της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
27 Οκτ 2016
Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής, απάντησε ο Κυριάκος Μάτσης στον Άγγλο κυβερνήτη που προσπάθησε να τον λαδώσει με το τεράστιο ποσό για εκείνη την εποχή (αλλά και για σήμερα) των 500.000 κυπριακών λιρών για να αποκαλύψει το σημείο όπου βρισκόταν το κρησφύγετο του Γρίβα.
Περί αρετής. Ούτε χρημάτων, ούτε δόξας, ούτε τίτλων. Κυριάκος Μάτσης και Γρηγόρης Αυξεντίου απέδειξαν πως όλα αυτά δεν τους ενδιέφεραν και επέλεξαν να μην παραδοθούν ποτέ στους Άγγλους. Με αποτέλεσμα να καούν ζωντανοί μέσα στα κρησφύγετά τους, διδάσκοντάς μας τι πάει να πει ηρωισμός. Πριν ο χαρακτηρισμός χάσει το νόημά του.
Εξήντα σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου, το υπουργείο Άμυνας της Ελλάδας αποφάσισε να προαγάγει τον Αυξεντίου, ο οποίος απολύθηκε από τον ελληνικό Στρατό ως έφεδρος ανθυπολοχαγός Πεζικού, σε αντιστράτηγο. Πάνος Καμμένος και Χριστόφορος Φωκαΐδης θα στήσουν παράτες στο Κιλκίς, όπου είχε υπηρετήσει για τρία χρόνια ο νεκρός από το 1957 Αυξεντίου, για να τον προαγάγουν σε αντιστράτηγο.
Ποια ανάγκη τους θέλουν να ικανοποιήσουν οι υπουργοί; Διότι, δικιά τους είναι η ανάγκη, όχι του νεκρού. Τι θα προσθέσει στην ιστορία του Αυξεντίου η απόδοση του τίτλου; Τι θα αλλάξει στη συνείδηση όλων εμάς που έχουμε κατατάξει τον Αυξεντίου πολύ ψηλά στη λίστα των ηρώων, γιατί ο θάνατός του δεν ήταν ένα τυχαίο (ατυχές) γεγονός αλλά επιλογή; Θα εκτιμήσουμε περισσότερο την πράξη του;
«Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου» είπε η μάνα του όταν την πήραν να αναγνωρίσει το παιδί της. Τώρα αν ζούσε; Θα ήταν ένας καλοζωισμένος στρατιωτικός με κάμποσα γαλόνια; Θα είχε έναν σοφέρ να τον παίρνει και να τον φέρνει στον στρατό; Θα έτρωγε επιχορηγημένα σουβλάκια στη Λέσχη των στρατιωτικών; Θα έκανε προσφυγές κατά των προαγωγών συναδέλφων του διεκδικώντας τη μια ανέλιξη πάνω στην άλλη και τον ανάλογο μισθό; Θα περιφερόταν σε κοινωνικές εκδηλώσεις;
Φυσικά και δεν είναι όλοι οι ανώτεροι στρατιωτικοί έτσι. Κανένας αντιστράτηγος όμως δεν είναι ο Αυξεντίου. Γιατί πρέπει να φέρουμε στα μέτρα μας έναν άνθρωπο που δεν είχε τίποτα από όλα αυτά που μας διακρίνουν σήμερα; Έζησε σε μια άλλη εποχή. Σεμνά και ταπεινά. Δεν αντάλλαξε τη ζωή του με τίποτα. Θα μπορούσε να παραδοθεί, να φυγαδευτεί στην Αγγλία, να γίνει σερ εκεί ή αντιστράτηγος εδώ. Επέλεξε όμως να γίνει μια χούφτα στάχτη. Ας τον αφήσουμε έτσι. Δεν έχει ανάγκη τους τίτλους. Εμείς έχουμε ανάγκη τις τελετές. Εμείς έχουμε ανάγκη να μοιράζουμε παράσημα στους νεκρούς ήρωες.
