδύνατο.
Διαβάζοντας προχθές την συγκλονιστική ανάρτηση του Πάρη Μάρκου, γιου του πιο λαμπρού σύγχρονου ήρωα της κυπριακής Ιστορίας Τάσου Μάρκου, το μυαλό μπλόκαρε. Η στήλη είχε γράψει πλειστάκις για τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο, που πάλεψε στήθος με στήθος με τους τούρκους εισβολείς. Ακόμη και όταν είχε απομείνει ολομόναχος. Αν και αγνοούμενος ακόμη, οι μαρτυρίες συγκλίνουν (όπως περιγράφει και ο γιος του στη συγκλονιστική κατάθεση ψυχής) στο ότι φύλαξε την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό του. Ορκισμένος να μη δώσει τη χαρά στους βαρβάρους να τον πιάσουν αιχμάλωτο. Ορκισμένος να παραμείνει εσαεί ελεύθερος! Ως ανίκητος αετός να πετά πάνω από το αιματοβαμμένο παλληκαρόβουνο. Παραμένοντας παντοτινό σύμβολο ανδρείας και φιλοπατρίας για όλες τις επόμενες γενιές. Πεπεισμένος ότι τέτοιες μέρες, που οι μαύρες επέτειοι ξυπνάνε τον πόνο μιας σκλαβωμένης πατρίδας, η ταπεινή δημοσιογραφική γραφίδα δεν θα μπορούσε να συντάξει οτιδήποτε σπουδαιότερο. Τίποτα πιο βαθύ. Η στήλη υποκλίνεται στον Πάρη Μάρκου και παραθέτει αυτούσια την ανάρτησή του.
«Πέρασαν χρόνοι 47. Και ακόμη σε ψάχνω πατέρα… Kαι ας πέρασα τον μισό αιώνα ζωής… Από παιδί με βαρύ όνομα. Το δικό σου. Το παιδί του ήρωα. Μα εμένα ο πατέρας μου έλειπε. Ο πατέρας μου. Ο δικός μου. Έλειπε. Θρήνος πόνος, αγωνία και θλίψη. Μετά νιος, αποφάσισα να ακολουθήσω τα δικά σου βήματα. Να βάλω και εγώ την στολή. Και βρέθηκα να ψάχνω άλλους που χάθηκαν. Xρόνους σαράντα και βάλε… Βρήκα αρκετούς πατέρα. Μα δεν βρήκα Εσένα.
Μέσα στον καπνό, με δύο τρεις στρατιώτες στην φωτιά, της μάχης της άνισης… Και μια τελευταία σου επικοινωνία που σου είπαν ότι είστε περικυκλωμένοι. Από τότε γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου τι έγινε εκείνη την μέρα 14 Αυγούστου… Τι έγινε εκείνα τα λεπτά; Τα τελευταία λεπτά. Τι έκανες πατέρα; Με μια τελευταία σφαίρα; Αυτό μου είπανε πολλοί που σε ήξεραν και πως το είχες πει. Μην πέσεις αιχμάλωτος στα σκυλιά, τους φονιάδες, τους μακελλάρηδες. Καθήκον. Ύψιστο Καθήκον. Πλέον πατέρα μου, γραφικοί και ρομαντικοί και ονειροπόλοι και αιθεροβάμονες όσοι ακόμη πιστεύουν και δηλώνουν «Δεν ξεχνώ». Ναι πατέρα, ναι. Και πολλά άλλα.
Έχω ένα όνειρο πατέρα. Να σε βρω. Να ξέρω τι απέγινες πατέρα. Ένα μνήμα να έρχομαι να σου μιλώ. Να αναπαυθεί και η δική σου ψυχή. Μα και η δική μου, η τόσο ταραγμένη και μπερδεμένη. Αύριο, 14 Αυγούστου πατέρα. Όλα πιο έντονα και πιο βασανιστικά μες το μυαλό και την καρδιά μου. Πότε, πού, πώς, ποία ώρα; Να ήξερα έστω αυτό πατέρα. Έστω αυτό… Να πάω να γονατίσω την ώρα του θανάτου σου μπροστά στην Παναγία. Να της εξομολογηθώ, να της μιλήσω πατέρα. Να της πω να σε έχει καλά. Την ώρα εκείνη που εσύ έφυγες πατέρα…
Θα ψάξω και άλλο πατέρα. Ξέρω πως το βαρύ σου όνομα έκανε τα σκυλιά να μετακινήσουν τα κόκκαλα σου τα ελληνικά για να μην σε βρούμε. Μην μάθουμε ότι τα σκυλιά δεν πήραν την χαρά να σε σκοτώσουν με σφαίρα και μπαλτά. Μα την ψυχή σου δεν μπόρεσαν πατέρα. Και η ιστορία σου θα εμπνέει γενιές και γενιές.
Όσο κάποιοι, πατέρα, δεν ξεχνούν. Μα αυτό δεν μπορώ να στο υποσχεθώ πατέρα. Μείναμε λίγοι… Και άνθρωποι που δεν θα πίστευες. Μια κοπέλα που γεννήθηκε μετά την εισβολή παρακάλεσε τον Θεό να σε δει στο όνειρο της, να της δώσει ο Θεός ένα σημάδι, τι έγινε 14 Αυγούστου 1974. Ήταν αγέννητη πατέρα. Μου είπε πατέρα… Σε είδε στην μάχη. Την αγωνία, τον καπνό και άλλα που μόνο εγώ ήξερα πατέρα για εκείνα τα λεπτά. Και μου είπε πως σε είδε ξαφνικά να ανεβαίνεις ευθυτενής με την στολή σου ψηλά στον ουρανό. Σε μια πύλη σε Νεφέλη σε περίμενε ο Χριστός πατέρα… Σου συγχώρεσε την αμαρτία να πάρεις την δική σου ζωή γιατί ήσουν μάρτυρας πατέρα.
Πλέον έχουμε χαρμολύπη πατέρα. Χαρμολύπη. Ήσουν σε κλοιό πολιορκίας, πατέρα με τους 2-3 στρατιώτες σου. Και πέταξες ψηλά λεύτερος στον Χριστό. Ελεύθεροι πολιορκημένοι ακόμη είμαστε πατέρα. Θα σου πω συγνώμη για αυτό πατέρα. Μονάχα αυτό έμαθα πατέρα. Την κοπέλα αυτή την στοιχειώνει το όνειρο ακόμη. Νιώθει βάρος ευθύνης. Να σε βρούμε πατέρα. Ναι, και άλλοι, έστω λίγοι, αγέννητοι στην βάρβαρη εισβολή. Λίγοι, μα θέλουν να σε βρούμε πατέρα. Ο καθένας από το μετερίζι του και κατά πώς μπορεί.
Δεν τις θέλω τις τιμές πατέρα. Τα λόγια. Εγώ θέλω να βρω εσένα πατέρα. Τον δικό μου πατέρα. Τον δικό μου… Χρόνοι 47 πατέρα και έκλεισα μισό αιώνα ζωής. Θα σε βρω πατέρα. Θα σε βρούμε πατέρα… Όμως μείναμε λίγοι πατέρα. Αλλά δυνατοί. Αυτό μπορώ να στο ξομολογηθώ. Θα σε βρω πατέρα και ας περάσαν χρόνοι 47. Εγώ και η αδερφή μου, τα εγγόνια σου και συναγωνιστές και άγνωστοι πατέρα.
14 Αυγούστου. Θα πάω στην Παναγία να της πω πατέρα. Και στον Χριστό. Και θα ξημερώνει 15 Αυγούστου πατέρα. Και εγώ θα συνεχίσω να σε ψάχνω πατέρα. Μαζεύονται και άλλοι πατέρα γύρω μου. Μακριά από λόγια, επίσημες τελετές. Ταπεινά προσεύχονται και προσπαθούν. Θα σε βρω πατέρα…».
ΥΓ: Έχεις δίκαιο αγαπητέ Πάρη Μάρκου. Κάθε χρόνο λιγοστεύουν εκείνοι που ακόμη ζουν και αναπνέουν για να δουν ξανά ελεύθερη την πατρίδα μας. Έχεις δίκαιο φίλε. Πλέον, έχουν καταντήσει γραφικοί, ρομαντικοί και αιθεροβάμονες όσοι ακόμη δηλώνουν «Δεν ξεχνώ». Είσαι, όμως, στρατιωτικός φίλε. Γνωρίζεις ότι στον πόλεμο δεν μετράει μόνο η ποσότητα. Μετράει εξίσου και η ποιότητα. Άλλωστε, το απέδειξε ο ήρωας πατέρας σου. Με δυο-τρεις στρατιώτες κράτησε τον υπεράριθμο αντίπαλο. Πολύ. Για να σωθούν άλλοι. Οι λίγοι, φίλε, έχουν καρδιά λιονταριού. Και όσο αυτοί υπάρχουν, το οχυρό της πατρίδας δεν θα καταρρεύσει. Εκτός από μια περίπτωση: Αν και πάλι οι πολιτικοί επαναλάβουν την πλέον απεχθή πράξη: Προδοσία!
ΠΗΓΗ:https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/1268138/i-sygglonistiki-anartisi-toy-goy-toy-iroa-tasoy-markoy
