29 Ιούλιος 2018, 18:00
Της Ανδρούλας Γκιούρωφ
ΑΠΟ ΤΟ 1974 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΕΙΤΕ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΕΙΤΕ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ. ΕΤΣΙ, Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΠΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΙΩΠΗΛΟΥ ΘΥΜΟΥ ΕΜΠΕΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΟΥ
Η Κύπρος προ της τραγωδίας του 1974 πέτυχε μια πρωτοφανή ανάπτυξη, δημιουργώντας ένα οικονομικό θαύμα. Παρά το γεγονός ότι βγήκε λαβωμένη δέκα χρόνια πριν, με τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας και την προσπάθεια της Τουρκίας να δημιουργήσει τετελεσμένα ενθαρρυμένη από τη βρόμικη υποδαύλιση της Βρετανίας, η Κύπρος με το σύστημα της μεικτής οικονομία και τις καλές σχέσεις με Ανατολή, Δύση, Αφρική και Ασία, έμελλε να αναδειχθεί σε μιαν από τις πιο αναπτυγμένες χώρες της περιοχής.
Η ένταξή της στο Κίνημα των Αδεσμεύτων ενοχλούσε πολλούς, γιατί ο εθνάρχης Μακάριος απέφευγε να εφαρμόσει τις «κρυφές» ρήτρες των Συνθηκών της Ζυρίχης, ότι η Κύπρος εν καιρώ ψυχρού πολέμου όφειλε ν’ ανήκει όπου και οι εγγυήτριες χώρες της Ανεξαρτησίας της, Βρετανία, Τουρκία, Ελλάδα, δηλαδή στο ΝΑΤΟ.
Σήμερα πολλοί είναι αυτοί που κατηγορούν τον Μακάριο επειδή αρνήθηκε την ένταξη της Κύπρου στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, έχοντας την πολιτική αφέλεια πως η Τουρκία ή οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα εφάρμοζαν μια δίκαιη και ανθρώπινη συμπεριφορά έναντι του κυπριακού λαού και θα αγνοούσαν τις πάγιες αξιώσεις της Τουρκίας, οι οποίες εκδηλώθηκαν πολύ πιο πριν υπογραφούν οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Ομοσπονδία ή διχοτόμηση, με την Τουρκία να πατά γερά στα κυπριακά εδάφη.
Από την άλλη η Ελλάδα με τον Καραμανλή να απειλεί τον Μακάριο, δέσμια των γερακιών του ΝΑΤΟ, και να αναπνέει (σύμφωνα με τον γέρο Α. Παπανδρέου) με δύο πνεύμονες -έναν αμερικάνικο και έναν βρετανικό- δεν έδιναν πολλές ελπίδες πως το νεοσύστατο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα απέφευγε νέες εθνικές συμφορές και τραγωδίες.
Τελευταία η Βρετανία με τις δολοπλοκίες της και την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» έριχνε το δηλητήριο του διχασμού μεταξύ των δύο κοινοτήτων, Ε/κ και Τ/κ, υποδαυλίζοντας μίση, πάθη και φανατισμούς. Δεν ήταν άλλωστε τυχαία η αστυνομική δύναμη που δημιούργησε επί αποικιοκρατίας με τους Τούρκους επικουρικούς να συλλαμβάνουν αγωνιστές της ΕΟΚΑ ή αριστερούς και να είναι η δύναμη πάταξης κάθε διαμαρτυρίας.
Καμία λογοδοσία
Στην Ιστορία δεν υπάρχει το «εάν και εφόσον». Υπάρχει η ανάλυση των γεγονότων όχι με το βλέμμα τού σήμερα, αλλά με τη σκοπιά τού τότε και μέσα στις συνθήκες της εποχής. Όσοι, λοιπόν, κατηγορούν τον Μακάριο γιατί επέλεξε έναν ανεξάρτητο δρόμο και δεν έγινε ένα θλιβερό φερέφωνο της Δύσης και υποταγμένο ανδρείκελο -όπως οι πλείστοι ταγοί της εποχής στην Ελλάδα (δυστυχώς έως και σήμερα)- είναι για να αποενοχοποιήσουν αυτούς όλους εν Κύπρω που έστρεψαν τα όπλα και τα τανκς εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας. Και, δυστυχώς, τα κατάφεραν.
Οποία αθλιότης και ανιστόρητη ύβρις να κατηγορείται ο Μακάριος επειδή η Τουρκία άδραξε την ευκαιρία που περίμενε από χρόνια για να εισβάλει και να κατακτήσει το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ατιμωρησία επικράτησε μετά τον θάνατο του Μακαρίου. Όπως επικράτησε και ένα άλλο μεγάλο ψέμα, πως ο Πρόεδρος Μακάριος έδωσε άφεση αμαρτιών με τον κλάδον ελαίας. Ψέμα, καθότι δεν τεκμηριώνεται. Η απόφασή του να στείλει πρόταση νόμου στη Βουλή, η οποία και ενέκρινε τον νόμο περί πραξικοπήματος το 1975, ανατρέπουν άρδην τα βολικά ψέματα. Δυστυχώς και αυτός ο νόμος μετά τον θάνατό του αδράνησε. Έτσι, καμιά τιμωρία και απόδοση ευθυνών. Καμιά λογοδοσία ενόχων και αδίκων.
Με την πλάτη στον τοίχο
Σήμερα ο λαός μας βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Από άρχοντας τη δεκαετία του ’70 πριν από τα τραγικά γεγονότα του ’74, έγινε επαίτης και κουρελής στην ίδια του την πατρίδα. Πρόσφυγας και ξεριζωμένος, να διχάζεται μεταξύ υλικών συμφερόντων και πατριωτικών διεκδικήσεων. Να διαμαρτύρεται μεταξύ φίλων, αλλά να αδιαφορεί και να αποφεύγει τη συμμετοχή σε παλλαϊκούς αγώνες.
Κατηγορείται για αδιαφορία, για απολίτικη συμπεριφορά, για ατολμία, για ωχαδελφισμό. Είναι ο μεγάλος «ένοχος» για τις ενοχές και τις ευθύνες αυτών που τον μετέτρεψαν σε κατηγορούμενο και σάκο του μποξ, για να βγάζουν τα απωθημένα πάνω του γραφιάδες, φερέφωνα ξένων και τα μειράκια των πολιτικών, που νομίζουν πως η Γη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό τους. Πολιτικοί περιορισμένης ευθύνης, με παντός είδους ασυλίες. Για όλα φταίνε οι άλλοι, εκτός από τους ίδιους. Απούσα η στοιχειώδης αίσθηση λογοδοσίας, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της δημοκρατίας.
Από τη μια τα οικονομικά εγκλήματα, για τα οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν ένοχοι, και από την άλλη ο ανεξήγητος πλουτισμός μια μικρής μερίδας ευνοουμένων και περιέργως νεόπλουτων. Στο περιθώριο, το οποίο συνεχώς διευρύνεται, η μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού που ζει στην ανέχεια, τη φτώχια, την υποαπασχόληση και την υπαμοιβή με στερήσεις.
Όταν η ατιμωρησία αφαιρεί το σπαθί της Νεμέσεως, η αποθράσυνση επικρατεί σε όλα τα επίπεδα. Το «κράτος» δικαίου σκοντάφτει συνεχώς πάνω σε πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες, με φίλους και ημετέρους να επιπλέουν πάνω στα βοθρολύματα σκανδάλων, αθέμιτου πλουτισμού. Η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα επιβραβεύονται. Οι «επιβραβευθέντες» έτοιμοι και για κάθε εκδούλευση, φτάνει να είσαι υποτακτικός και να μη σκέφτεσαι διαφορετικά.
Από το 1974 μέχρι σήμερα, κανένας δεν τιμωρήθηκε παραδειγματικά για εγκλήματα είτε σε βάρος της χώρας μας είτε σε βάρος της οικονομίας. Έτσι, η πλειοψηφία του λαού αδιαφορεί πλέον και συνεχώς το σύνδρομο της απάθειας και του σιωπηλού θυμού εμπεδώνονται όλο και πιο βαθιά στις συνειδήσεις του.
Όλοι γνώριζαν
Γίναμε δέσμιοι του παραλογισμού, του εμπαιγμού και της ύβρεως. Με το ψέμα και τους ψεύτες να καταδιώκουν την αλήθεια όταν πλέον οι μεγάλες απάτες δεν μπορούν να κουκουλωθούν. Και όμως κουκουλώνονται με πρόστυχες δικαιολογίες. Η λεηλασία και το ξεπούλημα του Συνεργατισμού έγιναν τόσο αθόρυβα και επιμελημένα. Όλοι γνώριζαν, με κάποιους να δικαιολογούνται εκ των υστέρων πως δεν γνώριζαν. Εμφανίστηκαν περίπου ως μεσσίες και σωτήρες εκείνοι που από χρόνια επιβουλεύονταν την ύπαρξή του. Καμιά επίκριση ή προβληματισμός γιατί η σύζυγος και η πεθερά του αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος βρέθηκαν μέτοχοι, σε μετόχους τράπεζας που καρπώθηκαν τα οφέλη του ξεπουλήματος. Φυσιολογικές αντιδράσεις ως να είναι φυσιολογικό να ανατέλλει ο ήλιος από τη δύση.
Όπως φυσιολογικές ήταν οι αντιδράσεις με τη λεηλασία του ΧΑΚ την περίοδο προ του 2000, που μετατράπηκε σε τζόγο και αρπακτή. Όπως και με το κούρεμα καταθέσεων το 2013 και τα δισεκατομμύρια ολιγαρχών ή επώνυμων πολιτικών, δικηγόρων κ.ά. που φυγαδεύτηκαν σε φορολογικούς παραδείσους. Κατά καιρούς ακούγονται κάποιες οργισμένες φωνές που ζητούν εξηγήσεις, για να βγάλουν όμως τον σκασμό μόλις περάσουν λίγα 24ωρα. Γιατί έχουν γνώσιν οι φύλακες, και τα «λυκόσκυλα» στη μάντρα καιροφυλακτούν.
Η αφύπνιση και η λογική να πρυτανεύσουν
Τώρα που ήλθε, είδε και απήλθε η κα Τζέιν Χολ Λουτ, απεσταλμένη του Γ.Γ. του ΟΗΕ, προκειμένου να βολιδοσκοπήσει κατά πόσον θα ξεκινήσει νέος γύρος διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό, ξεκίνησαν οι παραφωνίες. Ως να είναι θεμιτό και λογικό να επικρίνεται αναδρομικά η ε/κ πλευρά πως θα φέρει όλη την ευθύνη σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων.
Ανήμερα τη μεγάλη τραγωδία στην Ελλάδα με τις εκατόμβες θυμάτων από τις φονικές πυρκαγιές, βγήκε ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ να πει ξανά τον πόνο του και να κατηγορήσει αναδρομικά εξαιρώντας από τυχόν ευθύνες την αδιάλλακτη Τουρκία. Tάδε έφη Άντρος Κυπριανού: «Ακεραία την ευθύνη για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν στο Κυπριακό φέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καθώς δεν έχει ζητήσει την άποψή μας, ούτε μας έχει ενημερώσει για τη συνάντησή του με την απεσταλμένη του ΟΗΕ Τζέιν Χολ Λουτ…».
Μάλιστα. Ο εν λόγω πολιτικός δεν άκουσε τις απειλές του Τσαβούσογλου (κατά τους ισχυρισμούς του Τούρκου ΥΠΕΞ είναι φίλοι) για την κυπριακή ΑΟΖ, ούτε τις αναιδείς κατηγορίες του κατοχικού ηγέτη εναντίον της ε/κ πλευράς.
Μέσα σε αυτές τις παραφωνίες και κακοφωνίες υπάρχουν εγκλωβισμένες μάζες, οι οποίες ανέχονται τον παραλογισμό πως έχουμε ίσες ευθύνες με την κατοχική Τουρκία για το κακό που μας βρήκε.
Σε αυτά όλα τα παράλογα επιβάλλεται η αφύπνιση του λαού. Επιβάλλεται η ενότητα κοινής δράσης και πορείας ε/κ και τ/κ προοδευτικών δυνάμεων, που θα μπουν μπροστάρηδες για μια ενιαία κοινή πατρίδα. Δυνάμεις που θα ταχθούν μαζί εναντίον της κατοχής και των όποιων εγγυήσεων «μητέρων πατρίδων», που είναι δέσμιες στους πλοκάμους των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων. Να πρυτανεύσει η λογική και η κορυφαία αξίωση «μια πατρίδα, ένας λαός».
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/politics/521549/desmioi-tou-paralogismou
