19/1/2025
γράφει ο Άριστος Μιχαηλίδης
Αύριο πρωί – πρωί ακόμα ένα βήμα για την κανονικότητα των οδοφραγμάτων. Ε, ναι, περί αυτού πρόκειται. Κανονικότητα. Η γραμμή αντιπαράταξης, εκεί όπου συμφωνήθηκε η εκεχειρία, και η προσωρινότητα της κατάπαυσης πυρός, έκλεισε το περσινό καλοκαίρι μισό αιώνα, μετατρέπεται βήμα με βήμα σε αυτό που λένε σκληρό σύνορο.
Η συνάντηση του Νίκου Χριστοδουλίδη και του Ερσίν Τατάρ δεν έχει άλλο θέμα στην ατζέντα. Μόνο ένα. Την επιθυμία της τουρκικής πλευράς να ανοίξει ακόμα ένα οδόφραγμα, στη Μια Μηλιά αυτή τη φορά, για να διευκολυνθεί η διακίνηση οχημάτων και εμπορευμάτων. Και μάλιστα με εκ των προτέρων απόρριψη της ελληνοκυπριακής πρότασης για ταυτόχρονο σημείο διέλευσης είτε στα Κόκκινα, είτε στο Πυρόι. Απορρίπτονται αυτά με δημόσιες απαξιωτικές δηλώσεις του Τατάρ, που καταγγέλλει κιόλας ότι η «ελληνοκυπριακή διοίκηση» είναι απαράδεκτη διότι ζητά διελεύσεις μέσα από στρατιωτικές περιοχές.
Αλλά, εμείς πάμε να το κουβεντιάσουμε. Όπως πάντα. Και όπως πάντα βγαίνουμε χαμένοι από την απλοχεριά μας. Μην κακοκαρδίσουμε ούτε τους Τούρκους, ούτε τον Στιούαρτ, ούτε τον Γκουτέρες, που τίποτε άλλο δεν κάνουν από το να μας συμβουλεύουν για το άνοιγμα κι άλλων οδοφραγμάτων. Τώρα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Τατάρ δεν θα θέσει μόνο το θέμα της Μιας Μηλιάς, αλλά και την ολοκλήρωση του δρόμου Άρσους – Πύλας, που παράνομα ξεκίνησαν και τους σταμάτησαν οι Κυανόκρανοι (με συγκρούσεις) μέσα στη νεκρή ζώνη.
Ούτε αποκλείεται να θέσει και το άνοιγμα οδοφράγματος στην περιοχή Πύλης Αμμοχώστου. Εκεί στον Ορφέα τους βολεύει. Το ζήτησαν και παλιότερα, θα το θυμηθούν τώρα, που οι συναντήσεις είναι με αποκλειστικό θέμα τα οδοφράγματα. Διότι, όσο συζητούμε τόσο πανηγυρικά και επιπόλαια αυτό το ζήτημα, βάζοντας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την ουσία του προβλήματος, την κατοχή, τόσο βαθαίνει η επίδρασή τους, των οδοφραγμάτων, στην οριστική εδραίωση των τετελεσμένων. Των δυο γειτονικών κρατιδίων που μαθαίνουν να ζουν πλάι – πλάι και να συνεργάζονται αρμονικά. Τι αρμονία κι αυτή! Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των οδοφραγμάτων. Είκοσι τόσα χρόνια ήταν αρκετά για να γίνει ο διαχωρισμός τελεσίδικος, η ντε φάκτο διχοτόμηση να γίνει ντε γιούρε. Και γι΄ αυτό τόσο πολύ το επιδιώκει ακόμα και ο Τατάρ, που δεν θέλει καμία άλλη σχέση με τους Ελληνοκύπριους.
Αλλά, εμείς συνεχίζουμε να λέμε (το πιστεύουν άραγε πολλοί;) ότι τα οδοφράγματα επιδρούν καταλυτικά στην επανένωση. Στη συνεννόηση των κοινοτήτων. Στην ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ Ε/κ και Τ/κ. Στη βελτίωση του κλίματος που θα φέρει τη λύση. Τι παραμύθια! Εικοσιδύο σχεδόν χρόνια με ανοικτά οδοφράγματα κι ακόμα δεν μας φαίνονται αρκετά για να διαπιστώσουμε πώς και πού επιδρούν πραγματικά. Ακόμα ψαχνόμαστε. Ακόμα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ότι δήθεν θα ενωθεί η Κύπρος και ο λαός με αυτές τις διόδους.
Δεν βλέπουμε ότι εδραιώνουν το στάτους κβο, που υποτίθεται απορρίπτουμε ως μη βιώσιμο. Μια χαρά βιώσιμο ήταν τόσα χρόνια και τώρα θέλουμε να το βοηθήσουμε κι άλλο. Με νέα οδοφράγματα. Επειδή έτσι επιθυμεί ο Τατάρ και οι «υπουργοί» του. Των οικονομικών, του τουρισμού, του εμπορίου… Αυτοί που μετρούν κάθε μήνα τις εισπράξεις από τη διακίνηση των οδοφραγμάτων.
Κουλτούρα διαχωρισμού έχουν φέρει τα οδοφράγματα, όχι κουλτούρα ενωμένης πατρίδας. Κουλτούρα οικονομικής και πολιτικής ενίσχυσης της «τδβκ». Εμείς εκεί, ως να μας παρασύρει το ρεύμα και οι συμβουλές όσων μας βλέπουν πάντα ως πειραματόζωα. Ως να μην μπορούμε πλέον να πούμε ένα: Φτάνει. Ας δούμε και την ουσία των προβλημάτων μας. Ας δούμε και την κατοχή.
ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!
Ο θύλακας των Κοκκίνων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα στρατόπεδο του Αττίλα αποκομμένο από τα κατεχόμενα. Επί δεκαετίες είχε σύνδεση με τα κατεχόμενα μόνο από τη θάλασσα. Ηλεκτρισμό είχαν από γεννήτριες και τροφοδοσία και μεταφορά στρατιωτών από τη θάλασσα. Το 2009, επί Δημήτρη Χριστόφια, συμφωνήθηκε να ανοίξει οδόφραγμα στον Λιμνίτη για να περνούν οι Ελληνοκύπριοι, να διασχίζουν τα κατεχόμενα και να βγαίνουν στις ελεύθερες περιοχές για να πάνε στις δουλειές τους και στους γιατρούς τους στη Λευκωσία. Αντάλλαγμα ήταν να περνούν προς τα Κόκκινα τρεις φορές την εβδομάδα (κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή) λεωφορεία για μεταφορά προσώπων (δηλαδή, στρατιωτών), όπως και προμήθειες για το στρατόπεδο, χωρίς κανέναν έλεγχο, με τη συνοδεία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Εκτός από αυτές τις διακινήσεις, όμως, συμφωνήθηκε και η σύνδεση του θύλακα με το πλησιέστερο ηλεκτρικό δίκτυο της ΑΗΚ. Έτσι γίναμε η πρώτη κατεχόμενη χώρα στον πλανήτη που τροφοδοτεί με ηλεκτρισμό απευθείας το στρατόπεδο των κατακτητών της.
Τώρα, που ζητά η κυβέρνηση ως αντάλλαγμα της Μιας Μηλιάς να ανοίξει μια δίοδος με ένα δρόμο πέντε λεπτών για να μην αναγκάζονται οι κάτοικοι της Τηλλυρίας -είναι εγκλωβισμένοι από το 1964- να ανεβαίνουν ένα βουνό 800 μέτρων για να πηγαίνουν προς την Πάφο, μας λένε ότι είμαστε απαράδεκτοι. Αλλά, εμείς το συζητάμε ακόμα.
*Στη φωτογραφία το στρατόπεδο στα Κόκκινα.
ΠΗΓΗ:https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1548009/i-armonia-sta-odofragmata-ena-fenomeno-monadiko/